دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه غلامعلی صفايی

(1) بارالها، هيچ كس به حدى از اداى شكرت دست نيابد مگر احسان ديگرى به او شود كه اين خود شكر ديگرى بر او بايسته كند.

(2) بنده‌ات هر چه بكوشد به درجه‌اى از طاعتت نرسد و آن سان كه در خور شأن توست بندگى‌ات نتواند و در اداى آن بسى واماند.

(3) پس سپاسگزارترين بندگانت از شكرت ناتوان بود و عابدترين ايشان بر بندگى‌ات بسى مقصر باشد.

(4) هيچ كس شايسته آن نيست كه از سر استحقاق او را ببخشايى و از روى سزاوارى از او خرسند باشى.

(5) پس هر كه را ببخشايى از مرحمت تو باشد و از هر كه خرسند شوى از فضل و كرم تو بود.

(6) شكر اندك را سپاس گزارى و بر طاعتت كم پاداش همى دهى چنان كه گويا شكرگزارى بندگانت كه ثواب آن را بر خود واجب كرده‌اى و پاداشش افزون از آن نموده‌اى كارى است كه آنان اختيار سرپيچى‌اش دارند و از اين روست كه پاداششان داده‌اى، يا سبب آن به دست تو نباشد و بدين سبب مزدشان بخشيده‌اى.

(7) نه چنين است خداى من تو مالك امر ايشانى پيش از آن كه توان بندگى‌شان باشد و پاداششان فراهم آورده‌اى قبل از آن كه به طاعتت پردازند؛ زيرا آيين تو دادن نعمت است بدون اين كه كسى چيزى دهد و عادت تو نيكوكارى است بدون اين كه كسى چيزى خواهد و شيوه تو بخشودن است با آن در برابرت گناه شود.

(8) پس همگان معترفند كه هر كه را كيفر كنى بر او ستم روا نداشته‌اى و گواهى دهند كه هر كس را عافيت دهى درباره‌اش احسان نموده‌اى، و اقرار دارند كه آنچه سزاوار خداى‌ات باشد به جاى نياورده‌اند.

(9) خداوندا، اگر شيطان ايشان را از بندگى‌ات نمى‌فريفت هيچ يك گناه نمى‌كرد، و اگر او باطل را حق جلوه نمى‌داد هرگز كسى از راه بندگى‌ات گمراه نمى‌گشت.

(10) شگفتا! چه آشكار است فضل و بزرگى‌ات در برخورد با آن كه فرمانت برد و آن كه عصيانت كرد: فرمان بردار را بر طاعتش كه خود توفيقش داده‌اى سپاس گزارى و گناهكار را در كيفرش كه مى‌توانى در آن شتاب كنى مهلت دهى.

(11) به هر يك چيزى عطا مى‌كنى كه لياقتش ندارد، و به هر كدام احسانى مى‌دهى كه كردارش شايسته آن نباشد.

(12) اگر مى‌خواستى فرمان بردار را بر آنچه خود توفيق عملش داده‌اى به عدالت پاداش دهى بيم آن بود كه ثواب تو را از دست دهد و نعمتت از كفش همى برود، اما به كرمت او را در برابر مدت زمان زودگذر بندگى‌اش پاداش جاودانه اخروى عطا كنى و در قبال كردارى كه پايانش نزديك و فانى است پاداشى بى پايان و بيكران دهى.

(13) پس تو اى خدا در برابر سفره گسترده روزى‌ات كه به او توان طاعتت مى‌داد از او عوض نخواستى و او را در برابر ابزار و اسبابى كه با آنها به عفو تو دست يافت به حسابرسى و مناقشه نگرفتى؛ كه اگر چنين مى‌نمودى يكسره تمام دسترنج و همه ثمره تلاشش در برابر كوچك‌ترين نعمت و عطاى تو از بين مى‌رفت و خود در پيشگاهت عوض ساير نعماتت در گرو مى‌ماند. پس كى او در خور اندكى از ثواب تو باشد؟ نه، هرگز.

(14) خداى من اين داستان كسى است كه فرمان تو راه برده و راه آنى است كه عبادت تو كرده. اما آن كه از فرمانت برتافته و نهى‌ات را به جا آورده، در كيفرش شتاب نكنى تا روى به توبه آورد و به مسير بندگى‌ات درآيد، با آن كه او بى گمان در نخستين گناهش سزاوار تمامى عقوبت‌هايى مى‌شد كه براى همه مردمان مهيا شده است.

(15) پس تمام عذاب‌هايى كه از او به تأخير انداختى و همه انتقام و عقاب قهرآلودت كه از او واپس داشته‌اى، چشم پوشى توست از حقت و رضايت است به كمتر از استحقاقت.

(16) پس اى خداى من چه كسى كريم‌تر از تو، و چه كسى تيره‌بخت‌تر از آن است كه خود را با نافرمانيت هلاك كرد؟ نه هيچ كس. خدايا، تو برتر از آنى كه جز به احسان توصيف كردى، پاك و منزهى كه جز از عدالتت ترسيده شود. ترس آن نيست كه بر گناهكاران ستم كنى و يا ثواب آن كه خرسندى‌ات خواهد فروگذارى، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و آرزويم روا فرما، و براى دستيابى به توفيق گزاردن بندگى‌ات بيش از اين هدايتم نما كه بى گمان تو عطابخش كريمى.