دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه سید كاظم ارفع

(1) پروردگارا كسى به كمال شكرت نمى‌رسد مگر اينكه احسان ديگرى از جانب تو شامل حالش مى‌گردد و لازم است شكرى ديگر نمايد.

(2) و به طاعتى از طاعاتت نايل نمى‌گردد گرچه تلاش كند مگر اينكه مقصر است و مستحق فضل و كرم توست.

(3) بنابراين شاكرترين بندگانت عاجز از شكر تواند و عابدترين آنها ناتوان از طاعت تو مى‌باشند.

(4) هيچ كس را به خاطر شايستگى كه دارد لازم نيست كه بيامرزى و نه به علت سزاوار بودنش او را راضى كنى بلكه‌

(5) هر كه را مى‌آمرزى به خاطر فضل و كرمت مى‌باشد و از هر كه راضى مى‌شوى از لطف و مرحمت توست.

(6) به شكر مختصر بنده‌ات پاداش فراوان مى‌دهى و فرمانبردارى كم را پاداش مى‌دهى تا اينكه گويا شكر بندگانت كه پاداششان را بر آن واجب كرده‌اى و جزاى آنان را از آن بزرگ نموده‌اى كارى است كه بدون تو بر باز نگهداشتن از آن قدرت دارند به همين جهت آنها را پاداش مى‌دهى و يا سبب آن شكرگزارى در اختيار تو نبوده بنابراين آنها را پاداش داده‌اى!

(7) بلكه اى خداى من تو همه امورشان را در اختيار دارى پيش از آنكه چيزى را مالك شوند و در اختيار گيرند و ثواب ايشان را آماده كرده‌اى قبل از آنكه در گرو دستوراتت درآيند و اين بدين خاطر است كه تو سنت خير رساندن دارى و عادت تو بر احسان و راهت بر عفو و بخشش است.

(8) الها تمامى موجودات اعتراف دارند كه تو بر هر كه كيفر دهى ستم روا نمى‌دارى و همگى شاهدند كه تو به خاطر فضل و كرمت براى آنان عافيت مى‌خواهى و همه اقرار دارند كه نسبت به آنچه سزاوارى كوتاهى كرده‌اند.

(9) الها اگر شيطان درباره‌ى بندگى تو آنها را فريب ندهد هيچكس نافرمانى‌ات نمى‌كند و اگر باطل را به صورت حق براى ايشان جلوه ندهد هيچكس از راه تو گمراه نمى‌گردد.

(10) پس منزهى تو و چه اندازه كرم و بزرگواريت در معامله با آنهايى كه فرمانبرداريت كرده و يا نافرمانيت نموده‌اند روشن و آشكار است. آنكه فرمانت را برده از آنچه برايش آماده ساخته‌اى پاداش مى‌دهى و نافرمان را با اينكه قادر به شتاب هستى كيفرش را به تاخير مى‌اندازى.

(11) به هر دو يعنى فرمانبردار و نافرمان عطا مى‌كنى در حالى كه استحقاق ندارند و به هر كدام از آنها چيزى لطف مى‌فرمايى كه كارشان در مقابلش ارزش ندارد.

(12) و اگر فرمانبردار را به كارى كه بر او تكليف كرده‌اى پاداش مى‌دادى چيزى نمانده بود كه ثواب را از دست بدهد و به نعمت تو نايل نگردد ولكن تو مطابق با كرمت كارهاى او را كه در مدت كمى بجا آورده در جهان آخرت به زندگى جاويد پاداش عنايت نمودى و كارهايى كه پايانش نزديك و از بين رفتنى است به پاداشى هميشگى پاسخ دادى.

(13) و از بنده‌ات از آنچه كه به كرمت ارتزاق مى‌كند تا قدرت بر بندگى‌ات را داشته باشد توقع عوض نداشته و او را در ابزار و وسايلى كه راهى به آمرزشت مى‌باشد سختگيرى ننموده‌اى و اگر با او چنين مى‌كردى آنچه برايش زحمت كشيده و آنچه برايش تلاش كرده در مقابل كوچكترين الطافت از دست رفته بود. و مديون بقيه نعمت‌هايت مى‌گشت. پس در چه موقع لايق ثواب تو باشد راستى چه موقع؟!

(14) اى خداى من اين است حال آنكه ترا فرمانبر است و راه كسى كه ترا بندگى كرده است و اما آنكه فرمانت را تخلف نموده و به آنچه را كه نهى فرموده‌اى عمل كرده در كيفرش شتاب نكردى شايد از حال معصيت به حال توبه و بندگى‌ات برگردد و بى‌شك در همان اولين بارى كه مرتكب معصيت تو شد سزاوار كيفرى بود كه براى همه آفريدگانت آماده ساخته‌اى،

(15) بنابراين همه آنچه را كه از عذاب برايش به تاخير انداختى و هر آنچه از حق خود چشم‌پوشى كردى رضا به چيزى است كه كمتر از استحقاق خود مى‌باشد

(16) اى خداى من چه كسى از تو بزرگوارتر و چه كسى نگون‌بخت‌تر از آن است كه بر خلاف رضاى تو نابود گردد، نه كيست كه نگون‌بخت‌تر باشد؟ زيرا تو بزرگتر از آنى در حالى كه به احسان و لطف توصيف شده‌اى و والاتر از آنى كه جز از عدل از تو بترسند. الها ترس از آن نيست كه بر گنهكار ستم كنى و جاى نگرانى نيست كه پاداش آنكه رضايت را جلب كرده بدون ثواب بگذارى، پس بر محمد و آل او درود فرست و به من هم آنچه آرزومندم، عطا فرما و با راهنمايى‌هايت مرا به توفيق در انجام اعمال صالحه برسان زيرا كه نعمت دهنده فراوان و كريمى.