وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا عَرَضَتْ لَهُ مُهِمَّةٌ أَوْ نَزَلَتْ بِهِ ، مُلِمَّةٌ وَ عِنْدَ الْكَرْبِ
از دعاهاى آن حضرت است هر گاه براى او امر مهم و مشكلى پيش مىآمد يا پيشامد سختى روى مىداد و به هنگام اندوه
﴿1﴾
يَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَكَارِهِ ، وَ يَا مَنْ يُفْثَأُ [يَفْثَأُ] بِهِ حَدُّ الشَّدَائِدِ ، وَ يَا مَنْ يُلْتَمَسُ مِنْهُ الَْمخْرَجُ إِلَى رَوْحِ الْفَرَجِ .
(1) اى كه گره ناگوارىها به دست تو باز شود، و اى كه تيزى سختىها به دست تو كند گردد، و اى كه راه بيرون شدن از گرفتارىها و رفتن به سوى راحتى گشايشها را از تو درخواست كنند.
﴿2﴾
ذَلَّتْ لِقُدْرَتِكَ الصِّعَابُ ، وَ تَسَبَّبَتْ بِلُطْفِكَ الْأَسْبَابُ ، وَ جَرَى بِقُدرَتِكَ الْقَضَاءُ ، وَ مَضَتْ عَلَى إِرَادَتِكَ الْأَشْيَاءُ .
(2) دشوارها پيش قدرتت آسان، و سببها به لطفت در كار، و قضا و قدر تو به قدرتت روان، و همه چيز طبق ارادهات جارى است.
﴿3﴾
فَهِيَ بِمَشِيَّتِكَ دُونَ قَوْلِكَ مُؤْتَمِرَةٌ ، وَ بِإِرَادَتِكَ دُونَ نَهْيِكَ مُنْزَجِرَةٌ .
(3) آنها به محض خواستت بى آنكه سخن گويى فرمان برند، و به محض اردهات بى آنكه لب به نهى گشايى بازايستند.
﴿4﴾
أَنْتَ الْمَدْعُوُّ لِلْمُهِمَّاتِ ، وَ أَنْتَ الْمَفْزَعُ فِي الْمُلِمَّاتِ ، لَا يَنْدَفِعُ مِنْهَا إِلَّا مَا دَفَعْتَ ، وَ لَا يَنْكَشِفُ مِنْهَا إِلَّا مَا كَشَفْتَ
(4) تويى كه در مهمات و مشكلات خوانده شوى، و تويى كه در پيشامدهاى سخت پناهگاهى، هيچ يك از آنها دور نشود مگر آنچه تو دور نمايى، و هيچ يك برطرف نگردد مگر آنچه تو برطرف سازى.
﴿5﴾
وَ قَدْ نَزَلَ بِي يَا رَبِّ مَا قَدْ تَكَأَّدَنِي ثِقْلُهُ ، وَ أَلَمَّ بِي مَا قَدْ بَهَظَنِي حَمْلُهُ .
(5) پروردگارا، بر من فرود آمده چيزى كه سنگينىاش كمرم را شكسته، و به من رسيده چيزى كه بارش پشتم را خميده ساخته.
﴿6﴾
وَ بِقُدْرَتِكَ أَوْرَدْتَهُ عَلَيَّ وَ بِسُلْطَانِكَ وَجَّهْتَهُ إِلَيَّ .
(6) و تو آن را به قدرتت بر من وارد آورده، و به چيرگىات متوجه من ساختهاى.
﴿7﴾
فَلَا مُصْدِرَ لِمَا أَوْرَدْتَ ، وَ لَا صَارِفَ لِمَا وَجَّهْتَ ، وَ لَا فَاتِحَ لِمَا أَغْلَقْتَ ، وَ لَا مُغْلِقَ لِمَا فَتَحْتَ ، وَ لَا مُيَسِّرَ لِمَا عَسَّرْتَ ، وَ لَا نَاصِرَ لِمَنْ خَذَلْتَ .
(7) پس نه آنچه را تو وارد آورى كسى بيرون برد، و نه آنچه را تو متوجه سازى كسى باز برد، و نه آنچه را تو ببندى كسى گشايد، و نه آنچه را تو بگشايى كسى ببندد، و نه آنچه را تو دشوار كنى كسى آسان كند، و نه آن كه را تو بى ياور گذارى كسى يارى دهد.
﴿8﴾
فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ افْتَحْ لِي يَا رَبِّ بَابَ الْفَرَجِ بِطَوْلِكَ ، وَ اكْسِرْ عَنِّي سُلْطَانَ الْهَمِّ بِحَوْلِكَ ، وَ أَنِلْنِي حُسْنَ النَّظَرِ فِيما شَكَوْتُ ، وَ أَذِقْنِي حَلَاوَةَ الصُّنْعِ فِيما سَأَلْتُ ، وَ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً وَ فَرَجاً هَنِيئاً ، وَ اجْعَلْ لِي مِنْ عِنْدِكَ مَخْرَجاً وَحِيّاً .
(8) پس بر محمد و آل او درود فرست، و- پروردگارا- به بخشش خود در گشايش را به رويم بگشا، و به نيروى خود چيرگى اندوه را از من بشكن، و حسن نظرت را در چيزى كه از آن شكوه دارم به من برسان، و شيرينى كارت را در آنچه خواستهام به من بچشان، و از سوى خود مهر و گشايشى گوارا به من ببخش، و از جانب خود راه بيرون شدنى سريع (از گرفتارىها) برايم قرار ده.
﴿9﴾
وَ لَا تَشْغَلْنِي بِالاِهْتَِمامِ عَنْ تَعَاهُدِ فُرُوضِكَ ، وَ اسْتِعْمَالِ سُنَّتِكَ .
(9) و مرا به سبب غم و اندوه از رعايت واجباتت و به كار بستن مستحباتت سرگرم و غافل مساز.
﴿10﴾
فَقَدْ ضِقْتُ لِمَا نَزَلَ بِي يَا رَبِّ ذَرْعاً ، وَ امْتَلَأْتُ بِحَمْلِ مَا حَدَثَ عَلَيَّ هَمّاً ، وَ أَنْتَ الْقَادِرُ عَلَى كَشْفِ مَا مُنِيتُ بِهِ ، وَ دَفْعِ مَا وَقَعْتُ فِيهِ ، فَافْعَلْ بِي ذَلِكَ وَ إِنْ لَمْ أَسْتَوْجِبْهُ مِنْكَ ، يَا ذَا الْعَرْشِ الْعَظِيمِ .
(10) كه- پروردگارا- به خاطر آنچه بر من فرود آمده بى تاب و توان شدهام، و به سبب آنچه برايم پديد آمده پر از غم و اندوه گشتهام، و تويى كه بر رفع آنچه بدان گرفتار آمدهام و دفع آنچه بدان درافتادهام توانايى، پس با من چنين كن گرچه سزاوار آن نيستم، اى صاحب عرش بزرگ.