وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا عَرَضَتْ لَهُ مُهِمَّةٌ أَوْ نَزَلَتْ بِهِ ، مُلِمَّةٌ وَ عِنْدَ الْكَرْبِ
دعاى آن حضرت هنگام مواجهه با مشكلات و بلا و گرفتارى و غم و اندوه
﴿1﴾
يَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَكَارِهِ ، وَ يَا مَنْ يُفْثَأُ [يَفْثَأُ] بِهِ حَدُّ الشَّدَائِدِ ، وَ يَا مَنْ يُلْتَمَسُ مِنْهُ الَْمخْرَجُ إِلَى رَوْحِ الْفَرَجِ .
(1) اى آن كه به وسيلهى او گره گرفتاريها و ناگواريها باز مىشود! و اى آن كه به سبب او تيزى و برندگى سختيها كند و شكسته مىشود! و اى آن كه بازگشت به سوى آسودگى و گشايش و خوشحالى از او درخواست مىشود!
﴿2﴾
ذَلَّتْ لِقُدْرَتِكَ الصِّعَابُ ، وَ تَسَبَّبَتْ بِلُطْفِكَ الْأَسْبَابُ ، وَ جَرَى بِقُدرَتِكَ الْقَضَاءُ ، وَ مَضَتْ عَلَى إِرَادَتِكَ الْأَشْيَاءُ .
(2) دشواريها براى توانايى تو رام شده و گردن فرود آورده. و با لطف و مهربانى تو اسباب و وسيلهها كارگر شده. و با قدرت و اختيار تو تقدير و سرنوشت جارى شده. و بر طبق اراده و خواست تو چيزها صورت گرفته و انجام يافته.
﴿3﴾
فَهِيَ بِمَشِيَّتِكَ دُونَ قَوْلِكَ مُؤْتَمِرَةٌ ، وَ بِإِرَادَتِكَ دُونَ نَهْيِكَ مُنْزَجِرَةٌ .
(3) پس آن چيزها با اراده تو و پيش از آنكه بگويى فرمان تو را برند. و با ارادهى تو و پيش از اين كه نهى و بازداشت كنى بازداشته شوند.
﴿4﴾
أَنْتَ الْمَدْعُوُّ لِلْمُهِمَّاتِ ، وَ أَنْتَ الْمَفْزَعُ فِي الْمُلِمَّاتِ ، لَا يَنْدَفِعُ مِنْهَا إِلَّا مَا دَفَعْتَ ، وَ لَا يَنْكَشِفُ مِنْهَا إِلَّا مَا كَشَفْتَ
(4) تويى كه در دشواريها و پيشامدها كمك خواسته مىشوى. و تويى كه در سختىها پناهگاهى. از آن گرفتاريها چيزى كنار زده نمىشود جز آن كه تو آن را دور كنى و كنار بزنى. و چيزى از مشكلات، گشوده و برطرف نمىشود جز آن كه تو بگشايى و برطرف كنى.
﴿5﴾
وَ قَدْ نَزَلَ بِي يَا رَبِّ مَا قَدْ تَكَأَّدَنِي ثِقْلُهُ ، وَ أَلَمَّ بِي مَا قَدْ بَهَظَنِي حَمْلُهُ .
(5) پروردگارا! يك گرفتارى وبلايى بر من فرود آمده كه تاب سنگينى آن را ندارم! و مشكلى براى من پيش آمده كه از تحمل آن وامانده و بى طاقتم.
﴿6﴾
وَ بِقُدْرَتِكَ أَوْرَدْتَهُ عَلَيَّ وَ بِسُلْطَانِكَ وَجَّهْتَهُ إِلَيَّ .
(6) تو با توانايى خويش آن بلا را بر من وارد ساخته و با تسلط و قدرتت آن را به سوى من روانه كردهاى.
﴿7﴾
فَلَا مُصْدِرَ لِمَا أَوْرَدْتَ ، وَ لَا صَارِفَ لِمَا وَجَّهْتَ ، وَ لَا فَاتِحَ لِمَا أَغْلَقْتَ ، وَ لَا مُغْلِقَ لِمَا فَتَحْتَ ، وَ لَا مُيَسِّرَ لِمَا عَسَّرْتَ ، وَ لَا نَاصِرَ لِمَنْ خَذَلْتَ .
(7) پس چيزى را كه تو پيش آوردهاى برگردانندهاى نيست. و چيزى را كه تو به من روا كردهاى بركنار كنندهاى نيست. و آنچه را كه تو بستهاى گشايندهاى نيست. و آنچه را كه تو گشودهاى بسته كنندهاى نيست. چيزى را كه تو سخت و دشوار كردهاى آسان كنندهاى نيست. و كسى را كه تو خوار و زبون ساختهاى براى او يارى كنندهاى نيست.
﴿8﴾
فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ افْتَحْ لِي يَا رَبِّ بَابَ الْفَرَجِ بِطَوْلِكَ ، وَ اكْسِرْ عَنِّي سُلْطَانَ الْهَمِّ بِحَوْلِكَ ، وَ أَنِلْنِي حُسْنَ النَّظَرِ فِيما شَكَوْتُ ، وَ أَذِقْنِي حَلَاوَةَ الصُّنْعِ فِيما سَأَلْتُ ، وَ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً وَ فَرَجاً هَنِيئاً ، وَ اجْعَلْ لِي مِنْ عِنْدِكَ مَخْرَجاً وَحِيّاً .
(8) پس بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست. و اى پروردگار من! در گشايش را به فضل و احسان خودت براى من باز كن. و چيرگى اندوه و غم را با قدرت و تواناييت از من بردار و بشكن. و در آنچه گله كردم توجه و ديد نيكو بر من داشته باش. و در آنچه درخواست نمودم شيرينى كار و لطف خود را بر من بچشان. و از جانب خودت بخشش و گشايش آسان و بىرنج و زحمت را براى من مرحمت كن. و از پيش خود رهايى نزديك و زودرس را براى من قرار ده.
﴿9﴾
وَ لَا تَشْغَلْنِي بِالاِهْتَِمامِ عَنْ تَعَاهُدِ فُرُوضِكَ ، وَ اسْتِعْمَالِ سُنَّتِكَ .
(9) و مرا با گرفتارى اندوه و پريشانى، از بجاى آوردن دستورهاى واجبت و به كار بستن آيين و رسم و مستحباتت بازمدار.
﴿10﴾
فَقَدْ ضِقْتُ لِمَا نَزَلَ بِي يَا رَبِّ ذَرْعاً ، وَ امْتَلَأْتُ بِحَمْلِ مَا حَدَثَ عَلَيَّ هَمّاً ، وَ أَنْتَ الْقَادِرُ عَلَى كَشْفِ مَا مُنِيتُ بِهِ ، وَ دَفْعِ مَا وَقَعْتُ فِيهِ ، فَافْعَلْ بِي ذَلِكَ وَ إِنْ لَمْ أَسْتَوْجِبْهُ مِنْكَ ، يَا ذَا الْعَرْشِ الْعَظِيمِ .
(10) پس اى پروردگار! براى من آنچه به من رسيده ناتوان و بى طاقتم. و با تحمل آنچه براى من پيش آمده دلم پر از غم و اندوه گشته است، و تو بر باز كردن و برطرف ساختن آنچه به آن گرفتارم توانايى، و تو برگشودن و بركنار كردن آنچه در آن افتادهام قادر هستى، پس اين كار را براى من انجام ده گرچه از جانب تو سزاوارى آن را ندارم، اى صاحب عرش بزرگ!