دعای 11 ( دعا برای عاقبت به خیری ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) اى خداوندى كه ذكر تو گويندگان ذكر را شرف و بزرگى است، اى خداوندى كه شكر تو شكرگزاران را رستگارى و پيروزى است، اى خداوندى كه فرمانبردارى از تو فرمانبرداران را سعادت رهايى است، درود بفرست بر محمد و خاندانش و دلهاى ما را از ياد هر چيز ديگر به ياد خود و زبانهاى ما را از شكر هر كس ديگر به شكر خود و اعضاى ما را از فرمانبردارى از هر كس ديگر به فرمانبردارى خود مشغول دار.

(2) خداوندا، اگر ما را آسايشى مقدر فرموده‌اى، چنان كن كه به هنگام آسايش در امان مانيم: نه گناهى ما را گرفتار سازد و نه ملالتى به ما رسد تا فرشتگانى كه گناهان ما را مى‌نويسند، با صحيفه اعمال ما بى‌آنكه در آن گناهى نوشته شده باشد از نزد ما بازگردند و فرشتگانى كه ثوابهاى ما را مى‌نويسند شادمان با صحيفه‌اى نوشته از اعمال نيك ما به نزد تو آيند.

(3) چون روزهاى زندگى ما سپرى شد و مدت عمر ما سرآمد و صلاى دعوت تو ما را فراخواند- همان دعوتى كه از آن گريزى و از اجابت آن گزيرى نيست- بر محمد و خاندانش درود بفرست و سرانجام آنچه را كه كاتبان اعمال ما براى ما رقم زده‌اند توبه‌اى پذيرفته شده قرار ده كه زان پس ما را به كيفر گناهى كه مرتكب شده‌ايم يا پادافره معصيتى كه كرده‌ايم باز ندارى.

(4) و در آن روز كه بندگانت را مى‌آزمايى پرده‌اى را كه بر گناه ما كشيده‌اى در برابر همگنان برمگير.

(5) تويى كه بر هر كس كه تو را بخواند مهربانى و تويى كه به هر كس كه تو را ندا دهد پاسخ مى‌گويى.