دعای 13 ( دعا در طلب حوائج از خداوند ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) بار خدايا، اى آنكه درگاه تو آخرين مقصد حاجات است‌

(2) و تنها در نزد توست كه به خواستها توان رسيد.

(3) اى خداوندى كه در برابر نعمتهايت بهايى نستانى.

(4) اى خداوندى كه زلال عطايت را به منت تيره نگردانى.

(5) اى خداوندى كه همگان به تو بى‌نياز شوند و كس را از تو بى‌نيازى نيست.

(6) اى خداوندى كه همگان را به تو رغبت است و كس را رخ تافتن از تو ميسر نيست.

(7) اى خداوندى كه هر چه خواهندگان از تو خواهند خزاين نعمتت فنا نپذيرد.

(8) اى خداوندى كه ناموس حكمتت را هيچ وسيله‌اى و سببى دگرگون نسازد.

(9) اى خداوندى كه حاجت حاجتمندان از تو منقطع نشود.

(10) اى خداوندى كه دعاى دعاكنندگانت به رنج نيفكند.

(11) به بى‌نيازى از آفريدگانت خود را ستوده‌اى و تو سزاوارى كه از آنان بى‌نيازى گزينى.

(12) آفريدگانت را به نيازمندى وصف كرده‌اى و آنان را سزاست كه به تو نيازمند باشند.

(13) پس هر كه بخواهد نيازمندى خويش را به خواهش از درگاه تو رفع كند و گرد بينوايى از چهره خود بيفشاند، حاجت خود از جايى خواسته كه بايدش خواست و به دريافت مقصود از راهى رفته است كه بايدش رفت.

(14) خداوندا، هر كس كه حاجت به يكى از بندگان تو برد يا يكى از بندگانت را سبب رواشدن حاجت خود پندارد جز حرمان نصيبى حاصل نكند و سزاوار است كه تو احسان از او بازگيرى.

(15) بار خدايا، مرا به تو حاجتى است كه كوشش من از دست يافتن به آن قاصر آمده بود و راههاى چاره به روى من بسته شده بود. نفس من مرا واداشت كه برآوردن آن نياز، از كسى خواهم كه او خود به رواشدن حاجت نيازمند توست و براى دست يافتن به خواستهايش از تو بى‌نياز نيست. و اين خود خطايى بود از خطاهاى خطاكاران و لغزشى از لغزشهاى گنهكاران.

(16) سپس به هشدار تو از خواب غفلت بيدار شدم و به توفيق تو پس از لغزش بر پاى خاستم و چون به صوابم راه نمودى ديگر به سر درنيامدم و بازگرديدم.

(17) گفتم: منزه است پروردگار من، چگونه نيازمندى دست نياز به سوى نيازمند ديگر برد و چسان بينوايى به بينواى ديگر روى كند؟

(18) پس، اى خداوند من، با رغبتى تمام آهنگ تو كردم و با اعتماد به تو روى اميد به درگاهت آوردم‌

(19) و دريافتم كه هر چه فراوانتر از تو خواهم باز هم در برابر توانگريت ناچيز است و بخشش را هر چه فزون‌تر خواهم در برابر گشادگى باب عطايت باز هم حقير است و كرم تو از سوال هيج سائلى به تنگنا نمى‌افتد و دست عطاى تو فراتر از هر دست ديگر است.

(20) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و با من از كرم و عدل خود آن كن كه فضل تو را در خور است نه استحقاق مرا. من نخستين كسى نيستم كه سزاوار منع و طرد بود و اكنون به تو رغبت يافت و تو به عطاى خود او را نواختى. من نخستين كسى نيستم كه مستوجب حرمان از درگاه تو بود و دست طلب به سوى تو دراز كرد و تو نوميدش نساختى.

(21) بار خدايا، بر محمد و خاندان او درود بفرست و دعاى مرا اجابت كن و به ندايم پاسخ‌گوى و به زاريهاى من رحمت آور و آوازم را بشنو.

(22) مرا از خود نوميد مكن، رشته پيوندم را با خود مگسل و در اين نياز كه اكنون مراست، يا هر نياز ديگر، به درگاه ديگرم مران.

(23) ياريم نماى كه مطلبم برآيد و حاجتم رواشود و به خواسته‌ام برسم، پيش از آنكه اين مكان را ترك گويم، بدان سان كه سختيها را بر من آسان سازى و در هر كار آنچه را خير من در آن نهفته است مقدر دارى.

(24) بر محمد و خاندان او درود بفرست درودى پيوسته و دم افزون و بى‌انقطاع و ابدى. و اين درود را ياور من ساز و وسيله برآمدن حاجتم گردان، كه تو فراخ نعمت و بخشنده‌اى.

(25) اى پروردگار من، حاجت من اين است... (حاجت خود ياد كن و سر به سجده بگذار و بگوى) فضل تو آسوده خاطرم گردانيد و احسان تو مرا به سوى تو راه نمود تو را به تو و به محمد و آل محمد (ص) سوگند مى‌دهم كه مرا نوميد بازنگردانى.