وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ بَعْدَ هَذَا التَّحْمِيدِ فِي الصَّلَاةِ عَلَي رَسُولِ اللهِ صَلَّي اللهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ
از دعاهاى امام عليهالسلام است پس از اين ستايش در درود بر رسول خدا صلى الله عليه و آله
﴿1﴾
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي مَنَّ عَلَيْنَا بِمُحَمَّدٍ نَبِيِّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ دُونَ الْأُمَمِ الْمَاضِيَةِ وَ الْقُرُونِ السَّالِفَةِ ، بِقُدْرَتِهِ الَّتِي لَا تَعْجِزُ عَنْ شَيْءٍ وَ إِنْ عَظُمَ ، وَ لَا يَفُوتُهَا شَيْءٌ وَ إِنْ لَطُفَ .
(1) و سپاس خداى را كه به محمد پيامبرش- صلى الله عليه و آله- بر ما منت نهاد (او را به ما ارزانى داشت) منتى كه امتهاى گذشته و مردمان پيش از ما از آن بىبهره بودند به قدرت و توانائى كه از چيزى هر چند بزرگ باشد ناتوان نيست، و چيزى از آن نمىرهد اگر چه خرد باشد،
﴿2﴾
فَخَتَمَ بِنَا عَلَى جَمِيعِ مَنْ ذَرَأَ ، وَ جَعَلَنَا شُهَدَاءَ عَلَى مَنْ جَحَدَ ، وَ كَثَّرَنَا بِمَنِّهِ عَلَى مَنْ قَلَّ .
(2) و ما را آخرين همهى كسانى كه آفريده قرار داد و (بعضى از) ما (ائمه اطهار عليهمالسلام) را بر كسانى (كفار و منافقين) كه (دين خدا را) انكار كردهاند گواه گردانيد و ما را به نعمت خود بر كسانى كه اندك بودند فزونى بخشيد،
﴿3﴾
اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ أَمِينِكَ عَلَى وَحْيِكَ ، وَ نَجِيبِكَ مِنْ خَلْقِكَ ، وَ صَفِيِّكَ مِنْ عِبَادِكَ ، إِمَامِ الرَّحْمَةِ ، وَ قَائِدِ الْخَيْرِ ، وَ مِفْتَاحِ الْبَرَكَةِ .
(3) بار خدايا درود فرست بر محمد كه بر وحى و پيغام تو درستكار بود و برگزيدهى تو از آفريدگانت، و دوست تو از بندگانت، و پيشواى رحمت و مهربانى، و پيشاهنگ خير و نيكى، و كليد (افزونى و) بركت،
﴿4﴾
كَمَا نَصَبَ لِأَمْرِكَ نَفْسَهُ
(4) همچنانكه او براى انجام فرمان تو خود را آماده نمود،
﴿5﴾
وَ عَرَّضَ فِيكَ لِلْمَكْرُوهِ بَدَنَهُ
(5) و در راه (رساندن احكام دين) تو تن خويش را آماج (هر گونه) آزار ساخت،
﴿6﴾
وَ كَاشَفَ فِي الدُّعَاءِ إِلَيْكَ حَامَّتَهُ
(6) و در دعوت به سوى تو با خويشاوندانش (زير بار نمىرفتند) دشمنى آشكار نمود،
﴿7﴾
وَ حَارَبَ فِي رِضَاكَ أُسْرَتَهُ
(7) و در راه رضا و خوشنوديت با قبيلهاش كارزار كرد،
﴿8﴾
وَ قَطَعَ فِي إِحْيَاءِ دِينِكَ رَحِمَهُ .
(8) و در زنده (برپا) داشتن دين تو از خويشانش دورى گزيد،
﴿9﴾
وَ أَقْصَى الْأَدْنَيْنَ عَلَى جُحُودِهِمْ
(9) و نزديكان (خويشان) را بر اثر انكارشان (تو را) دور گردانيد،
﴿10﴾
وَ قَرَّبَ الْأَقْصَيْنَ عَلَى اسْتِجَابَتِهِمْ لَكَ .
(10) و دوران (بيگانگان) را بر اثر پذيرفتنشان (دين تو را) نزديك نمود،
﴿11﴾
وَ وَالَى فِيكَ الْأَبْعَدِينَ
(11) و در راه تو با دورترين (مردم) دوستى كرد
﴿12﴾
وَ عَادَى فِيكَ الْأَقْرَبِينَ
(12) و دربارهى تو با نزديكترين (خويشان) دشمنى نمود،
﴿13﴾
و أَدْأَبَ نَفْسَهُ فِي تَبْلِيغِ رِسَالَتِكَ
(13) و در رساندن پيام تو خود را خسته كرد،
﴿14﴾
وَ أَتْعَبَهَا بِالدُّعَاءِ إِلَى مِلَّتِكَ .
