دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه محمد مهدی فولادوند

(1) بار الها! كسى در شكرانه‌ى تو به هدف نهايى نمى‌رسد مگر آنكه باز احسان مجدد تو او را به شكر تازه‌اى ملزم گرداند،

(2) و هر چند در كوشد به درجه‌اى از طاعتت نمى‌رسد مگر آنكه باز، از آن روى كه تو به فضل خود شايسته‌اى، در انجام آن كوتاه آيد.

(3) پس شاكرترين بندگانت از اداى شكرانه‌ى تو ناتوانند و پرستشكارترين آنان از طاعتت كوتاهى مى‌ورزند.

(4) هيچ كس مستوجب آن نيست كه به علت شايستگيش او را بيامرزى، يا به سبب سزاواريش از او خشنود گردى.

(5) پس هر آن كه را آمرزيدى به سائقه‌ى رحمت توست و از هر آن كس كه خشنود گرديدى به حكم فضل توست.

(6) در برابر سپاس اندك اجر فراوان بخشى و در برابر طاعتى خرد ثواب بسيار دهى، چنانكه تا آنجا كار رسد كه گويى شكرانه‌ى بندگانت كه تو خود اجر ثواب دادن بر ايشان واجب فرموده‌اى و پاداش ايشان را بس بزرگ مقرر فرموده‌اى چيزى بوده است و آنها را خود توانايى امتناع بوده است‌

(7) ولى همه خود به دست تو بوده و ايشان را پاداش بخشيده‌اى، بلكه مالك كل امر آنها خود تويى پيش از آنكه حائز مرتبه‌ى عبادت تو شوند، تا آنجا كه پيش از آنكه به طاعتت روى آرند پاداش آنها را آماده ساخته‌اى و اين امر خود از آن روى است كه آيين تو دهش و خوى تو بخشش و راه تو گذشت است‌

(8) و همه‌ى آفريدگان اعتراف مى‌كنند كه، هر كه را تو به كيفر رسانده‌اى ستم نورزيده‌اى و نيز دانند كه هر كه را تو توفيق عافيت داده‌اى نسبت به او احسان نموده‌اى و همه در پيش خود معترفند كه در مقام تو بس كوتاه آمده‌اند و آنچه سزاوار تو بوده به جاى نياورده‌اند

(9) و اگر شيطان آنها را به ترفند از طاعتت نمى‌فريفت هيچ سركشى سر به عصيان برنمى‌آورد و اگر وى باطل را در نظرشان به صورت حق نمى‌آراست هيچ گمراهى از راه تو به بيراهه نمى‌رفت.

(10) پاكا كه تويى! چه روشن است كرم تو در رفتار با فرمان بردار يا عاصى درگاهت! فرمان پذير را در برابر آنچه خود براى او فراهم گردانيده‌اى پاداش مى‌بخشى و عاصى را در آنچه شتاب در باز خواست وى در دست توست مهلت مى‌بخشى.

(11) به هر يك از آندو چيزى عطا فرمودى كه لايق نبوده‌اند و تو خود در حق ايشان تفضل فرموده‌اى چرا كه در عمل كوتاه آمده بودند،

(12) و اگر فرمان پذير را به صرف كردارش- كه فرع سرپرستى تو بود- پاداش مى‌بخشيدى اين بيم مى‌رفت كه ثوابت را از كف بدهد و نعمتت از او زائل گردد ولى تو به سائقه‌ى دهش خود در برابر مدتى كوتاه و از ميان رفتنى، به زمانى بس دراز و جاودانى پاداش دادى و در برابر اعمالى گذرنده ثوابى زائل نشدنى و ماندگار عوض بخشيدى‌

(13) و علاوه بر اين از بنده‌ى خود كه از روزى تو خورده و آن را دستمايه‌ى طاعت تو كرده عوض نخواستى و براى رسيدن به آمرزشت از ابزارهايى كه تو خود به او داده بودى چيزى به روى او نياوردى و بر او تنگ نگرفتى و اگر با او چنين كرده بودى دستاورد رنج وى- كه تازه فرع كوچكترين نعمتها و احسانهاى تو بود- يكسره بر باد مى‌رفت و خود در پيشگاه تو براى ساير دهشهايت در گرو مى‌ماند، پس درين حال كى در خور ثواب تو بود و هرگز شايسته‌ى آن نبود. تازه اين حسب حال كسى است،

(14) اى خداى من! كه ترا فرمان برده باشد و راه كسى است كه در پرستش تو كوشيده باشد. اما كسى كه از فرمان تو سركشى كرده و آنچه را تو باز داشته‌اى مرتكب شده باشد، باز تو در كيفرش شتابزدگى به خرج ندادى تا شايد حال سركشى خود را در فرمان پذيريت، به توبه بدل سازد. قطعا او نيز در همان آغاز امر كه با تو از در عصيان در آمد سزاوار همان كيفرى بود كه تو براى همه‌ى آفريدگانت آماده كرده بودى.

(15) پس تو هر عذابى را كه درباره‌ى او به تاخير افكندى و هر تنبيه و عقوبتى را كه از وى بازداشتى خود نوعى ترك حق از جانب تو و رضا دادن از ناحيه‌ى تو بود بى‌آنكه بر تو واجب آيد!

(16) پس بار خدايا، كيست كه از تو بزرگوارتر باشد؟ و كيست بدبخت‌تر از آن كس كه در راه مخالفت تو هلاك گردد؟ هيچكس! تو بزرگ‌تر از آنى كه جز به كرامت و دهش توصيف شوى و بزرگوارتر از آنى كه جز در رابطه با عدل از تو بترسند. بيم آن نمى‌رود كه تو بر سركش هم جور ورزى و پاداش كسى را كه در خشنودى تو در كوشيده است تباه سازى. درود بر محمد و خاندان وى، آرزويم برآور و چنان بر هدايتم بيفزاى كه توفيق كار بستن در كار خود را بيابم، همانا تويى منت‌گزار بزرگوار.