دعای 13 ( دعا در طلب حوائج از خداوند ) ترجمه ابوالحسن شعرانی

(1) اى خداوند! اى آخرين مقصد نيازمندان‌

(2) اى كه رسيدن به آرزوها بدست تو است‌

(3) اى كه نعمتهاى خود را به بها نمى‌فروشى‌

(4) و زلال بخشش خود را به منت تيره نمى‌سازى‌

(5) اى كه به تو بى‌نياز شوند و اما از تو بى‌نياز نشوند

(6) اى كه روى دل سوى تو كنند و از تو روى بر نتابند

(7) اى كه اجابت مسئول مردم گنجهاى تو را فانى نمى‌كند

(8) و هيچ وسيله حكمت تو را تغيير نمى‌دهد

(9) اى كه حاجت خواستن از تو قطع نشدنى و پيوسته است‌

(10) و دعاى خواهندگان تو را به ستوه نمى‌آورد

(11) خود را به بى‌نيازى از خلق ستودى و بدان سزاوارى‌

(12) و خلق را به درويشى نسبت دادى و بدان سزاوارند كه محتاج تواند

(13) هر كس صلاح كار خود از تو خواهد و رفع نياز از تو جويد، حاجت خود از محل شايسته خواسته و مطلوب خويش را از آنجا كه بايد بطلبد طلبيده است‌

(14) و هر كس دست حاجت سوى يكى از آفريدگان دراز كند و او را سبب رستگارى خويش داند نه تو را، خود را در معرض نوميدى آورده و سزاوار حرمان از نعمت تو شده است.

(15) خداوندا مرا حاجتى است بيش از تاب و توان من و از چاره‌انديشى در آن فرومانده‌ام و نفس، مرا وسوسه مى‌كند تا حاجت خود را از كسى خواهم كه او خود حاجت از تو مى‌خواهد، خطاكاران چنين مى‌لغزاند و عاصيان بدينگونه از پاى در مى‌آيند

(16) تازه به تنبيه تو از غفلت هشيار شدم و به توفيق تو از لغزش برخاستم و به دستگيرى تو پس از افتادن به حال اول بازگشتم‌

(17) گفتم منزه است پروردگار من! چگونه محتاجى از محتاج ديگر سئوال كند و فقيرى به دريوزگى سوى فقير ديگر رود

(18) پس اى پروردگار از روى رغبت قصد تو كردم و اميد خود را بر تو آوردم‌

(19) و دانستم كه هر چه سئوال من بسيار باشد با غناى ملك تو اندك است و خواهش من هر چه بزرگ بود با وسعت رحمت تو ناچيز. گنجايش كرم تو بيش از سوال هر كس است و دست تو در عطايا از هر دست بالاتر

(20) خدايا بر محمد و آل او درود فرست و به كرم خويش به مقتضاى تفضل با من رفتار كن نه به عدل و بر مقتضاى استحقاق من. من اول كس نيستم كه سزاوار راندن بودم و روى به تو آوردم و تو ببخش كردى و اول سائلى نيستم كه از تو سئوال كردم و در خور نوميدى بودم و تو احسان فرمودى‌

(21) خدايا بر محمد و خاندان او درود فرست و دعاى مرا اجابت كن و به نداى من نزديك باش و بر زارى من ببخشاى و فرياد مرا بشنو

(22) و اميد مرا از خود قطع مكن و رشته مرا نگسل و در اين حاجت و غير آن مرا به ديگران مگذار

(23) و تو خود برآمدن مطلب و روا شدن حاجت و رسيدن مقصود مرا متكفل شو، پيش از آنكه از اين جايگاه به جاى ديگر منتقل شوم، دشوار مرا آسان گردان و در همه كارها بهترين وجه پيش آور

(24) و درود بر محمد و آل او فرست درودى پيوسته و برومند كه مدت آن را پايان نباشد و هرگز قطع نشود و آن را پشتيبان و سبب برآمدن مطلوب من قرار ده كه توئى گشاينده‌ى كارها و بخشنده‌ى نعمتها

(25) و حاجت من چنين و چنان است و حاجات خود را به زبان آور. آنگاه سجده مى‌كنى و مى‌گوئى: فضل تو روى و زبان مرا باز كرده و احسان تو مرا راهنما شده است پس از تو مى‌خواهم و سوگند مى‌دهم تو را به ذات مقدس خودت و به محمد و خاندان او صلوات الله عليهم كه مرا نااميد برنگردانى.