دعای 27 ( دعا برای مرزداران ) ترجمه محمد حسین سلطانی لرگانی کجوری

(1) الهى بر محمد (ص) هم ز اولاد درودت باد روح او در آن شاد خداوندا حدود مسلمين را ز حمله از عدوها در كمين را پناه خود مصون دارى ز احسان و بر آن مرزبانان و نگهبان وظايف را كه بر عهده در ايفا حمايت كن ز نقشش در عطايا

(2) الهى بر محمد (ص) هم ز آلش درودت باد بر صدق كمالش خداوندا به سربازان ميهن كه در مرزند و روى در روى دشمن سلاحش را به دستانش سپر كن و بر آن ضد دشمن كارگر كن و سنگرهايشان را در نشستن مصونش دار از آسيب دشمن كه در جمعيتى وقت دفاعش بر او ده ايمنى از حمله‌هايش صفوفشان ز تدبير خدايى به هم پيوند نى گردد جدايى ز هم مگسل بر آن رشته ز وحدت هدف همواره يكتا كن به خدمت كه در آن سايه‌ى صبرش ز صولت نما پيروزشان اى حى رحمت و نيرنگ نظامى را ز هر بار به پيروزى ظفر مقرونشان دار

(3) الهى بر محمد (ص) هم ز اولاد درودت باد روح او در آن شاد روان پاك سربازان ما را كه در مرزند و خدمت كرده ما را فروغ علم و دانش را بيفروز و بر آنچه ندانندى بياموز و بر آنچه نباشندى شناسا تو بشناسى بر آنان تا شناسا و بر چشمانشان گردان توانا كه تا ز آنچه حقايق گشته بينا و بر آنچه كه نتوان ديد در حال توانند ديد و از آن بوده خوشحال‌

(4) الهى بر روان پاك احمد محمد مصطفى اى حى سرمد و هم بر آل او زودى بزودى ز رحمت مرحمت فرما درودى زمانى را كه سربازان اسلام كند حمله به دشمن صبح تا شام تو يا رب ياد دنيا از ضميرش بدر آور ز رنگ دلپذيرش كه تا از جلوه‌هاى زيور و زر نخورده گول آن را در برابر كه بر دشمن كند پشت از جهادش چنان كن كردگارا در نهادش كه بر چشمش فقط جنت هويدا دنى ناچيز و باشد فكر عقبا و در آنچه ذخيره شد به محشر بر آن كنجينه‌ى فردوس داور كه از تو شد ذخيره بهر عقبا الهى اندكى بنماى او را كه تا آرامگاهش در جوارت ز خود دريابد و بينت كنارت و ز آن نهرش كه سرشار است از شير ز شهد و از شرابش چشم و دل سير درختان سايه گستر ميوه افشان ببيند تا كه نيكو داندش آن ز دنياى خراب آباد و ويران كجا خواهند رفتش عاقبت آن چگونه سر برد در آسمانها كجا را در نظر گيرد ز ماوا كه تا او بر هواى نعمت حق بهشت جاودان و رحمت حق كند كوشش و هرگز در خيالش نيابد راه بر فكر فرارش‌

(5) به سربازان ما بنما ز احسان كه دشمن اندك و باشد پريشان سلحشورانه آرد حمله‌هايش زند بر هم صفوف و حيله‌هايش الهى گر كه دشمن هست بسيار اگر هر چه قوى باشد نما خوار برآور ناخن درنده‌اش را سلاحش را بزن بر سينه‌اش را به قلب و تار پود دشمن حق بترسان از سپاه و لشكر حق ز توشه بر خز اين دورشان دار فرارش را ز حمله كورشان دار كه چون گم كردگان راه حيران ز پشتيبان نما محروم ويلان و از تعدادشان بر كاه هر دم ز چشم و قلبشان ترسى فكن غم ز بازوها به حمله سست گردان زبان را بر سخن هرگز مگردان كه در ميدان سراسيمه پريشان و روزشان سيه چون تيره شامان كه ديگر جرات حمله جسارت نكردندى به مرز و بوم غارت‌

