دعای 11 ( دعا برای عاقبت به خیری ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) اى كسى كه يادت براى يادكنندگان، مايه‌ى شرافت است، و اى كه شكرت موجب كامروائى شاكران، و اى كه طاعتت سبب نجات مطيعان مى‌باشد، بر محمد و آل او رحمت فرست، و دلهاى ما را به يادت، از هر ياد، مشغول فرما، و زبانمان را به شكرت، از هر شكر، (منصرف ساز)، و اعضايمان را به طاعتت، از هر طاعت، (بازدار)،

(2) و اگر براى ما فراغتى از كارها مقدر فرمودى پس آن را فراغت همراه با سلامتى قرار ده كه در آن، وبالى (و نتيجه‌اى بد) دامنگيرمان نشود، و ملالى به ما نرسد، تا نويسندگان بديها، با نامه‌اى خالى از بيان گناهانمان، از نزد ما بازگردند، و نويسندگان حسنات، به سبب نيكيهاى ما كه نوشته‌اند، شادمان بروند،

(3) و چون روزگار ما سپرى شود، و رشته‌ى عمرمان بگسلد، و آن دعوت تو كه از وقوع و پذيرشش گريز نيست، ما را احضار كند، پس بر محمد و آل او رحمت فرست، و پايان آنچه را كه نويسندگان اعمال، براى ما احصاء و ثبت مى‌كنند، توبه‌اى مقبول قرار ده كه پس از آن، ما را بر گناهى كه مرتكب شويم، و معصيتى كه انجام دهيم، توبيخ نفرمايى.

(4) و پرده‌اى را كه خود بر ما فروگسترده‌اى، در برابر حاضران و ناظران، از روى كار ما برمدار، در روزى كه اخبار و اسرار بندگانت را مى‌آزمايى،

(5) زيرا تو نسبت به هر كه بخواندت مهربانى، و به آن كه صدايت بزند (و دعا كند)، پاسخگويى.