دعای 11 ( دعا برای عاقبت به خیری ) ترجمه ابوالحسن شعرانی

(1) اى كه يادكنندگان تو را ياد تو ارجمند گرداند و اى كه سپاسگزاران تو را سپاس تو رستگار كند و اى كسى كه مطيعان تو را فرمانبردارى تو نجات بخشد، بر محمد و خاندان او درود فرست و دل ما را به ياد خود از ياد ديگران بپرداز و زبان ما را به سپاسگزارى خود از سپاس ديگران بازدار و اعضاى ما را در اطاعت خود از عبادت ديگران منصرف كن‌

(2) و اگر براى ما فراغتى مقدر كرده آن فراغت را چنان به سلامت بگذران كه وبال نياورد و ملال نرساند، نويسندگان گناهان با نامه سفيد بازگردند و نويسندگان طاعات از نوشتن حسنات ما شادمان باشند

(3) و چون روزهاى عمر سپرى شود و مدت زندگى بسر آيد و دعوت تو حضور ما را لازم شمرد و ما ناچار آن دعوت را اجابت كنيم پس بر محمد و خاندان او درود فرست و چنان مقدر فرما كه وقتى نويسندگان اعمال يك يك كارهاى ما را بر ما شماره كنند آخرين عمل ما توبه‌اى باشد مقبول، و پس از آن ما را بر گناهى كه مرتكب شده باشيم واقف نسازند و بر نافرمانى كه از ما صادر شده باشد آگاه نكنند

(4) در آن روز كه راز نهانى بندگان را باز رسى، در پيش حاضران پرده كه بر ما پوشيده مدر

(5) هر كس تو را خواند بر وى ببخشاى و هر كه تو را ندا كند اجابت فرماى.