دعای 11 ( دعا برای عاقبت به خیری ) ترجمه عبدالحسین موحدی

(1) اى كسى كه يادت (مايه‌ى) آبروى يادكنندگان است و اى كسى كه شكرت (موجب) كامروائى شاكران است و اى كسى كه طاعتت (باعث) نجات مطيعان است بر محمد و آلش رحمت فرست و دلهاى ما را به ياد خود از هر ياد و زبانهامان را به شكر خود از هر شكر و اعضايمان را به طاعت خود از هر طاعت مشغول دار.

(2) و اگر براى ما فراغتى از كارها تقدير كرده باشى، پس آن را فراغت توام با سلامتى قرار ده كه به سبب آن گناهى دامنگيرمان نشود و خستگى به ما نپيوندد، تا نويسندگان گناهان با نامه‌اى خالى از ذكر بديهامان از طرف ما باز گردند. و نويسندگان حسنات به سبب آنچه از نيكيهاى ما نوشته‌اند شادان بازآيند

(3) و چون ايام عمرمان سپرى شود و رشته‌ى زندگيمان بگسلد، و آن دعوت تو كه از وقوع و اجابتش گريز نيست. ما را احضار كند، بر محمد و آلش رحمت فرست و پايان آنچه را كه نويسندگان اعمالمان بر ما مى‌نويسند توبه‌اى پذيرفته قرار ده كه بعد از آن ما را بر گناهى كه كرده باشيم و نافرمانى‌اى كه مرتكب شده باشيم توبيخ نكنى‌

(4) و روزى كه (اسرار) و اخبار بندگانت را مى‌آزمائى و در برابر حاضران و ناظران پرده‌اى را كه خود فرو گسترده‌اى، از روى كار ما بر ندارى.

(5) زيرا كه تو نسبت به هر كه تو را بخواند مهربانى و درباره‌ى هر كه تو را ندا دهد اجابت‌كننده‌اى