وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ بَعْدَ هَذَا التَّحْمِيدِ فِي الصَّلَاةِ عَلَي رَسُولِ اللهِ صَلَّي اللهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ
درود به پيامبر گرامى حضرت ختمى مرتبت صلوات اله عليه و على آله طيبين
﴿1﴾
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي مَنَّ عَلَيْنَا بِمُحَمَّدٍ نَبِيِّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ دُونَ الْأُمَمِ الْمَاضِيَةِ وَ الْقُرُونِ السَّالِفَةِ ، بِقُدْرَتِهِ الَّتِي لَا تَعْجِزُ عَنْ شَيْءٍ وَ إِنْ عَظُمَ ، وَ لَا يَفُوتُهَا شَيْءٌ وَ إِنْ لَطُفَ .
(1) ز دادار داننده حمد و سپاس
بود فرض بر جان يزدان شناس
بدين لطف شايسته منت نهاد
به ما مسلمين نعمتى ويژه داد
كه بىبهره بودند زين پيشتر
ز پيشينيان، بندگان دگر
خدا را بود قدرتى بيكران
سترگست با قوتش ناتوان
توانائيش را بود كاربرد
به هر كار، سنگين بود يا كه خرد
نه از كار سنگين شود ناتوان
نه از كار كوچك بود سرگران
﴿2﴾
فَخَتَمَ بِنَا عَلَى جَمِيعِ مَنْ ذَرَأَ ، وَ جَعَلَنَا شُهَدَاءَ عَلَى مَنْ جَحَدَ ، وَ كَثَّرَنَا بِمَنِّهِ عَلَى مَنْ قَلَّ .
(2) به ما مسلمين ختم كرد اين جهان
گواهيم بر تودهى منكران
فزون داشت تعداد ما از كرم
ز اقوام ديگر نبوديم كم
﴿3﴾
اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ أَمِينِكَ عَلَى وَحْيِكَ ، وَ نَجِيبِكَ مِنْ خَلْقِكَ ، وَ صَفِيِّكَ مِنْ عِبَادِكَ ، إِمَامِ الرَّحْمَةِ ، وَ قَائِدِ الْخَيْرِ ، وَ مِفْتَاحِ الْبَرَكَةِ .
(3) محمد برانگيخت در رهبرى
فرستاد بر ما به پيغمبرى
خدايا ترا شد محمد (ص) امين
به وحيت امين بود آن بهترين
گزيدى تو او را به پيغمبرى
كه بر خير و رحمت كند رهبرى
خدايا محمد (ص) ترا دوست بود
تو بفرست بر اوى و آلش درود
به خشنوديت اى خداوندگار
نتابيد رخسار از كارزار
امام است بر رحمت ايزدى
كليد است بر نعمت سرمدى
﴿4﴾
كَمَا نَصَبَ لِأَمْرِكَ نَفْسَهُ
(4) به فرمان حق بود تا پاى جان
به تن گشت تير بلا را نشان
﴿5﴾
وَ عَرَّضَ فِيكَ لِلْمَكْرُوهِ بَدَنَهُ
(5) به فرمان حق بود تا پاى جان
به تن گشت تير بلا را نشان
﴿6﴾
وَ كَاشَفَ فِي الدُّعَاءِ إِلَيْكَ حَامَّتَهُ
(6) به پيكار برخاست با خاندان
كه دين ترا زنده دارد بجان
﴿7﴾
وَ حَارَبَ فِي رِضَاكَ أُسْرَتَهُ
(7) به پيكار برخاست با خاندان
كه دين ترا زنده دارد بجان
﴿8﴾
وَ قَطَعَ فِي إِحْيَاءِ دِينِكَ رَحِمَهُ .
(8) چو انكار كردند دين ترا
ز خويشان خود گشت آسان جدا
﴿9﴾
وَ أَقْصَى الْأَدْنَيْنَ عَلَى جُحُودِهِمْ
(9) چو انكار كردند دين ترا
ز خويشان خود گشت آسان جدا
﴿10﴾
وَ قَرَّبَ الْأَقْصَيْنَ عَلَى اسْتِجَابَتِهِمْ لَكَ .
(10) چو بيگانه گرديد دعوتپذير
بدو دوستى كرد آن بى نظير
﴿11﴾
وَ وَالَى فِيكَ الْأَبْعَدِينَ
(11) به راه تو شد يار بيگانگان
در اين راه شد دشمن دودمان
﴿12﴾
وَ عَادَى فِيكَ الْأَقْرَبِينَ
(12) به راه تو شد يار بيگانگان
در اين راه شد دشمن دودمان
﴿13﴾
و أَدْأَبَ نَفْسَهُ فِي تَبْلِيغِ رِسَالَتِكَ
(13) به اجراى امر تو كوشيد سخت
بسى رنجها برد آن نيكبخت
﴿14﴾
وَ أَتْعَبَهَا بِالدُّعَاءِ إِلَى مِلَّتِكَ .
