وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا قُتِّرَ عَلَيْهِ الرِّزْقُ
دعاى حضرت هنگامى كه روزى بر او تنگ مىشد
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنَّكَ ابْتَلَيْتَنَا فِي أَرْزَاقِنَا بِسُوءِ الظَّنِّ ، وَ فِي آجَالِنَا بِطُولِ الْأَمَلِ حَتَّى الَْتمَسْنَا أَرْزَاقَكَ مِنْ عِنْدِ الْمَرْزُوقِينَ ، وَ طَمِعْنَا بِآمَالِنَا فِي أَعْمَارِ الْمُعَمَّرِينَ .
(1) بار الها، تو ما را در ارزاقمان به سوءظن و در عمرهامان به طول امل آزمودهاى تا آنجا كه ارزاق تو را از نزد روزىخواران طلب كرديم و به سبب آرزوهاى دراز در عمرهاى (طولانى) معمرين طمع بستيم
﴿2﴾
فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ هَبْ لَنَا يَقِيناً صَادِقاً تَكْفِينَا بِهِ مِنْ مَؤُونَةِ الطَّلَبِ ، وَ أَلْهِمْنَا ثِقَةً خَالِصَةً تُعْفِينَا بِهَا مِنْ شِدَّةِ النَّصَبِ
(2) پس بر محمد و آلش رحمت فرست و ما را يقين راسخى ببخش كه به وسيلهى آن از رنج طلب بازمان دارى، و اطمينان خالصى در دل ما افكن كه به آن از شدت تعب معافمان كنى،
﴿3﴾
وَ اجْعَلْ مَا صَرَّحْتَ بِهِ مِنْ عِدَتِكَ فِي وَحْيِكَ ، وَ أَتْبَعْتَهُ مِنْ قَسَمِكَ فِي كِتَابِكَ ، قَاطِعاً لِاهْتَِمامِنَا بِالرِّزْقِ الَّذِي تَكَفَّلْتَ بِهِ ، وَ حَسْماً لِلاِشْتِغَالِ بِمَا ضَمِنْتَ الْكِفَايَةَ لَهُ
(3) و وعدهاى را كه در وحى خود تصريح كرده و در كتاب خود به دنبالش قسم ياد فرمودهى وسيله قطع اهتمام، و دل مشغولى ما از رزقمان قرار ده، رزقى كه تو خود تعهد آن را كفالت كردهاى،
(4) پس گفتهاى و گفتهى تو حق و راستترين گفتههاست، و قسم ياد كردهاى و قسم تو راستترين و وفاكنندهترين قسمها است: «روزى شما و آنچه به آن وعده داده مىشويد در آسمانست»
(5) آنگاه فرمودهاى: «پس به پروردگار آسمان و زمين قسم كه هرآينه آن حق است مثل آنكه شما سخن مىگوئيد»