اخلاق خوبان، ص: 71
و اين، اقتضای آغاز دوستی است.
كسی كه با كسی طرح دوستی می اندازد، از همان روز نخست همه چيز ار در كف او نمی نهد، بلكه نخست چيزهايی ناچيز، او را پيش كِش می كند، و از اين راه ميزان دوستی و ارادت و امانت و صداقت متقابل وی را نيز محك می زند، و اگر يافت كه وی لايق دوستی است آنگاه برای ابد آنچه دارد، بی دريغ، نثارش می كند.
و خداوند نيز در اين دنيا با بخشش نعمت های فراوان خويش، دست دوستی خويش را دراز می نمايد، اما او بصير است و سميع، و پيوسته نظارت می كند كه انسان چگونه رفتار خواهد نمود، و اگر در شيوه رفتار و اعمال وی نشان از دوستی و صدق ديد برای هميشه او را به ضيافت خود می خواند، وگرنه برای هميشه از آنهمه رحمت، محروم می نمايد.
و البته، دور از رحمت بودن عين زحمت است، كه به صورت جحيم و نار جلوه گر خواهد شد.
بنابراين، نار و آتش، مأوا و مثوای كسانی است كه دست از دوستی خداوند كشيده اند و خداوند نيز از دوستی ايشان دست برداشته است.
متكبران
از شمار كسانی كه خداوند رشته دوستی را با ايشان گسسته است «متكبران» می باشند.
«1»
خداوند متكبران را دوست نمی دارد.
چرا كه كبر، هرگز، شايسته آدمی نيست.
______________________________ (1) نساء/ 36.