(14) به اجراى امر تو كوشيد سخت
بسى رنجها برد آن نيكبخت
﴿15﴾
وَ شَغَلَهَا بِالنُّصْحِ لِأَهْلِ دَعْوَتِكَ
(15) ترجمهاى براى فراز 15 وجود ندارد.
﴿16﴾
وَ هَاجَرَ إِلَى بِلَادِ الْغُربَةِ ، وَ مَحَلِّ النَّأْيِ عَنْ مَوْطِنِ رَحْلِهِ ، وَ مَوْضِعِ رِجْلِهِ ، وَ مَسْقَطِ رَأْسِهِ ، وَ مَأْنَسِ نَفْسِهِ ، إِرَادَةً مِنْهُ لِإِعْزَازِ دِينِكَ ، وَ اسْتِنْصَاراً عَلَى أَهْلِ الْكُفْرِ بِكَ .
(16) به غربت سفر كرد و هجرت گزيد
به راه تو از موطنش دل بريد
نمىجست زين رنج جز دين تو
هدف داشت اعظام آئين تو
فداكاريش بود آنسان بزرگ
كه مغلوب او گشت خصم سترگ
﴿17﴾
حَتَّى اسْتَتَبَّ لَهُ مَا حَاوَلَ فِي أَعْدَائِكَ
(17) چو پيروز گرديد بر دشمنان
عمل كرد چون دوستى مهربان
﴿18﴾
وَ اسْتَتَمَّ لَهُ مَا دَبَّرَ فِي أَوْلِيَائِكَ .
(18) چو پيروز گرديد بر دشمنان
عمل كرد چون دوستى مهربان
﴿19﴾
فَنَهَدَ إِلَيْهِمْ مُسْتَفْتِحاً بِعَوْنِكَ ، وَ مُتَقَوِّياً عَلَى ضَعْفِهِ بِنَصْرِكَ
(19) به ضعفش از آن فائق آمد كه يار
تو بودى بدو اى خداوندگار
﴿20﴾
فَغَزَاهُمْ فِي عُقْرِ دِيَارِهِمْ .
(20) بيافكند او بتپرستان ز پا
به هر مرز بودند و در خانهها
﴿21﴾
وَ هَجَمَ عَلَيْهِمْ فِي بُحْبُوحَةِ قَرَارِهِمْ
(21) بيافكند او بتپرستان ز پا
به هر مرز بودند و در خانهها
(22) بدانسان كه امر خدا شد عيان
عليرغم سرسختى مشركان
﴿23﴾
اللَّهُمَّ فَارْفَعْهُ بِمَا كَدَحَ فِيكَ إِلَى الدَّرَجَةِ الْعُلْيَا مِنْ جَنَّتِكَ
(23) خدايا به پاداش او در جهاد
تو برتر بدارش ز ديگر عباد
بدانسان كه در غرفههاى جنان
نباشد دگر بنده همدوش آن
﴿24﴾
حَتَّى لَا يُسَاوَى فِي مَنْزِلَةٍ ، وَ لَا يُكَافَأَ فِي مَرْتَبَةٍ ، وَ لَا يُوَازِيَهُ لَدَيْكَ مَلَكٌ مُقَرَّبٌ ، وَ لَا نَبِيٌّ مُرْسَلٌ .
(24) خدايا به پاداش او در جهاد
تو برتر بدارش ز ديگر عباد
بدانسان كه در غرفههاى جنان
نباشد دگر بنده همدوش آن
﴿25﴾
وَ عَرِّفْهُ فِي أَهْلِهِ الطَّاهِرِينَ وَ أُمَّتِهِ الْمُؤْمِنِينَ مِنْ حُسْنِ الشَّفَاعَةِ أَجَلَّ مَا وَعَدْتَهُ
(25) شناساى او باش روز جزا
كه آسان شفاعت نمايد ز ما
﴿26﴾
يَا نَافِذَ الْعِدَةِ ، يَا وَافِيَ الْقَوْلِ ، يَا مُبَدِّلَ السَّيِّئَاتِ بِأَضْعَافِهَا مِنَ الْحَسَنَاتِ إِنَّكَ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ .
(26) تواش وعده فرمودى اى پروردگار
كه هستى تو در وعدهها استوار
تو مزد بدى مىدهى نيكوئى
برازنده بر فضل عظما توئى