دعای 11 ( دعا برای عاقبت به خیری ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) اى آن كه ياد تو يادآورانت را بزرگى دهد، و اى آن كه سپاس تو سپاسگزارانت را رستگار كند، و اى آن كه فرمانبردارى تو فرمانبردارانت را رهايى بخشد، بر محمد و خاندانش درود فرست ؛ و با ياد خود، دل‌هاى ما را از هر ياد ديگرى بپرداز؛ و با سپاس خود، زبان‌هاى ما را از هر سپاس ديگر، و با فرمانبردارى خود، اعضاى ما را از فرمانبردارى ديگران باز دار.

(2) اگر براى ما فراغتى مقدر كرده‌اى، آن را فراغتى بى‌گزند و سالم قرار ده كه وبال نياورد و دل هايمان را نميراند، تا فرشتگانى كه گناهان ما را مى‌نويسند، با كارنامه‌اى سفيد و تهى از تيرگى‌هاى گناه از پيش ما به سوى تو برگردند، و فرشتگانى كه كارهاى نيك ما را مى‌نويسند، شادمان از آنچه در كارنامه‌ى ما نوشته‌اند، پيش تو آيند.

(3) چون روزهاى زندگى ما سپرى شود و مدت عمر ما به سر آيد و فراخوان تو ما را فراخواند- همان كه از اجابت آن چاره و گريزى نيست- بر محمد و خاندانش درود فرست و چنان كنم كه آنچه فرشتگان نويسنده براى ما رقم مى‌زنند، به توبه‌اى مقبول خاتمه يابد، تا پس از آن ما را به سبب گناهى كه كرده‌ايم و نافرمانى‌اى كه بدان آلوده گشته‌ايم، باز ندارى،

(4) و در آن روز كه از رازهاى پنهان بندگانت پرده بر مى‌دارى، پيش چشم همگان، پرده از گناهان ما برندارى.

(5) تنها تويى كه با هر كس تو را بخواند، مهر مى‌ورزى، و به هر كس كه تو را ندا دهد، جواب مى‌گويى.