وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا قُتِّرَ عَلَيْهِ الرِّزْقُ
تقاضاى گشايش روزى
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنَّكَ ابْتَلَيْتَنَا فِي أَرْزَاقِنَا بِسُوءِ الظَّنِّ ، وَ فِي آجَالِنَا بِطُولِ الْأَمَلِ حَتَّى الَْتمَسْنَا أَرْزَاقَكَ مِنْ عِنْدِ الْمَرْزُوقِينَ ، وَ طَمِعْنَا بِآمَالِنَا فِي أَعْمَارِ الْمُعَمَّرِينَ .
(1) بار خدايا! تو ما را در روزيهاى ما به نوعى بد گمانى و در زندگانيها ما را به درازى آرزو آزمون كردى، تا آنجا كه روزيهاى خود را از روزى خوارانت طلب كرديم و در آرزوهايمان به دراز عمرى سالخوردگان طمع بستيم.
﴿2﴾
فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ هَبْ لَنَا يَقِيناً صَادِقاً تَكْفِينَا بِهِ مِنْ مَؤُونَةِ الطَّلَبِ ، وَ أَلْهِمْنَا ثِقَةً خَالِصَةً تُعْفِينَا بِهَا مِنْ شِدَّةِ النَّصَبِ
(2) پس، درود بر محمد و خاندان وى، و ما را يقينى از صميم دل مرحمت فرما كه ما را از رنج جستجو بسنده باشد و اطمينان خالصى عنايت فرما كه از سختى رنج برهيم
﴿3﴾
وَ اجْعَلْ مَا صَرَّحْتَ بِهِ مِنْ عِدَتِكَ فِي وَحْيِكَ ، وَ أَتْبَعْتَهُ مِنْ قَسَمِكَ فِي كِتَابِكَ ، قَاطِعاً لِاهْتَِمامِنَا بِالرِّزْقِ الَّذِي تَكَفَّلْتَ بِهِ ، وَ حَسْماً لِلاِشْتِغَالِ بِمَا ضَمِنْتَ الْكِفَايَةَ لَهُ
(3) و وعدهاى را كه در «وحى نامهى» خود بدان تصريح فرموده و در پى آن سوگند ياد كردهاى مايهى انقطاع دل مشغولى ما از رزقى قرار ده كه خود متكفل رسانيدن آن شده و متعهد گشتهاى كه خود رسانيدن آن را بسنده باشى.
(4) پس خود فرمودهاى و سخنت حق و راستترين گفتههاست و سوگند خوردهاى و سوگندت نيكوترين و باوفاترين سوگندهاست كه: «روزى شما و هر چه بدان وعده مىيابيد در آسمان است.»
(5) «سوگند به پروردگار آسمان و زمين كه آن راست است، همانگونه كه شما سخن مىگوييد.»