دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه عبدالحسین موحدی

(1) بار الها، كسى در طى مراحل شكر تو به سرمنزلى نمى‌رسد، مگر آنكه باز چندان از احسانت بر او فراهم مى‌آيد، كه او را به شكرى ديگر ملزم مى‌سازد.

(2) و هر چند كوشش كند به درجه‌اى از طاعتت دست نمى‌يابد مگر آنكه در برابر استحقاق تو به علت فضلت مقصر باشد.

(3) پس شاكرترين بندگانت از شكر تو عاجز است و عابدترين ايشان از طاعتت مقصر است‌

(4) هيچكس مستوجب آن نيست كه به علت استحقاقش او را بيامرزى يا به سبب سزاواريش، از او خشنود باشى.

(5) پس هر كه بيامرزى از انعام و احسان توست و از هر كه خشنود شوى از تفضل توست.

(6) عمل كمى را كه بپذيرى جزاى فراوان مى‌بخشى و طاعت اندك را مزد مى‌دهى، تا آنجا كه گوئى شكر بندگانت - كه مزدشان را در برابر آن واجب كرده‌اى و جزاى ايشان را عظيم ساخته‌اى امرى است كه امتناع از آن تحت قدرت ايشان بوده، نه به دست تو و از اين سبب ايشان را پاداش داده‌اى. يا گوئى سبب آن به دست تو نبوده و به اين جهت به ايشان اجر بخشيده‌اى!

(7) (نه چنين است) بلكه تو- اى خداى من- مالك امر ايشان بوده‌اى پيش از آنكه ايشان مالك عبادت تو شوند و مزدشان را آماده كرده‌اى پيش از آنكه به طاعتت درآيند، و اين از آن جهت است كه آئين تو انعام و عادتت، احسان، و طريقتت عفو است،

(8) از اين جهت همه‌ى آفريدگان معترفند كه تو درباره‌ى هر كه عقوبتش كنى، ستم نكرده‌اى و گواهند كه هر كه را ببخشى درباره‌اش تفضل فرموده‌اى و همه درباره‌ى خويش به تقصير از آنچه سزاوار آنى معترفند،

(9) و از اين جهت اگر شيطان ايشان را از طاعتت نفريبد، هيچ نافرمانى، تو را عصيان نكند، و اگر شيطان باطل را در نظرشان به صورت حق مصور نسازد، هيچ گمراهى از راه تو منحرف نگردد.

(10) پس منزهى تو، چه روشن و آشكار است كرم تو، در معامله‌ى كسى كه تو را اطاعت كرده يا عصيان نموده باشد، مطيع را در برابر آنچه خود برايش فراهم ساخته‌اى پاداش مى‌بخشى! و معصيت كار را در آنچه شتاب در بازخواستش به دست توست، مهلت مى‌دهى.

(11) به هر يك از آن دو چيزى عطا كرده‌اى كه مستوجب آن نبوده. و بر هر يك از ايشان تفضلى فرموده‌اى كه عملش از آن قاصر است.

(12) و اگر مطيع را بر مجرد عملش با آنكه تو خود او را بر آن گماشته‌اى پاداش مى‌دادى، بيم آن بود كه ثواب تو را از كف بدهد. و نعمتت از او زايل گردد. ولى تو به كرم خود، او را در برابر مدت كوتاه فانى به مدتى طولانى و جاودانى و در مقابل عمل زودگذر به ثواب مستمر پاداش داده‌اى‌

(13) آنگاه در برابر رزقى كه از خوان نعمت تو خورده، تا به وسيله‌ى آن بر طاعتت نيرو گرفته از او مطالبه‌ى عوض و بهاء نكرده‌اى، و در آلات و ابزارى كه استعمال آنها را وسيله‌ى رسيدن به آمرزشت قرار داده با او سختگيرى ننموده‌اى. و اگر با او چنين رفتار كرده بودى يكسره حاصل دسترنجش و نتيجه‌ى كوشش در برابر كوچكترين نعمتها و عطاياى تو از دست مى‌رفت و خود در پيشگاه تو براى ساير نعمتهايت در گرو مى‌ماند پس در اين صورت كى چيزى از ثواب تو را استحقاق مى‌داشت؟! نه، (استحقاق نمى‌داشت) كى (استحقاق مى‌داشت)

(14) اين: اى خداى من حال كسى است كه تو را اطاعت كرده باشد. و سرنوشت كسى است كه در عبادت كوشيده باشد، اما آن كس كه فرمان تو را عصيان كرده و نهى تو را مرتكب شده پس تو در انتقامش شتاب نكرده‌اى، تا مگر حال بازگشت به طاعت تو را بر حال نافرمانى تو برگزيند. حقا كه او در اولين لحظه‌اى كه بر نافرمانى تو همت گماشته هر عقوبتى را كه براى همه‌ى آفريدگانت مهيا كرده‌اى مستوجب شده.

(15) پس هر عذابى را كه از او به تاخير افكنده‌اى و هر سطوت و انتقام و عقابى را كه از او باز پس داشته‌اى ترك قسمتى از حق تو و رضا دادن به كمتر از استحقاق تو است.

(16) پس (با وجود اين) كيست كريمتر از تو؟- اى خداى من و كيست بدبخت‌تر از كسى كه در راه مخالفت تو هلاك شود؟ هيچكس بدبخت‌تر از چنين كسى نيست، زيرا تو بزرگتر از آنى كه جز به احسان توصيف شوى و منزه‌تر از آنى كه جز از جهت عدلت بترسند بيم آن نيست كه تو درباره‌ى عاصيت ستم كنى. و مزد كسى را كه تو را خشنود كرده فروگذارى. پس بر محمد و آلش رحمت فرست و آرزويم را برآور، و هدايتت را چندان بر من بيفزاى كه به وسيله‌ى آن به توفيق در كار خود دست يابم- زيرا كه تو نعمت بخشى و كريمى.