دعای 13 ( دعا در طلب حوائج از خداوند ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) خدايا! اى كه ذات مقدست آخرين مقصد حاجتها و آرزوهاست (زيرا خواهندگان، آنچه بخواهند و به هر جا و به هر كس رو نهند، باز، در انتهاى حوايج و خواهشهاى خويش، به ذات اقدس تو مى‌رسند و تو را منتهاى احتياجات و تمنيات همه مى‌بينند و درمى‌يابند كه منبع هر فيض، و سرچشمه‌ى تمامى بركات، نزد تو است)،

(2) و اى كه درگاهت (خزانه‌ى پايان‌ناپذير نعمتها و) جاى دست يافتن به تمنيات و خواسته‌هاست،

(3) و اى كه نعمتهايت را به «بها» نمى‌فروشى (و به «بهانه» مى‌فروشى)

(4) و اى كه عطاهايت را به كدورت منت، نمى‌آلايى،

(5) و اى كه به لطفت (از همه) بى‌نياز و مستغنى توان شد و از تو بى‌نياز نتوان گشت،

(6) و اى كه (همواره، دلها و جانهاى مشتاق به سوى تو پر مى‌كشند، و) به تو روى آورده مى‌شود، و از تو روى بر نتوان تافت،

(7) و اى كه خواهشها (و تقاضاى خلق، و سپس بخشش تو، خزانه‌ها و) گنجهايت را فانى نمى‌سازد،

(8) و اى كه هيچ دست آويزى، نظام حكمتت را تغيير نمى‌دهد،

(9) و اى كه رشته‌ى نياز محتاجان، از تو بريده و قطع نمى‌شود،

(10) و اى كه (تمناى بندگان و) دعاى دعاكنندگان، به زحمتت نمى‌اندازد.

(11) تو خود را به بى‌نيازى از خلقت ستودى، و راستى، به بى‌نيازى از ايشان شايسته‌اى،

(12) و آنان را به احتياج، نسبت دادى، (و كاينات را در پيشگاه الوهيتت مسكين و محتاج شمردى) و بى‌ترديد، آنها سزاوار احتياج به تواند.

(13) از اين رو، هر كه جبران (شكستها و رفع) نيازش را از تو بخواهد، و برطرف نمودن فقر را از خود، به وسيله‌ى تو طلب كند، محققا (رشد و صلاح خود را دريافته و) حاجتش را در جايى كه بايد، خواسته و در پى مرادش، از راه صحيح آمده،

(14) و هر كه براى حاجتش، به يكى از آفريدگانت توجه و رو كند، يا وى را به جاى تو وسيله‌ى برآمدن آن حاجت، سازد، بى‌شك، خود را در معرض حرمان و نوميدى گذارده، و سزاوار است كه ( به خاطر پيروى نفس نابردبار و وسوسه‌گر،) از احسان تو، محروم باشد.

(15) خدايا! و در پيشگاهت حاجتى دارم كه سعيم در موردش بيهوده، و رشته‌ى چاره‌جوئى‌ام در برابرش گسسته است، و نفسم، در نظرم بياراست كه آن حاجت را پيش كسى برم كه او خود، حاجتهايش را نزد تو مى‌آورد، و در زمينه‌ى خواسته‌هايش، از تو بى‌نياز نيست، و اين وسوسه و تصور، لغزشى از لغزشهاى خطاكاران، و (سقوط و) به زمين افتادنى از نوع (سقوط و) افتادن عاصيان است،

(16) سپس، از خواب بى‌خبرى، چون تو متذكرم ساختى، بيدار شدم، و از لغزش خود، به توفيقت، به پا خاستم، و با تاييدت، از (ورطه‌ى) سقوط خويشتن، برگشتم و باز پس رفتم،

(17) و گفتم: منزه است پروردگار من! چگونه محتاجى، از محتاج ديگر، درخواست مى‌كند؟ و كجا كسى كه دستش تهى است، روى رغبت به تهيدست ديگر مى‌آورد؟

(18) پس آنگاه، اى خداى من! از سر رغبت، آهنگ تو نمودم، و از روى اعتماد، اميدم را به تو بستم،

(19) و دانستم كه خواسته‌هاى بسيار من، در جنب توانگرى‌ات كم،... و خواهشهاى بزرگم در برابر (گستره‌ى فيض و) وسعت رحمتت كوچك است، و راستى كه دايره‌ى كرمت، در برابر تقاضاى كسى درنمى‌ماند و كم نمى‌آورد، و دستت در بخششها، از هر دستى برتر مى‌باشد.

(20) خدايا! پس بر محمد و آل او رحمت فرست، و مرا به دست كرمت، بر مركب تفضل برآور، و به فرمان عدلت، بر توسن استحقاق، منشان، (و به لياقت من منگر)، زيرا من، نخستين كسى نيستم كه با رغبت، به تو روى نياز آورده و به او عطا فرمودى، در صورتى كه سزاوار منع بوده، و نه اولين سائلى مى‌باشم كه از تو خواهشى داشته و بر او تفضل نمودى، با وجودى كه در خور حرمان بوده است.

(21) خدايا! بر محمد و آل او رحمت فرست، و دعايم را مستجاب فرماى، و به ندايم التفات كن، و به زارى‌ام ترحم نماى، و صدايم را بشنو،

(22) و رشته‌ى اميدى كه دارم قطع مفرما، و پيوند توسلم به ذات اقدست را مگسل، و مرا در اين حاجت و غير آن، به جانب غير خودت متوجه مساز

(23) و با روا شدن مطلبم و برآوردن حاجتم، و رسيدن به خواسته‌ام، پيش از آنكه از اين جا بروم، از اين راه كه مشكلم را آسان فرمايى، و تقدير نيك درباره‌ام رقم زنى، در همه امور، يارى‌ام فرما،

(24) و بر محمد و آل او صلوات و رحمت فرست، رحمتى پايدار و روزافزون كه دوام و روزگارش انقطاع نپذيرد، و مدتش پايان نگيرد، و آن (صلوات و درود كه به روان تابناك آن اولياء پاك، اهداء نمودم، ثواب و مزد اين اهداء) را برايم پشتيبان، و سبب برآمدن حاجتم قرار ده، كه تو صاحب رحمت گسترده و بسيار و داراى كرم سرشارى.

(25) و برخى از حوائجم پروردگارا! اينها است... «سپس حاجت خود را عرضه مى‌دارى، و آنگاه به سجده مى‌روى، و در سجود مى‌گويى:» فضل و مرحمت تو مايه‌ى آرامشم شده، و احسانت (به درگاهت) رهبرى‌ام نموده (و زبانم را به عرض حاجت گشوده)، بدين جهت، از تو- به حق ذات مقدست، و به (روان پاك) محمد و آل او، صلواتك عليهم- مى‌خواهم كه مرا (از آستانت) نااميد برمگردانى. (همانا تو دعا را مى‌شنوى، نزديك هستى، پاسخگو مى‌باشى، بر هر چيز، مراقبت كامل دارى).