وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ بَعْدَ هَذَا التَّحْمِيدِ فِي الصَّلَاةِ عَلَي رَسُولِ اللهِ صَلَّي اللهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ
درود بر محمد پيامبر خدا(ص)
دعاى آن حضرت عليه السلام است كه پس از سپاس خداوندى خدا صلى الله و عليه و آله و سلم درود مىفرستاد
﴿1﴾
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي مَنَّ عَلَيْنَا بِمُحَمَّدٍ نَبِيِّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ دُونَ الْأُمَمِ الْمَاضِيَةِ وَ الْقُرُونِ السَّالِفَةِ ، بِقُدْرَتِهِ الَّتِي لَا تَعْجِزُ عَنْ شَيْءٍ وَ إِنْ عَظُمَ ، وَ لَا يَفُوتُهَا شَيْءٌ وَ إِنْ لَطُفَ .
(1) سپاس خداى را كه بر ما منت نهاد، تو پيامبر خود- كه درود خدا بر او و خاندانش باد- را به سوى ما فرستاد. نعمتى كه امتهاى گذشته و نسلهاى پيشين بى بهره از آن بودند، به قدرت خود كه در هر كار هر چند سترگ، ناتوان نبود و هيچ چيز را هر چند خرد فرو نگذارد.
﴿2﴾
فَخَتَمَ بِنَا عَلَى جَمِيعِ مَنْ ذَرَأَ ، وَ جَعَلَنَا شُهَدَاءَ عَلَى مَنْ جَحَدَ ، وَ كَثَّرَنَا بِمَنِّهِ عَلَى مَنْ قَلَّ .
(2) آنگاه ما را خاتم همهى آفريدگان نهاد، و گواهانى بر منكران گرداند، و شمار ما را به كرمش بر آنان كه اندك بودند فزونى داد.
﴿3﴾
اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ أَمِينِكَ عَلَى وَحْيِكَ ، وَ نَجِيبِكَ مِنْ خَلْقِكَ ، وَ صَفِيِّكَ مِنْ عِبَادِكَ ، إِمَامِ الرَّحْمَةِ ، وَ قَائِدِ الْخَيْرِ ، وَ مِفْتَاحِ الْبَرَكَةِ .
(3) بار خدايا، بر محمد- كه امانتدار وحىات، برگزيدهى آفريدگانت و دوست ويژهى بندگان توست- درود فرست؛ آن پيشواى رحمت، پيشاهنگ خدمت، و كليد بركت.
﴿4﴾
كَمَا نَصَبَ لِأَمْرِكَ نَفْسَهُ
(4) آن سان كه وى جان خود را در فرمانت نهاد.
﴿5﴾
وَ عَرَّضَ فِيكَ لِلْمَكْرُوهِ بَدَنَهُ
(5) و جسم خويش را در راهت هدف هرگونه بلا گرداند.
﴿6﴾
وَ كَاشَفَ فِي الدُّعَاءِ إِلَيْكَ حَامَّتَهُ
(6) و براى خشنوديت با خويشان خود جنگيد.
﴿7﴾
وَ حَارَبَ فِي رِضَاكَ أُسْرَتَهُ
(7) و براى خشنوديت با خويشان خود جنگيد.
﴿8﴾
وَ قَطَعَ فِي إِحْيَاءِ دِينِكَ رَحِمَهُ .
(8) و براى زنده داشتن دينت پيوند خويشى از آنان بريد.
﴿9﴾
وَ أَقْصَى الْأَدْنَيْنَ عَلَى جُحُودِهِمْ
(9) نزديكان انكار پيشه را از خود دور كرد.
﴿10﴾
وَ قَرَّبَ الْأَقْصَيْنَ عَلَى اسْتِجَابَتِهِمْ لَكَ .
(10) و دوران دعوت پذير را به خود نزديك گردانيد.
﴿11﴾
وَ وَالَى فِيكَ الْأَبْعَدِينَ
(11) و در راهت با بيگانگان دوستى ورزيد.
﴿12﴾
وَ عَادَى فِيكَ الْأَقْرَبِينَ
(12) و با نزديكان دشمنى ورزيد.
﴿13﴾
و أَدْأَبَ نَفْسَهُ فِي تَبْلِيغِ رِسَالَتِكَ
(13) براى رساندن پيامت رنجها كشيد.
﴿14﴾
وَ أَتْعَبَهَا بِالدُّعَاءِ إِلَى مِلَّتِكَ .
