دعای 13 ( دعا در طلب حوائج از خداوند ) ترجمه سید علیرضا جعفری

(1) پروردگارا! اى منتهاى مقصود حاجت‌ها و نيازها!

(2) و اى كسى كه رسيدن به تمام خواسته‌ها به دست اوست!

(3) و اى كسى كه نعمت‌هاى خويش را به بها نمى‌فروشد!

(4) و اى كسى كه عطاياى خويش را به منت گذاشتن، آلوده و تيره نمى‌سازد.

(5) و اى كسى كه به تو بى‌نياز مى‌شوند ولى از تو بى‌نياز نمى‌باشند!

(6) و اى كسى كه به سوى او رو كنند و از او رو برنتابد!

(7) و اى كسى كه گنجينه‌هاى او را درخواست تهى نمى‌سازد!

(8) و اى كسى كه اسباب و وسايل، حكمت او را تغيير نمى‌دهد!

(9) و اى كسى كه رشته‌ى حوائج محتاجين از او نمى‌گسلد!

(10) و اى كسى كه دعاى دعا كنندگان او را به زحمت نمى‌اندازد و خسته نمى‌كند.

(11) تو وجود خويش را به بى‌نيازى از خلائق ستوده‌اى و به راستى كه سزاوار بى‌نيازى از ايشان مى‌باشى.

(12) و ايشان را به نيازمندى و فقر نسبت داده‌اى و به راستى كه ايشان سزاوار نياز به تو مى‌باشند.

(13) پس اى خدا! هر كس رفع نياز خود را از تو طلب كند و به وسيله‌ى تو بخواهد فقرش را برطرف كند، محققا طلب حاجت خويش را از جايگاه شايسته‌اش خواسته و از راه صحيحى به خواسته‌اش رسيده است.

(14) و كسى كه حاجت خويش را به يكى از خلق تو عرضه كند يا بجاى تو او را سبب برآمدن حاجت خود بداند، بى‌شك خود را در معرض حرمان و نوميدى سوق داده و از جانب تو مستحق فوت احسان گشته است.

(15) خداوندا! حاجتى كه به درگاه تو دارم كه تاب و توان دستيابى بدان را ندارم و در برآوردنش رشته چاره‌جويى من بريده شده و راه به جايى نمى‌برم، و نفس من چنين در نظرم آراسته كه آن خواسته و حاجت را پيش كسى ببرم كه او خود حاجت‌هايش را پيش تو مى‌آورد و در طلب‌ها و خواسته‌هايش از تو بى‌نياز نيست، و اين تلقين‌هاى نفس من لغزشى است از لغزش‌هاى خطاكاران و گناهى است از گناه‌هاى گناهكاران.

(16) سپس با تذكر و يادآورى تو، من از خواب غفلت بيدار شدم و به خاطر توفيق تو از سقوط و لغزشم برخاستم و با يارى و راهنمايى تو از گناهم برگشتم.

(17) و چنين گفتم: منزه است پروردگار من! چگونه فرد محتاج از محتاجى ديگر درخواست مى‌كند؟ و چگونه تهيدستى از تهيدستى ديگر گدايى مى‌كند و به او روى مى‌آورد؟

(18) پس اى خداى من! از سر شوق و رغبت آهنگ تو كردم و با اعتماد به تو، بر تو اميد بستم

(19) و دانستم كه بيشترين چيزى را كه از تو بخواهم در برابر دارايى تو ناچيز است و چشم‌داشت فوق‌العاده من به بخشش تو در مقابل وسع و توان تو حقير است، و البته كرم تو با درخواست كسى كم نمى‌گردد و دست تو در بخشش‌ها از هر دستى برتر است.

(20) خدايا! پس بر محمد و آل او درود فرست و در سايه‌ى تفضل خويش مرا بر مركب كرم خويش بنشان، و به واسطه‌ى عدل خويش مرا بر مركب استحقاق منشان، چه اين كه من اول كسى نيستم كه به سوى تو رغبت نموده و با آن كه مستحق منع است به او بخشش نموده باشى، و اول سائلى نيستم كه از تو درخواست كرده و با آن كه مستوجب محروميت بوده، به او تفضل و احسان كرده باشى.

(21) خدايا! بر محمد و آل او درود فرست و پاسخگوى دعايم باش و به ندايم نزديك باش و التفات نما، و به تضرع و زاريم رحم كن و صدايم را بشنو.

(22) و اميدم را از خودت قطع مكن و دستاويز مرا از خويش جدا مساز، و در اين حاجتم و ساير حوايجم روى مرا به غير خودت مگردان.

(23) و مرا يارى و كفايت نما با برآوردن طلب و خواسته‌ام، و روا كردن حاجتم، و رسيدن به خواسته‌ام، پيش از آن كه از اين جاى خويش برخيزم، با آسان كردن دشوارى براى من و با حسن تقدير و سرنوشت خوبى كه برايم مقدر كرده‌اى.

(24) و بر محمد و آل او درود فرست، درودى هميشگى و فزاينده كه انقطاعى نداشته باشد و زمان آن را منتها و پايانى نباشد و اين را براى من مددكار و ياور قرار ده و سبب برآمدن طلب و حاجتم گردان، كه تو كارگشاى گسترده رحمت و كريمى.

(25) و از جمله حاجت‌هاى من- اى پروردگارم!- چنين و چنان است: «سپس حاجت خويش را ياد مى‌آورى. آنگاه به سجده مى‌روى و در حال سجده مى‌گويى:» فضل و كرم تو آرامش به من داده و مأنوسم كرده و احسان تو راهنماى من گشته است، پس از تو مى‌خواهم به حق خودت و به حق محمد و آل او- كه درودهاى تو بر ايشان باد- مرا نوميد از درگاهت برمگردان.