دعای 13 ( دعا در طلب حوائج از خداوند ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) خدايا، اى سرانجام نيك هر نيازخواهى.

(2) اى آن كه توفيق رسيدن به خواسته‌ها از توست.

(3) اى آن كه در برابر نعمت‌هايت عوض نمى‌خواهى.

(4) اى آن كه زلال بخشش خود را به منت نهادن نمى‌آلايى.

(5) اى آن كه تنها به تو بى‌نيازى توان جست و از تو بى‌نياز نتوان بود.

(6) اى آن كه همگان به تو روى مى‌آورند و از تو روى برنمى‌تابند.

(7) اى آن كه خواسته‌هاى بسيار، گنجينه‌هاى نعمتت را تهى نمى‌گرداند.

(8) اى آن كه هيچ دستاويزى قانون حكمتت را دگرگون نمى‌سازد.

(9) اى آن كه رشته‌ى نياز نيازمندان از تو بريده نمى‌شود.

(10) اى آن كه بسيارى دعاى خواهندگان تو را نمى‌رنجاند.

(11) خود را به بى‌نيازى از آفريدگانت ستوده‌اى، و تو سزاوار اين بى‌نيازى هستى،

(12) و آفريدگان را نيازمند خويش خوانده‌اى و آنان را سزاست كه نيازمند تو باشند.

(13) هر كس كه سامان كار خويش را از تو بخواهد، و بخواهد كه تو او را بى‌نياز گردانى، خواسته‌ى خود را در آن‌جا كه بايد، جست و جو كرده و از راهى درست به يافتن آن برآمده است.

(14) و هر كس كه حاجت خود نزد يكى از بندگان تو برد و او را سبب كاميابى خويش پندارد، خود را در معرض نااميدى گذاشته است و مى‌سزد كه از نعمت تو بهره‌اى نبرد.

(15) خدايا، مرا از تو خواسته‌اى است كه خود از برآوردن آن ناتوانم و چاره‌جويى آن نتوانم، و نفسم مرا وسوسه مى‌كند كه برآوردن آن خواسته را از كسى خواهم كه او، خود، نياز از تو خواهد و در خواسته‌اش از تو بى‌نياز نباشد؛ و اين، خود لغزشى بود از لغزش‌هاى خطاكاران، و زمين‌خوردنى چون زمين‌خوردن گنهكاران.

(16) آنگاه به هشدار تو از خواب بى‌خبرى به خود آمدم، و به توفيق تو، پس از لغزش برخاستم، و چون به راهم آورده‌اى، ديگر زمين نخوردم و بازگرديدم.

(17) و گفتم: پاك و منزه است پروردگار من؛ چگونه مى‌شود نيازمندى از نيازمندى چون خود حاجت بخواهد و تهى‌دستى نيازخواه تهى‌دستى گردد؟

(18) پس اى معبود من، با اشتياق تمام به سويت آمدم، و با اعتماد، دست اميد به دامان تو زدم،

(19) و دانستم كه كوه خواسته‌هاى من، پيش توانگرى تو، كوچك است، و انبوه چشمداشت من از تو، در برابر رحمتهاى تو اندك؛ گنجايش لطف تو بيش از نياز خواهندگان است، و دست بخشش تو بالاتر از همه‌ى دستان.

(20) خدايا، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و به لطف خود با من آن كن كه بخشش بسيار تو را سزاوار است، و به عدل خود با من آن مكن كه مرا شايسته است. من نخستين كسى نيستم كه به تو روى آورد و تو او را نعمت دادى، حال آن كه سزاوار رانده شدن بود، و نخستين كسى نيستم كه دست خواهش به سويت دراز كرد و تو خواسته‌اش را برآوردى، حال آن كه سزاوار نااميدى بود.

(21) خدايا، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و دعاى مرا اجابت كن و ندايم را پاسخ گو و بر زارى‌هاى من رحمت آور و آواز مرا بشنو.

(22) مرا از خودت نااميد مساز، و رشته‌ى پيوند من با خودت را مگسل، و در اين نياز كه اكنون از تو مى‌خواهم، و هر نياز ديگر، مرا به ديگران حواله مكن.

(23) و پيش از آن كه از اينجا برخيزم، خود، برآوردن خواسته‌ام را بر عهده بگير، و با آسان كردن سختى‌ها بر من، نيازم را برآورده ساز و مرا به خواسته‌ام برسان، و در هر كار، آنچه خير من در آن است، برايم مقدر فرما.

(24) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست؛ درودى پيوسته و بالنده؛ بى‌گسست و بى‌پايان؛ و اين درود را يارى رسان من و وسيله‌ى برآمدن حاجتم گردان، كه تو كارگشاى نيكو خصالى.

(25) اى پروردگار من، خواهشم از تو اين است كه... (خواسته‌ى خود را به ياد مى‌آورى و به سجده مى‌روى و مى‌گويى:) بخشش بسيار تو خاطرم را آسود و احسانت مرا به سوى تو راه نمود. پس تو را به خودت و به محمد و خاندانش- كه درود تو بر آنان باد- سوگند مى‌دهم و از تو مى‌خواهم كه مرا دست‌تهى و نااميد برنگردانى.