دعای 14 ( دعا برای ستم و ستمدیده و مظلوم ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) الا اى كه هر شكوه از هر زبان نگفته نبود است از تو نهان

(2) تظلم چو در درگهت آورند چه حاجت كه نامى ز شاهد برند

(3) ستمديده بر ياريت بس قريب ستمگر از اين موهبت بى‌نصيب

(4) ستمديده بر ياريت بس قريب ستمگر از اين موهبت بى‌نصيب

(5) تو دانى كه از عمر و فرزند زيد در افتاد بر پاى جان سخت قيد مرا ساخت بى‌حرمت از قول خويش چه گويم كه تو خود شناسيش بيش

(6) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان ستمگر رسانيد بر من زيان به قدرت مرا زين ستم وارهان به قدرت توانايى از او بگير كه بر من نگردد به بيهوده چير گرفتار ساز و اسير بلا كه جان مرا نيز سازد رها

(7) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان مسازش رها تا كه ورزد ستم گرفتارى افزا توان ساز كم در اين سلطه هر دم مرا يار باش مرا هم از اين ره نگاهدار باش

(8) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان مرا ياورى كن كه عمرى دراز همانا نباشد نشستن نياز كه او خشم خود را فرو آورد ز من يا كه از كينه‌ام بگذرد

(9) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان ستم كرد او خود تو بر من ببخش جفا كرد تو اى ميمن ببخش كه هر ناپسندى ز خلق جهان ز خشم توام خوشتر آمد به جان

(10) خدايا نخواهم كه بينم ستم نخواهم كه خيزد ز من نيز هم

(11) اگر شكوه‌اى آيدم بر زبان به جز حضرتت نيست ملجأ بر آن به جز تويى داورى نيستم به بارى پى ديگرى نيستم الهى منزه مقدس تويى همين نكته دانم مرا بس تويى درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان دعا از من است و اجابت ز تو كه حاجت ز من دفع حاجت ز تو بپوند اين هر دو را خود به هم دگر ساز حالم چنين زن رقم

(12) مبادا به نوميدى از داد خويش مرا آزمايى كه رنجى است بيش بياسوده ظالم ز نادانيش ز كيفر ز اندوه پايانيش كه بر من كند بعد از اين هم ستم مرا دست يازد سوى بيش و كم به زودى رسان بر ستمگر زيان كه بودت وعيدى بر او آنچنان اجابت ز بيچارگان كن دعا كه باشى پناه همه اى خدا

(13) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان ببخشاى توفيق آن زندگى كه بنهيم پا در ره بندگى پذيريم تقدير والاى دوست كه سرود و زيان هر چه از او نكوست مرا راه فرماى از لطف خويش به راهى كه باشد در آن خير بيش

(14) خدايا اگر باشدم اين اميد كه گردم به درگاه تو رو سفيد كه تا محشر و صحنه‌ى رستخيز كه سازى تو خود آتش خشم تيز نگيرى ز ظالم تو داد مرا به تأخير خواهى مراد مرا درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان خدايا مرا جان آگاه ده به عزم و شكيباييم راه ده

(15) خدايا ز ميل بد و حرص آه مرا دار از اين هر دو آفت نگاه به دل نقش كن نقش دلخواه من كه روشن شود در جهان راه من مرا ز آنچه پاداش اندوختى دل و جان ز نورش بيافروختى ز خصم من آن كيفر دردناك كه بندد بر او راه اميد پاك كه باشم به تقديرت اميدوار به خشنودى آرم در اين ره گذار

(16) الا اى خداوند هر دو جهان دعاى مرا تا اجابت رسان كه والا بود لطف و احسان تو توانايى و صبر و پيمان تو