دعای 11 ( دعا برای عاقبت به خیری ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) اى كسى كه ياد او مايه‌ى بزرگى و شرف يادكنندگان است، و اى كسى كه سپاسگزارى او موجب كاميابى سپاسگزاران است، و اى كسى كه طاعتش باعث رهايى و آزادى پيروان است، بر محمد و دودمانش درود فرست، و دلهاى ما را از هر يادى جز ياد خود، و زبان ما را از هر شكرى جز شكر خود، و جوارح و اعضاى ما را از هر طاعتى جز طاعت خود، وا بدار!

(2) پس اگر براى ما فراغت بالى را تقدير كرده‌اى، چنانش كن كه به سلامت بگذرد، و بالى نياورد و ملالى به ما نرساند، تا نويسندگان بديها با نامه‌ى تهى از گناه، از نزد ما بازگردند، و نويسندگان نيكى‌ها به سبب كارهاى نيكى كه از ما نوشته‌اند، با شادى و سرور به سوى تو بازآيند.

(3) و روزهاى زندگى سپرى گردد و رشته‌ى عمر بگسلد و فراخوان تو (مرگ) كه تحقق و اجابت آن حتمى است، ما را به خويش خواند! (پروردگارا!) پس بر محمد و دودمانش درود فرست و پايان آنچه را كه نويسندگان عمل از ما ثبت كرده‌اند، توبه‌ى پذيرفته شده قرار ده؛ توبه‌اى كه پس از آن، ما را براى گناهانى كه مرتبك شده‌ايم و معصيتى مكه از ما سر زده است، سرزنش نكنى.

(4) و روزى كه در حضور گواهان عمل، اسرار بندگان را فاش و راز نهانشان را آشكار، و پرونده‌ى اعمالشان را مى‌آزمايى، از ما پرده برنگيرى.

(5) چرا كه توبه كسى كه تو را بخواند، مهربانى، و بر كسى كه ندا در دهد و از تو بخواهد، اجابت‌كننده‌اى.