(14) و براى دعوت به آيينت سختىها را به جان خريد.
﴿15﴾
وَ شَغَلَهَا بِالنُّصْحِ لِأَهْلِ دَعْوَتِكَ
(15) و سرگرم اندرز دعوت پذيران گرديد.
﴿16﴾
وَ هَاجَرَ إِلَى بِلَادِ الْغُربَةِ ، وَ مَحَلِّ النَّأْيِ عَنْ مَوْطِنِ رَحْلِهِ ، وَ مَوْضِعِ رِجْلِهِ ، وَ مَسْقَطِ رَأْسِهِ ، وَ مَأْنَسِ نَفْسِهِ ، إِرَادَةً مِنْهُ لِإِعْزَازِ دِينِكَ ، وَ اسْتِنْصَاراً عَلَى أَهْلِ الْكُفْرِ بِكَ .
(16) به ديار غربت هجرت گزيد، و از سراى انس و زادگاهش به شهرهاى دور رخت بركشيد، تا دينت را عزت بخشد، و بر كافران نصرت يابد.
﴿17﴾
حَتَّى اسْتَتَبَّ لَهُ مَا حَاوَلَ فِي أَعْدَائِكَ
(17) تا آنچه در حق دشمنانت خواسته بود به حقيقت پيوست.
﴿18﴾
وَ اسْتَتَمَّ لَهُ مَا دَبَّرَ فِي أَوْلِيَائِكَ .
(18) و هر چه دربارهى دوستانت انديشيده بود به بار نشست.
﴿19﴾
فَنَهَدَ إِلَيْهِمْ مُسْتَفْتِحاً بِعَوْنِكَ ، وَ مُتَقَوِّياً عَلَى ضَعْفِهِ بِنَصْرِكَ
(19) پس با استعانت و ياريت، و چيرگى بر ناتونىاش، به پيكار دشمنانت شتافت.
﴿20﴾
فَغَزَاهُمْ فِي عُقْرِ دِيَارِهِمْ .
(20) و با آنان در ميان خانههايشان به مصاف پرداخت.
﴿21﴾
وَ هَجَمَ عَلَيْهِمْ فِي بُحْبُوحَةِ قَرَارِهِمْ
(21) و در دل جايگاهشان بر سرشان تاخت.
(22) تا فرمانت از هر كران برآمد، و سخنت فراز آمد، هر چند بتپرستان را خوش نيامد.
﴿23﴾
اللَّهُمَّ فَارْفَعْهُ بِمَا كَدَحَ فِيكَ إِلَى الدَّرَجَةِ الْعُلْيَا مِنْ جَنَّتِكَ
(23) بار خدايا، محمد را به پاداش رنجى كه در راهت كشيد، در والاترين درجات بهشتت جايگاهش ده.
﴿24﴾
حَتَّى لَا يُسَاوَى فِي مَنْزِلَةٍ ، وَ لَا يُكَافَأَ فِي مَرْتَبَةٍ ، وَ لَا يُوَازِيَهُ لَدَيْكَ مَلَكٌ مُقَرَّبٌ ، وَ لَا نَبِيٌّ مُرْسَلٌ .
(24) بدان سان كه هيچ كس در مقام و رتبه با وى برابرى نكند، و هيچ فرشتهى مقرب و هيچ پيامبر مرسلى با وى كوس همبرى نزند.
﴿25﴾
وَ عَرِّفْهُ فِي أَهْلِهِ الطَّاهِرِينَ وَ أُمَّتِهِ الْمُؤْمِنِينَ مِنْ حُسْنِ الشَّفَاعَةِ أَجَلَّ مَا وَعَدْتَهُ
(25) (بار خدايا،) فراتر از آنچه وعدهاش دادهاى- كه شفاعتش را دربارهى خاندان پاك و مؤمنان امتش بپذيرى- عطايش ده.
﴿26﴾
يَا نَافِذَ الْعِدَةِ ، يَا وَافِيَ الْقَوْلِ ، يَا مُبَدِّلَ السَّيِّئَاتِ بِأَضْعَافِهَا مِنَ الْحَسَنَاتِ إِنَّكَ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ .
(26) اى كه وعده خلافى نمىكنى، و به گفتار وفادارى، اى آنكه بدىها را به چند برابر نيكىها دگرگون سازى، بىگمان تو بىكرانه بخششمندى.