وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا قُتِّرَ عَلَيْهِ الرِّزْقُ
دعاى امام به هنگام تنگى روزى
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنَّكَ ابْتَلَيْتَنَا فِي أَرْزَاقِنَا بِسُوءِ الظَّنِّ ، وَ فِي آجَالِنَا بِطُولِ الْأَمَلِ حَتَّى الَْتمَسْنَا أَرْزَاقَكَ مِنْ عِنْدِ الْمَرْزُوقِينَ ، وَ طَمِعْنَا بِآمَالِنَا فِي أَعْمَارِ الْمُعَمَّرِينَ .
(1) بارالها! (بارها) ما را به بدگمانى در امر روزى و به آرزوهاى دراز در طول زندگانى آزمودهاى تا جايى كه روزى (مقدر) تو را از روزىخواران (خوان) نعمتهاى فراوانت طلبيديم و (براى رسيدن به آرزوهاى دور و درازمان) به عمر دراز سالخوردگان چشم طمع دوختيم.
﴿2﴾
فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ هَبْ لَنَا يَقِيناً صَادِقاً تَكْفِينَا بِهِ مِنْ مَؤُونَةِ الطَّلَبِ ، وَ أَلْهِمْنَا ثِقَةً خَالِصَةً تُعْفِينَا بِهَا مِنْ شِدَّةِ النَّصَبِ
(2) پس (اى خداى بزرگ!) بر محمد و آل او درود فرست و يقين درست و باور راسخى به ما كرامت كن كه از رنج طلب فارغمان سازد، و آرامش ناب و زلالى به دلهاى ما عنايت كن كه (از كدورت) رنج (دلازار) طلب، آسوده خاطرمان سازد؛
﴿3﴾
وَ اجْعَلْ مَا صَرَّحْتَ بِهِ مِنْ عِدَتِكَ فِي وَحْيِكَ ، وَ أَتْبَعْتَهُ مِنْ قَسَمِكَ فِي كِتَابِكَ ، قَاطِعاً لِاهْتَِمامِنَا بِالرِّزْقِ الَّذِي تَكَفَّلْتَ بِهِ ، وَ حَسْماً لِلاِشْتِغَالِ بِمَا ضَمِنْتَ الْكِفَايَةَ لَهُ
(3) و چنان (مقرر) كن تا به آنچه در قرآن خويش وعده فرمودى و از پى (انجام) آن در كتاب خود سوگند ياد كردى ما را از دويدن خويش وعده فرمودى و از پى (انجام) آن در كتاب سوگند ياد كردى ما را از دويدن (بيحاصل) به دنبال روى مقدرمان- كه بر عهده گرفتهاى- باز دارد و در مورد رزقى كه ضمانت بسندگى آن را فرمودهاى، ما را از نگرانى و پريشانى خاطر رهايى بخشد،
(4) چرا كه تو (اى خداى بزرگ) چنين فرمودهاى. گفتار تو، حق و راستترين گفتهها است، و سوگند ياد كردهاى و سوگند تو درستترين سوگندها است: «و روزى شما و آن چه به آن وعده داده مىشويد در آسمان است.»
(5) و باز چنين فرمودهاى: «پس به پروردگار آسمان و زمين سوگند همان گونه كه شما سخن مىگوييد اين سخن، حق است»