دعای 13 ( دعا در طلب حوائج از خداوند ) ترجمه صدرالدین بلاغی

(1) خدايا اى آخرين مقصد آرزوها

(2) و اى كسى كه درگاه او جاى دست يافتن به خواسته‌هاست‌

(3) و اى كسى كه نعمتهايش را به بها نمى‌دهد (و به بهانه مى‌دهد،)

(4) و اى كسى كه عطاهايش را به كدورت منت نمى‌آلايد.

(5) و اى كسى كه به او بى‌نياز توان شد، و از او بى‌نياز نتوان گشت،

(6) و اى كسى كه روى به او توان آورد، و از او روى بر نتوان تافت،

(7) و اى كسى كه مسئلتها گنجهايش را فانى نمى‌سازد.

(8) و اى كسى كه توسل به وسيله‌ها حكمتش را تغيير نمى‌دهد،

(9) و اى كسى كه رشته‌ى احتياج محتاجان از او بريده نمى‌شود،

(10) و اى كسى كه دعاى خوانندگان او را خسته نمى‌سازد،

(11) تو خود را به بى‌نيازى از آفريدگانت ستوده‌اى، و تو به بى‌نيازى از ايشان شايسته‌اى‌

(12) و ايشان را به فقر نسبت داده‌اى، و ايشان سزاوار احتياج بتواند.

(13) از اين رو هر كه جبران احتياج خود را از جانب تو طلب كند و برگرداندن فقر را از خود به وسيله‌ى تو بخواهد، پس حقا كه او حاجتش را در جايگاه خود طلبيده، و در پى مطلب خود از راهش برآمده.

(14) و هر كه حاجت خود را به يكى از آفريدگان تو متوجه سازد يا او را به جاى تو وسيله‌ى برآمدن آن حاجت قرار دهد، پس حقا كه خود را در معرض نوميدى گذاشته، و از جانب تو سزاوار حرمان از احسان شده است.

(15) خدايا مرا به سوى تو حاجتى است كه براى رسيدن به آن طاقتم طاق شده، و رشته‌ى چاره جوئيهايم در برابر آن گسسته، و نفس من بردن آن را پيش كسى كه حاجتش را نزد تو مى‌آورد، و در مطالب خود از تو بى‌نياز نيست، در نظرم بياراست، و اين لغزشى از لغزشهاى خطاكاران، و درافتادنى از درافتادنهاى گناهكاران است.

(16) پس به سبب يادآورى تو از غفلت خود متنبه شدم، و به توفيق تو از لغزش خود بپاخواستم، و به سبب آنكه تو خود مرا استوار ساختى از درافتادن برگشتم. و بازپس رفتم،

(17) و گفتم: سبحان الله! منزه است پروردگار من از انديشه‌ى خطا و تصور ناروائى كه بر ذهن كوته نظران مى‌گذرد. چگونه محتاجى از محتاجى مسئلت مى‌كند؟! و كجا فقيرى دست تضرع به سوى فقير ديگر مى‌گشايد؟!

(18) آنگاه از روى رغبت- اى خدا من- آهنگ تو كردم، و اميدم را از روى اعتماد به تو به سوى تو آوردم،

(19) و دانستم كه مسئلتهاى بسيار من، در جنب توانگرى تو كم است. و خواهشهاى عظيم من در برابر وسعت رحمت تو كوچك است. و دايره‌ى كرم تو از مسئلت احدى تنگ نمى‌گردد. و دست تو در بخششها از هر دستى بالاتر است.

(20) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و مرا به كرم خويش بر مركب تفضل برآور، و به عدل خود بر توسن استحقاق منشان زيرا كه من من نخستين آرزومندى نيستم كه روى نياز به تو آورده. و در صورتى كه سزاوار منع بوده، به او عطا كرده‌اى. و اولين سائلى نيستم كه از تو مسئلت كرده، و با آنكه مستحق حرمان بوده، بر او تفضل فرموده‌اى.

(21) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و دعاى مرا پذيرنده، و به ندايم التفات كننده، و به زاريم رحم آورنده، و صوتم را نيوشنده باش.

(22) و رشته‌ى اميد مرا از خود مگسل، و پيوند توسلم را از خويش قطع منماى، و در اين حاجت و حاجات ديگرم به غير خود حواله مكن.

(23) و به وسيله‌ى آسان ساختن مشكلم به حسن تقدير خود درباره‌ام در همه‌ى امورم، به برآمدن مطلب و رواشدن حاجت و رسيدن به مسئلتم پيش از آنكه از اينجا بروم ياريم فرماى،

(24) و بر محمد و آلش رحمتى پايدار و روزافزون فرست، كه روزگارش را انقطاعى و مدتش را پايانى نباشد. و آن را براى من پشتيبانى و براى برآمدن مطلبم وسيله‌اى قرار ده. زيرا كه تويى صاحب رحمت پهناور و كرم سرشار.

(25) سپس حاجتهاى خود را عرضه مى‌دارى و آنگاه سجده مى‌گزارى و در حال سجود مى‌گويى. فضلت تو آسوده خاطرم ساخته. و احسانت به سوى تو رهبريم كرده. از اين رو تو را به حق خودت و به محمد و آلش (صلواتك عليهم) مى‌خوانم كه مرا نوميد برنگردانى.