(14) و با دعوت به دين تو خود را به رنج افكند،
﴿15﴾
وَ شَغَلَهَا بِالنُّصْحِ لِأَهْلِ دَعْوَتِكَ
(15) و به نصيحت و پند كسانيكه آنان را (به راه حق) دعوت كردهاى خود را مشغول داشت،
﴿16﴾
وَ هَاجَرَ إِلَى بِلَادِ الْغُربَةِ ، وَ مَحَلِّ النَّأْيِ عَنْ مَوْطِنِ رَحْلِهِ ، وَ مَوْضِعِ رِجْلِهِ ، وَ مَسْقَطِ رَأْسِهِ ، وَ مَأْنَسِ نَفْسِهِ ، إِرَادَةً مِنْهُ لِإِعْزَازِ دِينِكَ ، وَ اسْتِنْصَاراً عَلَى أَهْلِ الْكُفْرِ بِكَ .
(16) و (از مكهى معظمه) هجرت و دورى نمود به شهرهاى غربت (مدينه) و به جاى دور از جاى خويشاوندان، و جاى قدم (پرورشگاهش)، و جاى به دنيا آمدن، و جاى انس و خو گرفتنش، و خواستهى آن حضرت از هجرت براى ارجمند نمودن دين تو، و يارى خواستن (براى غلبه) بر اهل كفر (ملل جهان) بود،
﴿17﴾
حَتَّى اسْتَتَبَّ لَهُ مَا حَاوَلَ فِي أَعْدَائِكَ
(17) تا آنچه (فتح و فيروزى) كه دربارهى دشمنانت خواسته بود به دست آمد
﴿18﴾
وَ اسْتَتَمَّ لَهُ مَا دَبَّرَ فِي أَوْلِيَائِكَ .
(18) و آنچه (بزرگى و نيكبختى) كه دربارهى دوستانت مىانديشيد انجام يافت،
﴿19﴾
فَنَهَدَ إِلَيْهِمْ مُسْتَفْتِحاً بِعَوْنِكَ ، وَ مُتَقَوِّياً عَلَى ضَعْفِهِ بِنَصْرِكَ
(19) پس در حاليكه به مدد تو يارى مىطلبيد و با ناتوانائيش به يارى تو نيرو مىيافت به جنگ ايشان (دشمنانت) قيام نمود،
﴿20﴾
فَغَزَاهُمْ فِي عُقْرِ دِيَارِهِمْ .
(20) پس با آنها در ميان خانههاشان جنگيد،
﴿21﴾
وَ هَجَمَ عَلَيْهِمْ فِي بُحْبُوحَةِ قَرَارِهِمْ
(21) و در وسط منازلشان ناگهان بر آنان تاخت،
(22) تا امر و فرمان (شريعت) تو آشكار شد، و كلمهى (توحيد) تو بلند گرديد هر چند مشركين كراهت داشتند
﴿23﴾
اللَّهُمَّ فَارْفَعْهُ بِمَا كَدَحَ فِيكَ إِلَى الدَّرَجَةِ الْعُلْيَا مِنْ جَنَّتِكَ
(23) بار خدايا به رنجى كه آن حضرت دربارهى (دين) تو كشيد او را به بالاترين درجه و مقام بهشت خود برآور
﴿24﴾
حَتَّى لَا يُسَاوَى فِي مَنْزِلَةٍ ، وَ لَا يُكَافَأَ فِي مَرْتَبَةٍ ، وَ لَا يُوَازِيَهُ لَدَيْكَ مَلَكٌ مُقَرَّبٌ ، وَ لَا نَبِيٌّ مُرْسَلٌ .
(24) تا هيچكس در رتبه با او مساوى، و در مقام همانند نباشد، و هيچ- فرشتهى مقرب و پيغمبر مرسل (صاحب شريعت) با او برابرى نكند،
﴿25﴾
وَ عَرِّفْهُ فِي أَهْلِهِ الطَّاهِرِينَ وَ أُمَّتِهِ الْمُؤْمِنِينَ مِنْ حُسْنِ الشَّفَاعَةِ أَجَلَّ مَا وَعَدْتَهُ
(25) و او را از شفاعت نيكو (پذيرفته شده) دربارهى خويشانش كه (از هر عيب و نقصى) پاكيزهاند (ائمه (ع)) و مومنان از امتش بيش از آنچه به آن حضرت وعده دادهاى عطا فرما،
﴿26﴾
يَا نَافِذَ الْعِدَةِ ، يَا وَافِيَ الْقَوْلِ ، يَا مُبَدِّلَ السَّيِّئَاتِ بِأَضْعَافِهَا مِنَ الْحَسَنَاتِ إِنَّكَ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ .
(26) اى انجامدهندهى وعده، اى وفاكنندهى گفتار، اى بدلكنندهى بديها به چندين برابرش از خوبيها كه تو (اى خدا) صاحب احسان و نيكى بزرگ مىباشى