دعای 13 ( دعا در طلب حوائج از خداوند ) ترجمه عبدالحسین موحدی

(1) بار الها، اى آخرين مقصد آرزوها

(2) و اى كسى كه نزد او به حاجتها توان رسيد

(3) و اى كسى كه نعمتهايت را به بها نمى‌دهى (و به بهانه مى‌دهى)

(4) و اى كسى كه عطاهايت را به كدورت منت نمى‌آلائى.

(5) و اى كسى كه به تو بى‌نياز نتوان شد و از تو بى‌نياز نتوان گشت‌

(6) و اى كسى كه روى به تو توان آورد و از تو روى بر نتوان تافت‌

(7) و اى كسى كه مسئلتها گنجهايت را فانى نمى‌سازد

(8) و اى كسى كه (توسل به) وسيله‌ها حكمتت را تغيير نمى‌دهد.

(9) و اى كسى كه رشته‌ى احتياج محتاجان از تو بريده نمى‌شود.

(10) و اى كسى كه دعاى خوانندگان تو را خسته نمى‌سازد.

(11) تو خود را بر بى‌نيازى از آفريدگانت ستوده‌اى. و تو به بى‌نيازى از ايشان شايسته‌اى.

(12) و ايشان را به فقر نسبت داده‌اى. و ايشان سزاوار احتياج بتواند.

(13) از اين رو هر كه جبران احتياج خود را از جانب تو طلب كند و برگرداندن فقر را از خود به وسيله‌ى تو بخواهد پس حقا كه او حاجتش را در جايگاه خود طلبيده. و در پى مطلب خود از راهش برآمده‌

(14) و هر كه حاجت خود را به يكى از آفريدگان تو متوجه سازد يا او را بجاى تو وسيله‌ى برآمدن آن حاجت قرار دهد، پس حقا كه خود را در معرض نوميدى گذاشته و از جانب تو سزاوار حرمان از احسان شده است.

(15) بار الها، مرا به سوى تو حاجتى است كه براى رسيدن به آن طاقتم طاق شده، و رشته‌ى چاره‌جوئيهايم در برابر آن گسسته است. و نفس من بردن آن را پيش كسى كه حاجتش را نزد تو مى‌آورد، و در مطالب خود از تو بى‌نياز نيست، در نظرم بياراست و اين لغزش از لغزشهاى خطاكاران و درافتادنى از درافتادنهاى گناهكاران است.

(16) پس به سبب يادآورى تو، از غفلت متنبه شدم. و به توفيق تو از لغزش خود بپا خاستم. و به سبب آنكه تو خود مرا استوار ساختى از درافتادن برگشتم. و باز پس رفتم.

(17) و گفتم: منزهست پروردگار من چگونه محتاجى از محتاجى مسئلت مى‌كند؟ و كجا فقيرى دست تضرع به سوى فقير ديگر مى‌گشايد؟

(18) آنگاه از روى رغبت اى خداى من آهنگ تو كردم. و اميدم را از روى اعتماد به تو به سوى تو آوردم‌

(19) و دانستم كه مسئلتهاى بسيار من، در جنب توانگرى تو كم است. و خواهشهاى عظيم در برابر وسعت رحمت تو كوچك است. و (دائره) كرم تو از مسئلت احدى تنگ نمى‌گردد. و دست تو در بخششها از هر دستى بالاتر است‌

(20) بار الها، بر محمد و آلش رحمت فرست، و مرا به كرم خويش بر (مركب) تفضل برآور و بر (توسن) استحقاق منشان. زيرا كه من نخستين آرزومندى نيستم كه روى (نياز) به تو آورده، و در صورتى كه سزاوار منع بوده، به او عطا كرده‌اى، و اولين سائلى نيستم كه از تو مسئلت كرده و با آنكه مستحق حرمان بوده بر او تفضل فرموده‌اى.

(21) بار الها، بر محمد و آلش رحمت فرست و دعاى مرا پذيرنده و به ندايم التفات‌كننده و به زاريم رحم‌آورنده و صوتم را نيوشنده باش.

(22) و رشته‌ى اميدم را از خود مگسل. و پيوند توسلم را از خويش قطع منماى. و در اين حاجت و حاجات ديگرم به غير خود حواله مكن.

(23) و به وسيله‌ى آسان ساختن مشكلم به حسن تقدير خود درباره‌ام در همه‌ى امورم- به برآمدن مطلب و روا شدن حاجت و رسيدن به مسئلتم پيش از آنكه از اينجا بروم- ياريم فرماى‌

(24) و بر محمد و آلش رحمتى پايدار و روز افزون فرست كه روزگارش را انقطاعى و مدتش را پايانى نباشد. و آن را براى من پشتيبانى و براى برآمدن مطلبم وسيله‌اى قرار ده. زيرا كه توئى صاحب رحمت پهناور، و كرم سرشار.

(25) (سپس حاجتهاى خود را عرضه مى‌دارى و آنگاه سجده مى‌گذارى و در حال سجود مى‌گوئى): فضل تو آسوده خاطرم ساخته و احسانت (به سوى تو) رهبريم كرده، از اين رو تو را به حق خودت و به محمد و آلش (صلواتك عليهم) مى‌خوانم كه مرا نوميد برنگردانى.