(6) و بر زنهاى دشمن باردارى براندازش از آنها بچه دارى الهى كن تو دشمن ريشه كن را نما محروم از بابا شدن را چنان كن تا ز آنان چهارپايان نزايندى ولد از بهر آنان ز باغ و راغ و صحرا و علفزار نيايد شربتى باران به گلزار نرويد برگ سبزى در چمنها ز نعمت باز دار از دشمن ما

(7) بدين ترتيب اى قيوم بارى نما بر كشور اسلام يارى وزان نسبت كه بر صحراى كافر دريغ از آب و باران در ظواهر همان نسبت به ما از نعمت خود فرو بار از بركت رحمت خود و خاطر را ز سربازان اسلام ز ظلم و كفر كن آسوده آرام كه تا آسوده خاطر در فراغت ز طاعت بر خداوندش عبادت و جاى جنگ در ميدان دشمن به محراب عبادت جان رهد تن جوار تو به همراه ملائك كند خلوت و در راه تو سالك الهى آنچنان خواهم ز آنت كه در سطح زمين جز بندگانت مطيع و عابد و پرهيزگاران نماند زنده‌اى كافر به دوران كه جز درگاه تو پيشانى كس نيارد بر زمين حتى به يك كس‌

(8) خداوندا بناحق دشمن ما به مرز ما هجوم آرند آنها كه آنها دشمن تو با تو در جنگ تو پس در آى و با آنان نما جنگ حمايت كن تو بر مردان سالك به جان دشمنش افكن ملائك كه تا از ريشه بر آرد ز بنيان چنان كن يا اسارت يا دهد جان و يكتاييتت را كرده اقرار كه جاويدان و قادر حى غفار به يكتايى پرستتدت به نيكى نينديشند از بهرت شريكى‌

(9) خداوندا چنان دانيم اكنون كه دشمنهاى تو باشند افزون ز هند و يا كه تركستان و يا روم خزر يا در حبش يا مصر آن شوم سقالبه ديالمه و زنگى بسر برده پرستش كرده سنگى چنان خواهيم ما اى حى يزدان دمار از روزگار كفر خواهان چه اين كشور چه كشورهاى ديگر تو بر اين بت‌پرستان جمله يكسر چه آنكه مى‌شناسيم چه نشناس ندانيم از شمارش جمع اين ناس‌

(10) خداوندا به قلب و عين آنها نفاق و تفرقه در بين آنها كه در جنگ و جدل پيكار خونين به خود سرگرم اين تخم شياطين كه تا با خويشتن در جنگ و پيكار و بر مسلم نپردازند در كار و با شمشير خود اندر بلادش زند بر كفر خود اندر نهادش به خود سرگرم اندر كشت و كشتار ز پيكارش نحيف و لاغر و زار

(11) خداوندا تو بر دلهاى آنان ز اطمينان تهى گردان هراسان ز نيرو از بدنها بازگيرى بلرزان قلبشان در سازگيرى شكن در هم ز تدبيرش كما كان كه تا اركان فعاله ز آنان به ميدانهاى پيكار از نحيفش به زانويش درآورده حريفش الهى آنچنان در صدر اسلام كمك كردى به سربازان اسلام به جنگ بدر با نيروى كفار فرستادى ملائك را به يك بار خدايا همچنان زان جيش والا به سربازان ما همراه فرما كه تا يكباره بر اين كفر و الحاد قواى لشكرش را داده بر باد شكاند شوكت دشمن به آنى ز جمعشان پريشان آنچنانى‌

(12) خداوندا تو قهارى توانا تو آب شربشان منما گورا بياميزى مرض در آن و بارا ز آب و نان رنجى بر فرا را به كشور سرزمينهايى ز كفار عيان كن زلزله بنماى هموار بر آنها از زمين تا آسمان را به رگبار بلا بربند آن را و از رزقش بر اين قوم جفاكار كه با ما دشمنى دارند هر بار زنان و روزيش زان سرزمينها دراندازى كه دشوار است آنجا و از روزى خورى محرومشان دار مرض ظاهر مداوم بوده بيمار

