دعای 13 ( دعا در طلب حوائج از خداوند ) ترجمه محمد رسولی

(1) پروردگارا! اى پايانه‌ى درخواست نيازها!

(2) و اى آن كه رسيدن به خواسته‌ها پيش اوست!

(3) و اى آن كه نعمتهاى خود را در برابر قيمتها نمى‌فروشد!

(4) و اى كسى كه بخششهاى خود را با منت نهادن و به رخ كشيدن، تيره و ناگوار نمى‌كند.

(5) و اى آن كه به وسيله او بى نيازى حاصل مى‌شود ولى هيچ كس از او بى نياز نيست!

(6) و اى كسى كه به سوى او رو آورده مى‌شود و روگردانى از او نمى‌شود!

(7) و اى كسى كه درخواستها گنجهاى او را نابود و تمام نمى‌كند!

(8) و اى آن كه ميانجيها و وسيله‌ها، حكمت و صلاح بينى او را تغيير نمى‌دهد!

(9) و اى آن كه نياز نيازمندان از او بريده نمى‌شود!

(10) و اى كسى كه خواندن و دعا كنندگان او را رنجور و خسته نمى‌سازد!

(11) خودت را با بى نيازى از آفريده‌هايت، ستوده و وارسته ساخته‌اى، و تو بر بى نيازى از آنها اهل و شايسته‌اى!

(12) و آنها را به نيازمندى نسبت داده‌اى، و سزاوار و به جاست كه آنها به تو نيازمند باشند.

(13) پس هر كس از پيشگاه تو براى بستن شكاف و نيازمندى خود اقدام نمايد، و براى برطرف ساختن فقر از خود به سوى تو ميل كند، خواسته‌ى خود را در جايگاه آن خواسته است، و براى به دست‌آوردن مطلبش از راه آن وارد شده است.

(14) كسى كه حاجت خود را پيش يكى از آفريده‌هايت برده، يا غير تو را سبب برآمدن حاجت قرار داده، خود را دستخوش نوميدى قرار داده، و سزاوار از دست دادن احسان و لطف از جانب تو شده است.

(15) بار خدايا، من به تو نيازمندم اما كوششم براى آن كم و كوتاه است. و چاره‌انديشى‌هايم در برابر آن بى‌اثر و بريده شده است. و ليكن نفس، تشويق مى‌كند تا حاجتم را به پيش كسى كه خود او حاجت‌هايش را پيش تو مى‌آورد و درخواسته‌هايش از تو بى نياز نيست ببرم. و اين دغدغه‌ى نفس، لغزشى است از لغزشهاى خطاكاران، و زمين خوردنى است از زمين خوردنهاى گنهكاران.

(16) سپس با يادآورى تو از بى خيالى و غفلتم بيدار شدم. و با توفيق تو از لغزشم برخاستم. و با تأييد و كمك تو از افتادن و سقوط بازگشتم.

(17) و مى‌گفتم: پروردگار من، پاك و منزه است چگونه نيازمندى از نيازمند ديگرى درخواست حاجت مى‌كند؟! و كى ندار و بى چيز به بى چيز ديگرى روى مى‌آورد؟

(18) پس اى خداى من! با رغبت تمام تو را قصد نمودم و به تو روى آوردم. و با اعتماد به تو اميدم را به تو متوجه ساختم.

(19) و دانستم آنچه كه من از تو مى‌خواهم زيادش در برابر دارايى تو كم و ناچيز است و آنچه كه من از تو خواستارم كه به من ببخشى، بزرگش در مقابل وسع و تواناييت كوچك و كم است. و دانستم كه بذل و بخشش تو از درخواست كسى به تنگى نمى‌گرايد. و دست تو براى بخششها از هر دستى برتر و بالاتر است.

(20) بار خدايا، بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست، و با كرم و تفضل و بزرگواريت با من رفتار نما، و با دادگرى و عدالتت و به جهت سزاوار بودنم با من رفتار ننما! من اولين كسى نيستم كه به سوى تو روى آورده و با اين كه سزاوار منع و مضايقه بوده به او بخشيده‌اى. و اولين سائل و خواستار كمك نيستم كه از تو طلب كمك كرده و با اين كه سزاوار محروم شدن و رانده شدن بوده، بر او احسان كرده‌اى.

(21) بار خدايا! بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست، و دعاى مرا بپذير و مستجاب كن. و به صدا زدنم نزديك، و به زاريم، رحم كننده؛ و به صدايم، شنوا باش.

(22) و اميدم را از خودت مبر. و رابطه و وسيله و سببم را از خودت قطع نكن. و در اين نياز و ديگر نيازهايم مرا پيش غير خودت روانه نساز.

(23) و روا شدن خواسته و برآورده شدن حاجت و رسيدن به درخواستم را خودت كارساز باش. پيش از آن كه از اين جايگاهم دور شوم. و به آسان كردن دشوارى و تقدير و اندازه‌گيرى خوبت براى من در همه كارها يار و مددكارم باش.

(24) و بر محمد و آل محمد درود و رحمت فرست، درود هميشگى كه رشد كننده و رو به زيادى است، كه دوامش بريدنى و مدتش پايان‌پذير نيست. و آن را براى من كمك و وسيله‌ى برآمدن حاجت قرار ده كه تو بزرگوار و بخششگر و دارا و توانايى.

(25) و از جمله نياز من اى پروردگارم! مثل اين و مثل اين است... (و حاجت خود را مى‌گويى، سپس به سجده مى‌روى و در سجده‌ات مى‌گويى:) بخشش تو مرا دلخوش و آرام كرده، و احسان و كرمت مرا راهنمايى نموده است پس، از تو مى‌خواهم به حق خودت و به حق محمد و آل محمد- كه درودهاى تو بر ايشان باد- مرا دست خالى و مأيوس و نااميد برنگردانى.