دعای 11 ( دعا برای عاقبت به خیری ) ترجمه حسین استاد ولی

(1) اى كه يادت شرف ياد كنندگان است، و اى كه سپاست رستگارى سپاسگزاران است، و اى كه فرمانبريت نجات فرمانبران است، بر محمد و آل او درود فرست، و دل‌هاى ما را از هر يادى به ياد خود، و زبان ما را از هر سپاسى به سپاس خود، و اندام ما را از هر طاعتى به طاعت خويش سرگرم ساز.

(2) پس اگر براى ما آسودگى از كارى مقدر فرمودى آن را آسودگى همراه با سلامت قرار ده كه پيامدى براى ما نداشته باشد، و ملالتى از آن به ما نرسد، تا نويسندگان گناهان با پرونده‌اى تهى از ذكر گناهانمان از نزد ما بازگردند، و نويسندگان نيكى‌ها با شادمانى به آنچه از نيكى‌هاى ما نوشته‌اند از پيش ما بروند.

(3) و چون روزهاى زندگى ما سپرى شد، و رشته عمرمان از هم گسيخت، و دعوت تو كه چاره‌اى از آن و از پاسخ به آن نيست ما را به حضور فراخواند، پس بر محمد و آل او درود فرست، و پايان آنچه را كه نويسندگان اعمال ما بر ما به شمار مى‌آورند توبه‌اى پذيرفته شده قرار ده كه پس از آن ما را بر گناهى كه انجام داده و معصيتى كه به جا آورده‌ايم بازداشت و مؤاخذه نكنى.

(4) و پرده‌اى كه بر گناهان ما افكنده‌اى در برابر ديده حاضران كنار مزن، در آن روز كه خبرهاى بندگانت را بررسى نموده و بر ملان مى‌سازى.

(5) كه تو نسبت به هر كه بخواندت مهربانى، و به هر كه صدايت زند پاسخگويى.