دعای 13 ( دعا در طلب حوائج از خداوند ) ترجمه لطیف راشدی

(1) خداوندا! اى كسى كه درگاه تو آخرين مقصد حاجت‌هاست.

(2) و اى كسى كه فقط درگاه تو، محل دست يافتن به خواسته‌هاست.

(3) و اى كسى كه در برابر نعمت‌هايت بهايى نمى‌ستانى.

(4) اى كسى كه عطاهايت را با منت گزاردن، تيره و كدر نمى‌گردانى.

(5) و اى كسى كه همگان با تو بى‌نياز مى‌شوند و كسى از تو بى‌نياز نيست.

(6) و اى كسى كه (همگان) به تو رو مى‌آورند و از تو رو گردان نمى‌شوند.

(7) و اى كسى كه درخواست‌ها (ى بندگان) گنج‌هايت را فانى و نابود نمى‌سازد.

(8) و اى كسى كه توسل به وسيله‌ها حكمتت را تغيير نمى‌دهد.

(9) و اى كسى كه رشته‌ى نياز نيازمندان از تو بريده نمى‌شود.

(10) و اى كسى كه دعاى دعا كنندگان، تو را به رنج و زحمت نمى‌اندازد.

(11) (اى خدا!) وجود خود را به بى‌نيازى از آفريدگانت ستوده‌اى و تو به بى‌نيازى از آنان سزاوار و شايسته‌اى.

(12) و ايشان را به فقر و تنگدستى وصف كرده‌اى و آنان واقعا سزاوار و شايسته‌ى احتياج به تو هستند.

(13) از اين جهت، هر كس رفع نياز خود را از جانب تو مى‌خواهد و به وسيله‌ى تو نيازمندى خود را برطرف مى‌كند؛ پس حقا كه او خواسته‌ى خود را از جايگاه واقعى‌اش طلب نموده، و به دريافت مقصود از راه صحيح برآمده است.

(14) و كسى كه حاجت خود را به يكى از آفريدگانت متوجه سازد يا او را به جاى تو وسيله‌ى برآمدن حاجت خود قرار دهد، بدون شك خود را در معرض محروميت قرار داده و مستحق از دست دادن احسانت گرديده است.

(15) خداوندا! من به درگاهت حاجتى دارم كه قدرت و توان دستيابى به آن را ندارم و رشته‌ى چارجويى‌هايم در برابر آن گسسته شده و نفس من چنين وانمود مى‌كند كه حاجتم را نزد كسى ببرم كه خود حاجت‌هايش را نزد تو مى‌آورد و براى دست يافتن به خواسته‌هايش از تو بى‌نياز نيست و اين (وانمود كردن نفس) لغزشى است از خطا و لغزش‌هاى خطاكاران و بيراهه رفتن و معصيتى است از معصيت‌هاى گناهكاران.

(16) سپس به سبب يادآورى تو از خواب غفلت بيدار شدم و به يارى و راهنمايى تو از گناه و معصيت و بيراهه رفتن برگشتم.

(17) و گفتم: پاك و منزه است پروردگار من، چگونه نيازمندى از نيازمندى درخواست (رفع نياز) مى‌كند؟ و كجا فقيرى و تهيدستى از فقيرى ديگر گدايى مى‌كند؟

(18) آن گاه اى خداى من! از روى شوق و رغبت آهنگ تو كرده‌ام و با اعتماد به تو، روى اميد به درگاهت آورده‌ام.

(19) و دانستم كه خواسته‌هاى من از تو هر چند هم، زياد باشد، باز هم در برابر دارايى تو بسيار اندك و ناچيز است و چشمداشت من به بخشش تو هر چه فراوان‌تر باشد، در كنار توانايى گسترده‌ى تو حقير و كوچك است و (محدوده‌ى) كرم و بزرگوارى تو از تقاضاى هيچ كس كم و تنگ نمى‌شود و دست تو در بخشش‌ها از هر دست ديگر بالاتر است.

(20) خداوندا! پس بر محمد و خاندانش درود و رحمت بفرست و با من به كرم و تفضلت رفتار كن و با آن چه به عدالتت شايسته‌ى آن هستم با من رفتار مكن، زيرا كه من اولين كسى نيستم كه با شوق به سوى تو رو آورده و با آن كه سزاوار و مستحق منع (و طرد) بوده است، از احسانت به او عنايت فرموده‌اى؛ و من نخستين كسى نيستم كه از درگاه تو، درخواست كرده و تو از فضلت به او مرحمت نموده‌اى، در صورتى كه مستحق محروميت بوده است.

(21) خداوندا! بر محمد و خاندانش درود و رحمت بفرست و دعايم را اجابت كن و به ندايم، نزديك (و پاسخگو) باش و بر زارى‌ام ترحم نما و به صدايم شنوا باش.

(22) و اميدم را از خودت قطع مكن و رشته‌ى پيوندم را با خودت قطع منما و در اين حاجت و درخواست و حاجات ديگرم روى مرا به درگاه غير خودت متوجه نكن.

(23) (خدايا!) يارى‌ام كن تا خواسته‌ام برآورده گردد و حاجتم روا شود و به آرزوهايم برسم پيش از آن كه اين مكان را ترك كنم به وسيله‌ى آسان ساختن مشكل و سختى‌هايم و نيكويى تقدير تو در همه‌ى امورم.

(24) (خدايا!) بر محمد و خاندانش درود بفرست، درودى هميشگى و پايدار و روزافزون و بى‌انقطاع و جاودانه كه مدتش پايان نداشته باشد. و اين درود را ياور و پشتيبان من قرار ده و وسيله‌ى برآمدن حاجاتم بگردان، زيرا تو داراى رحمت بسيار و كرم سرشار هستى.

(25) و از جمله‌ى حاجات من اى پرودگار من! اين است... (حاجات خود را ياد مى‌كنى، آن گاه به سجده مى‌روى و در حال سجده مى‌گويى:) (خدايا!) فضل و بخششت خاطرم را آسوده كرده است و احسان و نيكى‌ات مرا (به سوى تو) راهنمايى كرده، پس (اى خداوند كريم!) از تو درخواست مى‌كنم به حق خودت و به حق محمد و خاندانش كه درودهاى تو بر آنان باد، مرا نوميد باز نگردانى.