وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا قُتِّرَ عَلَيْهِ الرِّزْقُ
از دعاهاى آن حضرت است هر گاه كه روزى او تنگ مىشد
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنَّكَ ابْتَلَيْتَنَا فِي أَرْزَاقِنَا بِسُوءِ الظَّنِّ ، وَ فِي آجَالِنَا بِطُولِ الْأَمَلِ حَتَّى الَْتمَسْنَا أَرْزَاقَكَ مِنْ عِنْدِ الْمَرْزُوقِينَ ، وَ طَمِعْنَا بِآمَالِنَا فِي أَعْمَارِ الْمُعَمَّرِينَ .
(1) خدايا، تو ما را درباره روزىهاىمان به بدگمانى (و اضطراب)، و در مدت عمرمان به آرزوى دراز دچار ساختهاى، تا جايى كه روزىهاى تو را از روزى خواران در خواست نموده، و با آرزوهاى خود در عمر كهنسالان طمع بستيم!
﴿2﴾
فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ هَبْ لَنَا يَقِيناً صَادِقاً تَكْفِينَا بِهِ مِنْ مَؤُونَةِ الطَّلَبِ ، وَ أَلْهِمْنَا ثِقَةً خَالِصَةً تُعْفِينَا بِهَا مِنْ شِدَّةِ النَّصَبِ
(2) پس بر محمد و آل او درود فرست، و ما را به يقينى راستين ببخش كه بدان سبب ما را از رنج طلب (پيش از حد) بازدارى، و اعتمادى خالص به دل ما انداز كه بدان وسيله ما را از سختى رنج و زحمت معاف دارى.
﴿3﴾
وَ اجْعَلْ مَا صَرَّحْتَ بِهِ مِنْ عِدَتِكَ فِي وَحْيِكَ ، وَ أَتْبَعْتَهُ مِنْ قَسَمِكَ فِي كِتَابِكَ ، قَاطِعاً لِاهْتَِمامِنَا بِالرِّزْقِ الَّذِي تَكَفَّلْتَ بِهِ ، وَ حَسْماً لِلاِشْتِغَالِ بِمَا ضَمِنْتَ الْكِفَايَةَ لَهُ
(3) و وعدههاى آشكارى را كه در وحى خود دادهاى، و سوگندهايى را كه در كتابت در پى آن آوردهاى، موجب قطع اهتمام ما به روزيى كه خود ضمانت كردهاى، و قطع اشتغال ما به آنچه خود كفايت فرمودهاى قرار ده.
(4) و تو كه سخنت حق و راستترين سخن است، و سوگندت عملىترين و وفا شدنىترين سوگند است فرمودهاى و سوگند خوردهاى كه: «و روزى شما و آنچه وعده داده مىشويد در آسمان است».
(5) سپس فرمودهاى: «پس به پروردگار آسمان و زمين سوگند كه اين سخن حق است همان گونه كه سخن مىگوييد (و در گفتار خود شك نداريد)».