دعای 13 ( دعا در طلب حوائج از خداوند ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) الهى تو اى غايت اى منتها تو هستى نشد هر چه ديگر روا

(2) اگر بنده از هر طرف رانده شد چه غم باشدش تا به تو خوانده شد

(3) دهى نعمت اما نخواهى ثمن ببخشى عطا ليك بى‌رنج من

(4) دهى نعمت اما نخواهى ثمن ببخشى عطا ليك بى‌رنج من

(5) همه هر چه خواهد دل خسته‌ام منش بر عطاى تو بر بسته‌ام

(6) به غيرت نبوده است هرگز نياز ولى دستها جمله سويت دراز تو اى آن كه سوى تو رو آورند و ليكن نشايد ز تو بگذرند

(7) تو را نعمت آن گونه انباشته است كه هر كس نظر سوى آن داشته است گرفته است و هرگز نگرديده كم اگر جمله گيرند از آن چه غم

(8) سببها نباشد گر از سوى تو فرو بشكند جمله در روى تو

(9) تو آنى كه دستان اهل نياز بود تا قيامت به سويت دراز

(10) اگر جمله اهل دعا خواندت اجابت كنى و نرنجاندت

(11) تو خود را ستودى به وصف غنا ز خلق جهان باشدت پس سزا

(12) تو گفتى كه خلقند اهل نياز نياز است اما به سوى تو باز

(13) همانات تو اى داور بى‌نياز اگر دستها سوى تو شد دراز به لطف تو باشند اميدوار نخواهند جز درگه كردگار توان گفت گر روى آورده‌اند چنين بر خطا راه نسپرده‌اند

(14) هر آن كس كه رو سوى غير تو كرد به رخسار اميد افشاند گرد سزد گر كه در قعر حرمان شود به ناكامى از لطف و احسان شود

(15) مرا آرزويى است در دل نهفت كه نتوانمش ساخت با خويش جفت چو از هر طرف بس حيل ساختم ميسر نشد رنج درباختم مرا نفس اماره راهى نمود كه جويم در اين ره ز غير تو سود كسى را كه خود هست اهل نياز كند دست سوى دگر كس دراز مرا لغزشى بود اين تلخ و سخت در افتادنى با دلى لخت لخت

(16) به هشدارت امروز آگه شدم بيافتادم از پا و در ره شدم به يمن هدايت كه خود داديم بدادى از اين ورطه آزاديم

(17) سرودم منزه مقدس تويى اميدم ز عالم همه بس تويى چرا بايد آن كس كه دارد نياز به همچون خودى دست سازد دراز چرا بايد آن كس كه باشد فقير فقير دگر را شود دستگير

(18) در اين حال با رغبت بيشتر به راه تو بنمودم امروز سر در اين حال با بيشتر اعتماد توانم به درگاه تو رو نهاد

(19) اگر آنچه خواهم من عالم بود به پيش غنايت بسى كم بود به بخشش نكاهد ز انبار تو فراتر بود از همه كار تو

(20) درود تو بر احمد و آل او درود جهانى به دنبال او مفرماى با عدل در كار من ز فضل و به احسان به من كار زن در اين راه من نيستم اولين كه با او تو فرموده‌اى اين چنين نبودست در خورد و بخشيده‌اى ز احسان به لطفش فروزيده‌اى

(21) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان خدايا برآور دعاى مرا به خود ساز نزديك واى مرا به رحمت شنو بانگ زارى من بنه دست بر زخم كارى من

(22) مبادا كه نوميد سازى مرا اجابت نفرمايى از من دعا در اين حاجت و حاجت ديگرم سوى ديگرى جز تو روى آورم

(23) براى رسيدن به هر خواسته همانها كه صبر مرا كاسته به آسانى جمله دشوارها توام باش يار از همه يارها

(24) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان درودى كه هر لحظه گردد فزون نگرد زمانش ز گيتى برون مرا گردد آن نيز ابزار كار مرا كاميابى از آن پايدار خداوندگارا تو را لطف و جود چو بحريست كش هيچ ساحل نبود

(25) چه باشد مرا حاجت از كردگار تو را برشمارم تو آن را برآر بود فضل و انعامت آرام من برآيد زاحسان تو كام من تو خود رهنمونى بدان سو مرا چه خواهم چه گويم تو را اى خدا ز تو خواهم اى كردگار ودود بر احمد و بر خاندانش درود مبادا كه نوميد سازى مرا از اين راه سازى خدايا جدا