وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِي الْاِشْتِيَاقِ إِلَي طَلَبِ الْمَغْفِرَةِ مِنْ اللهِ جَلَّ جَلَالُهُ
در اظهار اشتياق به طلب مغفرت و آمرزش از خداى متعال عز سلطانه
﴿1﴾
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ صَيِّرْنَا إِلَى مَحْبُوبِكَ مِنَ التَّوْبَةِ ، و أَزِلْنَا عَنْ مَكْرُوهِكَ مِنَ الْإِصْرَارِ
(1) پروردگارا درود فرست بر محمد و آل اطهارش و ما را به سوى توبه (از گناهان) كه محبوب و پسنديده تست بازگردان و اصرار در گناه و پافشارى در عصيان را كه ناپسند تست از ما دور ساز
﴿2﴾
اللَّهُمَّ وَ مَتَى وَقَفْنَا بَيْنَ نَقْصَيْنِ فِي دِينٍ أَوْ دُنْيَا ، فَأَوْقِعِ النَّقْصَ بِأَسْرَعِهِمَا فَنَاءً ، وَ اجْعَلِ التَّوْبَةَ فِي أَطْوَلِهِمَا بَقَاءً
(2) اى خدا هنگامى كه ما در مقابل دو عيب و نقص به ناچار واقع شويم يك عيب در امر دين و يك عيب در دنياى ما تو آن نقص را در آن امر (دنيا) كه سريعتر به سمت فنا مىشتابد واقع گردان و از عيب و نقص در دين (يعنى عصيان و گناهان) كه طولانىتر است (و موجب عذاب طولانى محشر) ما را دور ساز و پشيمانى ده
﴿3﴾
وَ إِذَا هَمَمْنَا بِهَمَّيْنِ يُرْضِيكَ أَحَدُهُمَا عَنَّا ، وَ يُسْخِطُكَ الآْخَرُ عَلَيْنَا ، فَمِلْ بِنَا إِلَى مَا يُرْضِيكَ عَنَّا ، وَ أَوْهِنْ قُوَّتَنَا عَمَّا يُسْخِطُكَ عَلَيْنَا
(3) و هرگاه ما همت گماريم بر دو كار كه يكى ترا از ما خشنود گرداند و يكى تو را به خشم و غضب آرد تو (از كرمت) به جانب آن كار كه تو را خشنود مىگرداند قلب ما را مايل ساز و در عملى كه موجب قهر و غضب تست قوت ما را (از لطف و كرم) ضعيف و ناتوان ساز
﴿4﴾
وَ لَا تُخَلِّ فِي ذَلِكَ بَيْنَ نُفُوسِنَا وَ اخْتِيَارِهَا ، فَإِنَّهَا مُخْتَارَةٌ لِلْبَاطِلِ إِلَّا مَا وَفَّقْتَ ، أَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا مَا رَحِمْتَ
(4) و هيچگاه ما را به اختيار نفس اماره وامگذار زيرا نفس اماره به باطل و زشتى و گناه مىگرايد مگر توفيق ترك گناه عطا كنى (و نفس را از كار زشت بازدارى) كه نفس حيوانى ما را جدا به زشتى و بدكارى امر (و از هر كار نيكو نهى) مىكند جز آنكه رحمت (خاص و لطف خفى) تو شامل حال ما شود (و ما را از مكر و حيله نفس اماره برهاند و از بدكارى به نيكوكارى كشاند)
﴿5﴾
اللَّهُمَّ وَ إِنَّكَ مِنَ الضُّعْفِ خَلَقْتَنَا ، وَ عَلَى الْوَهْنِ بَنَيْتَنَا ، وَ مِنْ مَاءٍ مَهِينٍ ابْتَدَأْتَنَا ، فَلَا حَوْلَ لَنَا إِلَّا بِقُوَّتِكَ ، وَ لَا قُوَّةَ لَنَا إِلَّا بِعَوْنِكَ
(5) اى خدا توئى كه اساس خلقت ما را از چيز پست ضعيفى (مانند خاك تيره) بنياد كردى و بر پايه سست و ناتوانى بنيان نهادى و از آب ناچيز و حقير نطفه آفرينش ما را آغاز كردى پس ما را هيچ قدرت و نيروئى جز به حول و قوهى تو نيست و ابدا بر امرى جز به يارى تو توانا نيستيم
﴿6﴾
فَأَيِّدْنَا بِتَوْفِيقِكَ ، وَ سَدِّدْنَا بِتَسْدِيدِكَ ، وَ أَعْمِ أَبْصَارَ قُلُوبِنَا عَمَّا خَالَفَ مَحَبَّتَكَ ، وَ لَا تَجْعَلْ لِشَيْءٍ مِنْ جَوَارِحِنَا نُفُوذاً فِي مَعْصِيَتِكَ
(6) پس پروردگارا تو ما را به توفيق خاص خود مويد بدار (و به طاعت و نيكوكارى برگمار) و (بر كار صواب و عمل صالح) قوت و پايدارى عطا فرما و چشم دل ما را (به عشق و محبت روشن ساز و) از هر چه خلاف محبت (و شوق لقاى) تست نابينا ساز و هيچ يك از اعضاء و جوارح ما را مسلط بر معصيت مگردان.
﴿7﴾
اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ اجْعَلْ هَمَسَاتِ قُلُوبِنَا ، وَ حَرَكَاتِ أَعْضَائِنَا وَ لَمحَاتِ أَعْيُنِنَا ، وَ لَهَجَاتِ أَلْسِنَتِنَا فِي مُوجِبَاتِ ثَوَابِكَ حَتَّى لَا تَفُوتَنَا حَسَنَةٌ نَسْتَحِقُّ بِهَا جَزَاءَكَ ، وَ لَا تَبْقَى لَنَا سَيِّئةٌ نَسْتَوْجِبُ بِهَا عِقَابَكَ .
(7) پروردگارا درود فرست بر محمد و آل پاكش و تمام افكار و اميال دلها و حركات اعضاء و حتى چشم بهمزدن ما را همه را در موجبات ثواب (و لطف و رحمت) خود قرار ده تا آنجا كه هيچ حسنه و ثوابى كه به آن لايق پاداش (و لطف و احسان) تو مىشويم از ما فوت نشود و هيچ زشتى و معصيتى كه موجب قهر و عقاب تو باشد بر ما باقى نماند.