دعای 11 ( دعا برای عاقبت به خیری ) ترجمه محمد مهدی فولادوند

(1) اى آن كه يادت براى يادكنندگان مايه‌ى سرفرازى است، و اى آن كه شكرانه‌ات براى سپاسگزاران رستگارى است، و اى آن كه براى فرمانبران طاعتت مايه‌ى رهائى است، درود بر محمد و خاندان وى، و دلهاى ما را از هرگونه ياد ديگر به ياد خود و زبانهاى ما را از هر گونه شكر به شكر خودت و اندامهاى ما را از هر نوع طاعت به طاعت خويش، مشغول فرماى،

(2) و اگر ما را فراغتى مقرر فرموده‌اى چنان كن كه همراه با سلامت و دور از گناه و خالى از ملالت باشد تا فرشتگانى كه گناهان ما را مى‌نويسند با صحيفه‌هاى خالى از گناهان از پيش ما باز گردند و فرشتگانى كه كارهاى نيك ما را ثبت مى‌كنند، شادان با درج نيكوكاريهاى ما از پيش ما به سوى تو باز گردند

(3) و چون روزهاى زندگانى ما سپرى شد و عمرهاى ما به سرآمد و با دعوت خود- كه از آن روى گريز نيست- ما را فرا خواندى، درود بر محمد و خاندان وى، نتيجه كارنامه‌ى اعمال ما را توبه‌ى پذيرفته شده قرار ده، كه از آن پس تو ما را به ارتكاب جرم يا معصيتى باز داشت نكنى،

(4) و روزى كه گزارشهاى بندگانت را مى‌آزمايى، در برابر همگان، پرده از كار ما بر ندارى،

(5) تويى تو مهربان به هر كس كه تو را فرا خواند و تويى تو، اجابت‌كننده‌ى آن كس كه تو را ندا در دهد.