دعای 13 ( دعا در طلب حوائج از خداوند ) ترجمه غلامعلی صفايی

(1) خدايا، اى كه آخرين مقصد حاجاتى.

(2) و معدن دستيابى به خواسته‌هايى.

(3) اى آن كه نعمت‌هايش به بها نمى‌دهد و در برابرش چيزى نمى‌ستاند.

(4) و عطايش به منت نمى‌آلايد.

(5) اى آن كه مردمان بدو بى نياز شوند و از او بى نياز هرگز نباشند.

(6) اى آن كه همه به سويش روى آورند و از او دل نكنند.

(7) اى آن كه درخواست‌ها گنجينه‌هايش تهى نكند.

(8) و هيچ وسيله‌اى حكمتش را تغيير ندهد.

(9) و اى آن كه رشته نياز نيازمندان از او گسسته نگردد.

(10) و خواهش خواهندگان آزارش نرساند.

(11) خويش را به بى نيازى از آفريدگانت ستوده‌اى و تو را بى نيازى از آنان شايسته.

(12) و آنان را فقير خواندى و آنان به فقر به آستانت بايسته.

(13) پس اگر كسى برآوردن نيازش را از درگاه تو خواهد و جبران فقرش را بر آستانت آورد بى گمان حاجتش را از جايى در خور خواسته و عرض طلبش از راهى به سزا آورده.

(14) و اگر كسى حاجتش نزد ديگرى برد يا او را سبب برآوردن دعايش پندارد به يقين خود را به ورطه حرمان انداخته و خود را سزاوار بى بهرگى از احسانت ساخته است.

(15) بار خدايا، به درگهت حاجتى دارم كه خود ياراى برآوردن آن نمى‌باشم و در برابرش رشته تدبيرم گسسته بود. نفسم مرا اغوا مى‌كند كه آن را از كسى خواهم كه خود دست نيازش به سوى تو دراز است و براى دستيابى به خواسته‌هايش به تو بسى محتاج است، و اين لغزشى است از لغزشهاى خطاكاران و خطايى است از خطاهاى گناهكاران.

(16) پس با هشدارت از خواب غفلت بيدار شدم و به توفيقت از لغزش بازايستادم و با هدايتت از خطايم دست كشيدم و به آن پشت كردم.

(17) و با شگفتى گفتم: پاكا خداوندا، چگونه گدايى به گداى ديگرى دست گدايى يازد و چه سان بى نوايى از بى نواى ديگرى نوايى خواهد.

(18) پس اى خدايم با شور و شوق به سوى تو شتافتم، و با توكل و اعتماد به آستانت چشم اميد به تو بستم.

(19) و مى‌دانم كه حوائج بى‌شمارم پيش توانگرى‌ات اندك بود. و خواهش‌هاى بزرگم در برابر عطايت ناچيز باشد. بى گمان كرمت از درخواست كسى كم نيايد و بى گمان دست عطاى تو بالاتر هر دستى باشد.

(20) پروردگارا، بر محمد و خاندانش درود فرست و با من به كرمت با احسان رفتار فرماى، و با عدلت با من برخورد منماى. خدايا، من اولين شيدايى نيستم كه به سويت بال گشود و تو عطايش دادى حال آن كه او لايق حرمان بود، و اولين بى‌نوايى نيستم كه دست نياز به درگهت يازيد و تو احسانش كردى و او به بى‌بهرگى سزاوار بود.

(21) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و دعايم اجابت فرما و ندايم پاسخ گوى. بر زاريم مهربانى ورز و صدايم را بشنو.

(22) ريسمان اميدم به آستانت مبران و رشته توسلم به درگهت مدران. و در اين حاجت و حاجات ديگرم مرا به سوى غير خودت مران.

(23) يارى‌ام كن كه درخواستم برآيد. و حاجتم روا شود و نيازم برطرف گردد. قبل از آن از اين مكان بازگردم؛ بدان سان كه گره از كار فروبسته‌ام بگشايى و تقديرى نيك در تمام امور برايم مقدر فرمايى.

(24) بر محمد و خاندانش درود فرست درودى بيكران و دم افزون كه نه چيزى توان قطع دوامش دارد و نه پايانى براى فرجامش باشد. و چنان كن كه اين درود، ياورى و مددى براى نيل به حاجاتم شود كه بى‌گمان تو بخشاينده كريمى.

(25) و از جمله حاجتم اى پروردگارم... (در اين موقع حاجت خود را بطلب، سپس سجده كن و بگو) كرمت مرا آرامش بخشيده و احسانت مرا به سويت ره نموده. پس از تو مى‌خواهم و تو را سوگند مى‌دهم به ذاتت و به محمد و خاندانش كه درود تو بر آنان باد كه از درگهت نااميدم بازنگردانى.