دعای 34 ( دعا برای رسوایی در گناه ) ترجمه محمد علی مجاهدی

(1) بارالها! تو را سپاس كه مى‌دانى و (با اين همه، گناهان بندگانت را) مى‌پوشانى، و (از نافرمانى آنان) آگاهى (ولى به لطف و بزرگوارى خويش از ايشان) در مى‌گذرى. هر كدام از ما دست به گناه آلوده‌ايم ولى تو (اعمال زشت و ناپسند كسى را) آشكار نكردى و رسواى شهر و ديارش نساختى، و هر يك از ما مرتكب اعمال ناپسندى شده‌ايم ولى تو آبروى كسى را نريختى، (و اى بسا) گناهانى كه در خلوت و پنهان انجام داده ولى تو رهنمونش نبوده‌اى و پرده از روى كارش برنداشته‌اى.

(2) (بارالها!) چه بسيار اعمالى كه مورد نهى تو بودند و ما مرتكب شديم و چه بسيار اعمالى كه فرمان به انجامش دادى و ما را از آن باخبر ساختى و ما (از حد بندگى خود) پا فراتر نهاديم (و از انجام آن‌ها سر باز زديم)، و چه بسا اعمال ناپسند و ناروا كه فرا گرفتيم و تو از آن‌ها آگاه بودى و كسى جز تو ناظر اعمال ما نبود، و با آن كه بهتر از هر كس قادر به فاش كردن آن‌ها بودى ولى عفو و گذشت (بى نهايت) تو در برابر چشم مردم كشيد و درمقابل گوش آنان سد و مانعى قرار داد (تا صحبت گنه‌آميز ما را نشنوند) تا رسواى عام و خاص نگرديم.

(3) (اگر) اعمال زشت ما را پوشانيدى و پرده از راز كار ما برنداشتى (به خاطر آن بود) كه براى ما پند آموز باشد تا از خلق و خوى زشت و كار نكوهيده بازمان دارد و مرا به سمت و سوى توبه كشاند، توبه‌اى كه گناه را از ميان بردارد و ما را به راه صواب و پسنديده رهنمون شود.

(4) (بارالها!) زمان (فرا رسيدن) توبه را نزديك فرما و ما را از (خداوندى) خود غافل مساز، چرا كه (اكنون) به درگاه تو روى (نياز) آورده‌ايم و از گناهانى كه كرده‌ايم توبه كار (و پشيمانيم).

(5) بارالها! بر برگزيده‌ى آفريدگان خويش (حضرت) محمد و آل او- كه در ميان بندگان تو پاك و سرآمدند- درود فرست، و ما را- همان گونه كه فرمان داده‌اى- مطيع و گوش به فرمان آنان قرار ده.