دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) خدايا، هر گاه كسى در طريق شكر تو به سر منزلى رسد، احسان ديگرى از سوى تو براى او فراهم آيد و سپاس ديگرى را بر وى لازم گرداند،

(2) و هر چه در فرمانبردارى از تو كوشش نمايد، به سرانجامى نرسد، و به آن مرتبه از طاعت كه تو به خاطر فضل و احسان خود سزاوار آنى، دست نيابد.

(3) پس شاكرترين بندگانت از سپاس تو ناتوان باشد، و عابدترين ايشان از فرمانبردارى‌ات فرو ماند.

(4) هيچ كس را بر تو آن حق نيست كه او را به شايستگى‌اش بيامرزى و به سزاوارى‌اش از وى خشنود شوى.

(5) پس هر كه را آمرزيده‌اى، از احسان تو بوده است، و از هر كه خشنود گشته‌اى، از فضل و رحمت تو.

(6) كار اندك پذيرفته را جزاى فراوان مى‌بخشى، و در برابر طاعت ناچيز پاداش مى دهى، چنان كه گويى شكرگزارى بندگانت- كه در برابر آن پاداشى بر ايشان لازم كرده‌اى و مزدى بزرگ به آنان داده‌اى- چيزى است كه مى‌توانند از آن خوددارى كنند. از اين رو، به آنان پاداش مى‌دهى، يا چون سبب آن به دست تو نيست، جز ايشان مى‌بخشى.

(7) اى معبود من، چنين نيست، بلكه اختيار آنان به دست تو بوده است، پيش از آن كه بر عبادت توانا باشند، و پاداش انان را فراهم ساخته‌اى، پيش از آن كه تو را اطاعت كنند; زيرا شيوه‌ى تو بخشيدن است، و خوى تو احسان كردن، و آيين تو آمرزيدن.

(8) همه‌ى آفريدگان معترف‌اند كه تو بر آن كس كه عقوبتش كرده‌اى، ستم ننموده‌اى، و گواه‌اند كه تو با آن كس كه در امانش داشته‌اى، به احسان عمل كرده‌اى، و همه خود را در انجام دادن آنچه تو سزاوار آن هستى، مقصر مى‌دانند.

(9) اما اگر نبود اين كه شيطان فريبشان مى‌دهد و از اطاعت تو دورشان مى‌دارد، هيچ نافرمانى، معصيت تو نمى‌كرد، و اگر باطل را به چهره‌ى حق در نمى‌آورد، هيچ كس از راه تو بيراه نمى‌گشت.

(10) منزهى تو، چه روشن و آشكار است لطف و كرمت در معامله با آن كس كه تو را اطاعت كند يا معصيت ورزد؛ بنده‌ى نافرمان را مهلت مى‌دهى، با آن كه مى‌توانى در بازخواست وى شتاب كنى،

(11) و هر يك از آن دو را چيزى مى‌بخشى كه سزاوار آن نيستند، و به هر كدام چيزى را تفضل مى‌كنى كه ارزش كارشان بدان پايه نرسد.

(12) اگر تو آن بنده‌ى فرمانبر را به اندازه‌ى عملش- كه تو خود او را بر آن واداشته‌اى- جزا مى‌دادى، بعيد نبود كه ثواب تو را در نيابد و نعمت تو نيز از كفش برود؛ ولى چنين نكرده‌اى، بلكه به لطف خود، او را در برابر عبادت كوتاه‌مدت و فناپذير، پاداشى بلند مدت و جاودان بخشيده‌اى، و در برابر كارهاى زودگذر، ثوابى پيوسته و ماندگار داده‌اى.

(13) عجيب‌تر اين كه از بنده‌ى خود- كه روزى‌ات را خورده و با آن بر طاعت تو توانا گرديده است- بهايى طلب نكرده‌اى، و بر سر ابزارهايى كه به مدد آنها به آمرزش تو راه يافته، بر او سخت نگرفته‌اى، و اگر چنين كرده بودى، همه‌ى دسترنج و نتيجه‌ى كوشش وى، در برابر كوچكترين نعمت و احسان تو، از ميان مى‌رفت، و او در گرو ديگر نعمت‌هايت پيش تو مى‌ماند. پس در اين صورت، كى مستحقق چيزى از ثواب تو بود؟ نه، كى مستحق بود؟

(14) اى معبود من، اين حال كسى است كه تو را فرمان برده است، و شيوه‌ى كسى است كه در عبادتت بسى كوشيده است. اما آن كس كه فرمان تو را پشت گوش انداخته و نهى تو را مرتكب شده است، در انتقام گرفتن از او شتاب نورزيده‌اى، تا مگر از معصيت تو دست بردارد و به طاعت تو بازگردد، حال آن كه در نخستين لحظه‌ى گنهكارى، سزاوار همه‌ى عقوبت‌هايى گرديده بود كه براى اتمام آفريدگانت مهيا كرده‌اى.

(15) پس هر عذابى كه از او به تأخير افكنده‌اى، و هر انتقام و عقاب شديد كه از او باز پس داشته‌اى، چشم‌پوشى توست از حق خود، و خشنودى توست به كمتر از آنچه سزاوار آنى.

(16) پس اى معبود من، كيست بزرگوارتر از تو، و كيست بدبخت‌تر از آن كس كه در راه مخالفت تو هلاك گرديده است؟ نه، هيچ كس نيست. تو والاتر از آنى كه درباره‌ات جز به احسان و نيكى سخن گويند، و كريم‌تر از آن كه جز به سبب دادگرى از تو بيمناك شوند. هرگز ترس آن نيست كه بر گنهكار ستم ورزى و از پاداش كسى كه تو را خرسند كرده است، غافل شوى. پس بر محمد و خاندانش درود فرست و آروزى مرا برآور، و هدايتت را بيش از پيش نصيب من گردان، تا با آن كه در كار خود به توفيق رسم. بى‌شك، تو بسيار بخشنده‌ى بزرگوارى.