دعای 2 ( دعا در صلوات و درود بر رسول خدا و بیان اوصاف آن حضرت ) ترجمه محمد حسین سلطانی لرگانی کجوری

(1) سپاس ما بر آن پروردگارى كه با بعثت بر آن پرهيزگارى كه نام ناميش باشد محمد (ص) به ما منت نهاد آن حى امجد بر اين دنياى تاريك جهانى فروغ اين چراغ آسمانى بداده روشنى از نور رويش كه خاتم گشت از خلق نكويش ز امتهاى پيشين اين تحف را از او محروم گشته زين شرف را فقط بر ما كرامت كرده احسان بر اين امت شده رحمت ز يزدان كه از نور رخش در آسمانها عطيه بود اندر كهكشانها و طى روزها و روزگارى ذخيره ماند از پرهيزگارى كه در آخر زمان آن را عيان كرد به امتهاى محرومه حسان كرد و از انوار خاموش ناپذيرش به قلب و جان ما تابان ضميرش كه نيروى الهى صحت او شكستى نيست هرگز قدرت او ز بنياد ارادت در مشيت پذيراى خلل نبود ز قدرت اراده كرد در آخر زمانش وجود ختم پيغمبر عيانش وجود اين بركت تحت ظل را از او شاداب بر ما جان و دل را كه از صبح ازل بر خاطر ما نگاهش داشته تا ظاهر ما و تا آن روز پرچم را به دستش به خلق و اله يكتايى پرستش در آن وحشتكده از ظلم و از جور معاصى كفر شركى جور و واجور صلايى بهر توحيد و نبوت ندايى داده بر اجماع امت‌

(2) بدين ترتيب حق راه اصولش به او ختم پيمبر از رسولش و ما را نيز خاتم زين قلمداد به نام ختم امتها شده ياد بر اقوام و ملل بگذشته‌ها را سيادت برترى بخشيده ما را و بر انكار گمراهان گواهى كه بوده در لجاجت در تباهى شمار اندك ما را در اين كار به انبوه گروهى را در اعصار كه كرده زندگانى در قرونها به ما حق برترى داده فزونها

(3) محمد بر روان او درودى كه وحيت را رسانيده به زودى و او از اين امانت بندگانت ز قرآنت رسانده مژدگانت كه بر شايستگى در بين بنده شده مبعوث و دينى كرده زنده كه ذاتت خلعت پيغمبرى را عطيه كرده بر او رهبرى را محمد پيشواى فيض و خيرات كليد نعمت و رفعى ز حاجات‌

(4) كه اين دين مقدس را در اين خاك چنانى كه سزاوار تو و پاك نموده جلوه‌گر از همت خويش رسانيده به گوش امت خويش نهاده جان به كف احياء بر دين براى آن رضاى تو ز آيين‌

(5) جبين بندگى بر خاك كويت تضرع التجا كرده به سويت‌

(6) در اين ره دودمان خويشتن را به قربانگه روانه جان و تن را كه تا گفتار توحيد و نبوت نمايد آشنا از بهر امت و قوم و خويش او در كبر و نخوت ز اظهار بزرگى بهر قدرت ز گمراهى خود در استقامت در آزارش شب و روز از لئامت‌

(7) در اين ره دودمان خويشتن را به قربانگه روانه جان و تن را كه تا گفتار توحيد و نبوت نمايد آشنا از بهر امت و قوم و خويش او در كبر و نخوت ز اظهار بزرگى بهر قدرت ز گمراهى خود در استقامت در آزارش شب و روز از لئامت‌

(8) كه او اين رشته ارحام ببريد ز تيغ دين عدو را جمله برچيد

(9) ز خويش قوم خود بر جرم الحاد چو بيگانه نموده طرد و بنهاد

(10) و آن بيگانگان و صالحين را به خود نزديك و احيا كرده دين را

(11) محمد در رضاى تو خدايا سفيد يا سيه درويش و دارا چو عاشق بهر تبليغات وحيت ز قرآن شريف از امر و نهيت‌

(12) و تا آنجا كه از شهر و ديارش شده آواره از خويش و تبارش ز بطها ترك كرد از نااميدى به يثرب رو كه تا باشد اميدى كه او از زادگاه و خانه خود زن و فرزند و از كاشانه خود نموده رو به يثرب چون غريبى از اين هجرت كه تا بهره نصيبى ز قرآنش حمايت كرده گلشن چو خورشيدى كه عالمتاب و روشن كه تا بر اين جهان و خلق و انسان حياتى بركشد از دين و ايمان و هم از اين چراغ آسمانى كند او گرم روشن جاودانى‌

(13) محمد در فداكارى ره دين بجز اعلاى گفتارت ز آيين نبودش بر هدف جز ارمغانت به سركوبى بر آن دشمنانت‌

(14) بدين ترتيب او در شهر يثرب و اندر خانه هجرت مسبب به تجهيزات و تسليحات همت و بر اميد تو در كسب قدرت درخت كفر و ملحد را هميشه ز جا بركند او از بيخ و ريشه و بر جايش نهال بارور را كه راه راستى آرد ثمر را نشانيده بجا دل پر ز اميد به ضد بت و بتخانه بجنگيد كه پشتيبان او دست تو بوده ظفر در جنگ بهرش رو نموده‌

(15) قريش بت‌پرستان را ز لانه درآورده ز پا خانه به خانه بت و بتخانه و سيم و زرشان بهم زد كرده ويران بر سرشان‌

(16) قريش بت‌پرستان را ز لانه درآورده ز پا خانه به خانه بت و بتخانه و سيم و زرشان بهم زد كرده ويران بر سرشان‌

(17) كه در فرمان او با جبر و قدرت و بر اين زندگى ننگ و نكبت بر آنان كرده تحميل از رضايت ظفر بنموده بر تخت لوايت‌

(18) خدايا روح اعلاى محمد (ص) به عليين در جاويد سرمد به پاداشش ز رنج و درد و غمها جوار خويش باشى تو پذيرا كه آن روح مقدس در رضايت پذيرا شد به خود تا در لوايت سعادت را به مردم خواستارش مسرت خوشدلى بنما نثارش‌

(19) و بر او آنچنانى منزلت را بيفزايى تو بر او مرتبت را كه از هم وزن هم سنگش ز آدم نباشد هيچ كس از خلق عالم و هم از آن ملكهاى مقرب پيمبر مرسلين نزد تو يا رب به او ده تو بر آنها برترى را ز الطافت بر او ده مهترى را

(20) هم از فرزندهاى صالحانش و صادق راستگو از پيروانش بر آنچه وعده كردى تو به امت نما تو بهرمندش از شفاعت‌

(21) كريمى تو كرامت كن تو بر ما ز انعام تو رحمت كن عطايا خداوندا تو بر اين بندگانت ز فرمان بر وفادارى ز خوانت تويى از هر وفاداران وفادار ز هر بخشنده افزونتر ز رفتار تو بر اين بندگانت گر بخواهى ز دفتر چشمپوشى بر گناهى و يا كيفر دهى پروردگارى بجز امر تو كس را نيست يارى به اميد تو ما را فضل و انعام ز احسانت نما بر ما تو اكرام‌

(22)

(23)

(24)

(25)

(26)