دعای 11 ( دعا برای عاقبت به خیری ) ترجمه صدرالدین بلاغی

(1) اى كسى كه يادت مايه‌ى آبروى يادكنندگانست، و اى كسى كه شكرت موجب كامروايى شاكران است، و اى كسى كه طاعتت باعث نجات مطيعان است، بر محمد و آلش رحمت فرست، و دلهاى ما را به ياد خود از هر ياد و زبانهامان را به شكر خود از هر شكر و اعضايمان را به طاعت خود از هر طاعت مشغول دار.

(2) و اگر براى ما فراغتى از كارها تقدير كرده باشى، پس آن را فراغت توام با سلامتى قرار ده كه به سبب آن گناهى دامنگيرمان نشود، و خستگى‌اى به ما نپيوندد. تا نويسندگان گناهان با نامه‌اى خالى از ذكر بديهامان از طرف ما بازگردند، و نويسندگان حسنات به سبب آنچه از نيكيهاى ما نوشته‌اند شادان بازآيند.

(3) و چون ايام عمرمان سپرى شود، و رشته‌ى زندگيمان بگسلد، و آن دعوت تو كه از وقوع و اجابتش گريزى نيست، ما را احضار كند. پس بر محمد و آلش رحمت فرست. و پايان آنچه را كه نويسندگان اعمالمان بر ما مى‌نويسند توبه‌اى پذيرفته قرار ده، كه بعد از آن ما را بر گناهى كه كرده باشيم و نافرمانى‌اى كه مرتكب شده باشيم توبيخ نكنى،

(4) و روزى كه اسرار و اخبار بندگانت را مى‌آزمايى در برابر حاضران و ناظران، پرده‌اى را كه خود فرو گسترده‌اى از روى كار ما برندارى،

(5) زيرا كه تو نسبت به هر كه تو را بخواند مهربانى و درباره‌ى هر كه تو را ندا دهد اجابت كننده‌اى.