وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا عَرَضَتْ لَهُ مُهِمَّةٌ أَوْ نَزَلَتْ بِهِ ، مُلِمَّةٌ وَ عِنْدَ الْكَرْبِ
دعاى آن حضرت- كه درود بر او باد- به هنگامى كه براى وى مهمى دست مىداد يا رنجى فرود مىآمد و به وقت اندوه
﴿1﴾
يَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَكَارِهِ ، وَ يَا مَنْ يُفْثَأُ [يَفْثَأُ] بِهِ حَدُّ الشَّدَائِدِ ، وَ يَا مَنْ يُلْتَمَسُ مِنْهُ الَْمخْرَجُ إِلَى رَوْحِ الْفَرَجِ .
(1) اى (خدايى) كه گرههاى بسته به (دست) تو گشوده مىشود و سختى به نام تو آسان مىگردد و راه خروج از ناگوارىها و رسيدن به آسايش از تو درخواست مىگردد.
﴿2﴾
ذَلَّتْ لِقُدْرَتِكَ الصِّعَابُ ، وَ تَسَبَّبَتْ بِلُطْفِكَ الْأَسْبَابُ ، وَ جَرَى بِقُدرَتِكَ الْقَضَاءُ ، وَ مَضَتْ عَلَى إِرَادَتِكَ الْأَشْيَاءُ .
(2) در برابر قدرت تو ناهموارىهاى و سختىها رام و ذليلند و همهى اسباب و ابزار با لطف تو سببيت و عليت يافته اند و به قدرت تو قضا و فرمانها جريان يافته و به ارادهى تو اشياء به حركت خود ادامه مىدهند.
﴿3﴾
فَهِيَ بِمَشِيَّتِكَ دُونَ قَوْلِكَ مُؤْتَمِرَةٌ ، وَ بِإِرَادَتِكَ دُونَ نَهْيِكَ مُنْزَجِرَةٌ .
(3) و به مشيت تو بدون احتياج به گفتار فرمانبرند و طبق ارادهى تو بدون اين كه نياز به نهى لفظى باشد از حركت باز مىايستد.
﴿4﴾
أَنْتَ الْمَدْعُوُّ لِلْمُهِمَّاتِ ، وَ أَنْتَ الْمَفْزَعُ فِي الْمُلِمَّاتِ ، لَا يَنْدَفِعُ مِنْهَا إِلَّا مَا دَفَعْتَ ، وَ لَا يَنْكَشِفُ مِنْهَا إِلَّا مَا كَشَفْتَ
(4) تويى كه براى حل مشكلات خوانده مىشوى و در سختىها تو پناهگاهى هيچ كدام از اين مشكلات بدون آن كه آنها را دفع كنى زدوده نمىشوند و هيچ كدام از اين سختىها بدون اين كه تو آنها را بر طرف كنى بر طرف نمىگردند.
﴿5﴾
وَ قَدْ نَزَلَ بِي يَا رَبِّ مَا قَدْ تَكَأَّدَنِي ثِقْلُهُ ، وَ أَلَمَّ بِي مَا قَدْ بَهَظَنِي حَمْلُهُ .
(5) خدايا، مشكلاتى مرا فراگرفته كه سنگينى آنها مرا به زانو درآورده و گرفتارى آن مرا از تحمل آن ناتوان ساخته.
﴿6﴾
وَ بِقُدْرَتِكَ أَوْرَدْتَهُ عَلَيَّ وَ بِسُلْطَانِكَ وَجَّهْتَهُ إِلَيَّ .
(6) و با قدرت خود آن را بر من وارد ساختهاى و با سلطهى خود آن را متوجه من گردانيدهاى.
﴿7﴾
فَلَا مُصْدِرَ لِمَا أَوْرَدْتَ ، وَ لَا صَارِفَ لِمَا وَجَّهْتَ ، وَ لَا فَاتِحَ لِمَا أَغْلَقْتَ ، وَ لَا مُغْلِقَ لِمَا فَتَحْتَ ، وَ لَا مُيَسِّرَ لِمَا عَسَّرْتَ ، وَ لَا نَاصِرَ لِمَنْ خَذَلْتَ .
(7) آنچه را كه تو وارد كردهاى كسى را توان راندن آن نباشد و چيزى را كه تو متوجه من ساختهاى كسى را قدرت بازگرداندن آن نيست. آن درى كه تو ببندى هيچ كس نتواند گشود و هر درى را كه تو باز كنى كسى توان بستنش را ندارد و هر كس را تو خوار و ذليل ساختهاى ياورى نباشد.
﴿8﴾
فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ افْتَحْ لِي يَا رَبِّ بَابَ الْفَرَجِ بِطَوْلِكَ ، وَ اكْسِرْ عَنِّي سُلْطَانَ الْهَمِّ بِحَوْلِكَ ، وَ أَنِلْنِي حُسْنَ النَّظَرِ فِيما شَكَوْتُ ، وَ أَذِقْنِي حَلَاوَةَ الصُّنْعِ فِيما سَأَلْتُ ، وَ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً وَ فَرَجاً هَنِيئاً ، وَ اجْعَلْ لِي مِنْ عِنْدِكَ مَخْرَجاً وَحِيّاً .
(8) پس بر محمد و آلش درود فرست و- اى پروردگار من- به لطفت باب فرج و آسايش را بر من بگشا و با توانايى خود، سلطه و هجوم اندوه را بر من درهم شكن و در آنچه شكايت مىكنم با حسن نظر رسيدگى فرما و شيرينى انجام و اجابت خواستهام را به من بچشان، و از ناحيهى خود رحمت و گشايش گوارايى به من ببخشاى و از پيشگاهت راه رهايى سريعى پيش رويم قرار ده.
﴿9﴾
وَ لَا تَشْغَلْنِي بِالاِهْتَِمامِ عَنْ تَعَاهُدِ فُرُوضِكَ ، وَ اسْتِعْمَالِ سُنَّتِكَ .
(9) و مرا با مشكلات امور زندگى از پرداختن به فرايض و به كار بستن سنتهايت باز مدار.
﴿10﴾
فَقَدْ ضِقْتُ لِمَا نَزَلَ بِي يَا رَبِّ ذَرْعاً ، وَ امْتَلَأْتُ بِحَمْلِ مَا حَدَثَ عَلَيَّ هَمّاً ، وَ أَنْتَ الْقَادِرُ عَلَى كَشْفِ مَا مُنِيتُ بِهِ ، وَ دَفْعِ مَا وَقَعْتُ فِيهِ ، فَافْعَلْ بِي ذَلِكَ وَ إِنْ لَمْ أَسْتَوْجِبْهُ مِنْكَ ، يَا ذَا الْعَرْشِ الْعَظِيمِ .
(10) كه- پروردگارا- چنان محنتى بر من نازل شده كه توانم را از دست داده و بى تاب شدهام و سراسر وجودم در اثر اين غم و اندوه پر شده است. (بار پرودگارا،) تو در بر طرف ساختن و دفع آنچه به من روى آورده و گرفتار آن شدهام قادرى و بس، پس قدرتت را دربارهى من (و دفع گرفتارىام) به كار گير، گرچه از ناحيهى تو مستوجب آن نيستم اى صاحب عرش عظيم.