دعای 34 ( دعا برای رسوایی در گناه ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) خدايا، ستايش براى توست كه مى‌دانى و مى‌پوشانى، و با اين كه از باطن همه خبر دارى، عافيت مى‌بخشى. هر يك از ما چون خود را به عيب و كاستى آلود، او را مشهور خاص و عام نساختى، و چون دست خود را به زشتى‌ها گشود، رسوايش نخواستى، و چون در پنهان بدى‌ها را مرتكب شد، آنها را آشكار نكردى.

(2) چه بسا نهى تو را كه مرتكب شده‌ام، و چه بسا امر تو را كه از آن سر پيچيده‌ايم، در حالى كه تو ما را بر آن امر و نهى آگاه كرده بودى. چه بسا گناهان كه انجام داده‌ايم و بسا خطاها كه از ما سر زده است و تنها تو از آنها باخبر گرديده‌اى، نه ديگر بينندگان، و تو بيش از ديگران بر افشاى آنها توانا بودى. عافيت تو براى ما، پرده‌اى بود در برابر چشمانشان، و سدى بر سر راه گوش‌هاشان.

(3) چنان كن كه آن اسباب شرمندگى ما كه پوشيده داشته‌اى، و آن زشتى و عيب كه پنهان نموده‌اى، پندى باشد براى ما، و ما را از بدرفتارى و آلوده شدن به گناه باز دارد، و مايه‌ى كوششى شود براى رسيدن به توبه‌ى معصيت‌زدا. و در آمدن به راه پسنديده.

(4) وقت اين كوشش را نزديك ساز و ما را به غفلت دچار مكن، چرا كه ما روى نياز به درگاه تو آورده‌ايم و از گناهان به سوى تو باز گرديده‌ايم.

(5) خدايا، درود فرست بر محمد و خاندان او كه ايشان را از ميان آفريدگانت برگزيده‌اى، ناب‌ترين مردمان و پاكيزگان‌اند، و چنان كه ما، آن‌سان كه خود فرمان داده‌اى، گفته‌هايشان را به گوش جان بشنويم و حكمشان را فرمان بريم.