(13) خداوندا ز سرباز فداكار كه راه تو و دين تو برد كار به روى دشمنان تو به شمشير رضاى تو جهاد از خويش چون شير كه از عاليترين نام تو جويند خداوندا نما پيروز و خرسند نما سختى پيكارش تو آسان به كامش چيرگى آسان بگردان و پشتش را قوى دارى هميشه به گرم و استوار از بيخ و ريشه چنان كن تا كه از آن مخزن غيب ز نعمتهاى تو پا كند و بى‌عيب فرو ريزد بر آنها بيش از بيش كه در جبهه فراغ از خاطر خويش به ضد دشمنانت در جهادش بجنگد او ز قلب و در نهادش خداوندا چنين سربازها را نشاط دل ز شوقش كن عطايا و از وحشت هراسى ايمنش دار ز لطف و مرحمت او را نگهدار خداوندا به روز رزم و ميدان ز ياد زن و يا فرزند آنان بپردازى كه تا غم از فراقش دلش را نشكند يا اينكه شاقش نسازد بر ضعيفى عزم او را و يا اندر تساهل رزم او را

(14) بجاى آن صداقت در نهادش عطا بر حسن نيت كن ثباتش نشان بر اين عقيده در ضميرش و دور از ترس بنمايى دليرش پناه عافيت بر آن صحت را كه با جرات شهامت زان جهت را ز پيروزى علم بر سنگر او برافرازى تو بالاى سر او خداوندا تو سربازان ما را بياموزى ز درسى پارسا را نما رايش متين در استوارى به تقوا در عمل پرهيزگارى نما دور از فساد و خودپسندى به دورش دار ز آنچه ناپسندى و بگذارى كه او اندر دعايش سخن بر حق و بر اين ادعايش غريو او مصاف جنگ و ميدان دل دشمن ز ترس او هراسان‌

(15) به چشمش دشمنان ناچيز و اندك بر او بنماى دشمن هست كوچك كه تا يك حمله دشمن را گريزان كند روزش سيه چون تيره شامان خدايا گر قلم تقدير و فرمان شهادت را به امضا كرده زانان چنان كن تا كه از آن ابتدايش ز فتحش لذتى در كامهايش ببيند دشمنش را در اسارت به ذلت در شكستى بس حقارت كه تا ايمن بلاد مسلمان را بشرى از اجانب دارد آن را براند لشكر كفر از حدودش سپس اندر جوار حق صعودش‌

(16) خداوندا به آنان از مسلمان به سرباز رشيد تو ز احسان ز توشش توشه‌ى خود در حمايت ز گفتارش به تمجيدى نهايت و يادآور شود بر خانوارش پناه خويش گيرد در كنارش به آن كس مزد وافر اجر وافى عنايت كن به پاداشى ز كافى خداوندا به اين شخص مسلمان به سربازان تو از راه احسان ز دست همتش برداشته گام كمك كرده به سربازان اسلام تو چون پاداش سربازان راحت كرامت كن به او گيرش پناهت كه او بر افتخارى زين نهادش بر او ده سربلندى در جهادش‌

(17) خداوندا به آنان از مسلمان كه انديشد به اسلام و به ايمان به وقت حادثه غمناك و رنجور همى خواهد همانند سلحشور به تن پوشد كفن شمشير در دست به پيكارش همى راه عدو بست ولى ضعف بدن يا فقر مالى و يا در عارضه حالى بحالى به دورش دار از اين آرزويش خداوندا تو در صف از نكويش تو بنشانى مقاماتى چو آنها سعيد و هم شهيدش در دو دنيا

(18) و همچون بر روان پاك محمود محمد مصطفى اى حى معبود كه او بر انتخابت از رسولان و عبد پاك تو اى حى سبحان درودت باد بر او هم ز اولاد ز رحمت مرحمت روحش در آن شاد از آن رحمت كه بر آن رحميتها تفوق برترى جويد ز والا و از بالاترين‌ها بر درودى تحيت‌ها و رحمت‌ها بزودى كه پايانى نباشد بر ثوابش شمارش بر نيايد از حسابش ز رحمت زان تحيت كن عطايش كه تا اكنون بدانسان اعتلايش به هيچ از يك ز ياران اوليايت نبخشيدى كسى را زان عطايت تويى اى كردگار من ز رحمت و از آن منبع نور تو نعمت كه بر مبدا معاد و يا هر آن چيز بر آنها سلطنت دارى ز هر چيز و هر چه از مشيت‌هاى عليا تعلق گيردت باشى توانا