دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه ابوالحسن شعرانی

(1) خدايا! هر كس در سپاسگزارى تو بيشتر مبالغه كند باز به سبب توفيق تو بر وى سپاس ديگر لازم شود.

(2) و هر چه در طاعت تو بكوشد باز به كمتر از آنچه سزاوار تست اكتفا كرده است.

(3) پس شاكرترين بندگان از سپاس تو عاجز است و عبادت كننده‌ترين ايشان در طاعت تو مقصر.

(4) هيچكس استحقاق آن ندارد كه او را بيامرزى و شايسته آن نه كه از وى خشنود گردى.

(5) هر كس را آمرزيده‌اى به احسان خود آمرزيده‌اى و از هر كه خشنود گشتى به فضل خويش خشنود گشتى.

(6) اندك سپاس را مى‌پذيرى و به طاعت كم پاداش بسيار مى‌دهى. گويا سپاس بندگان را كه پاداش آن را لازم شمردى و مزد بزرگ دادى مى‌توانستند بى‌مشيت تو از آن باز ايستند ازينرو آنان را پاداش دادى، يا آنكه سبب آن به اختيار تو نبود و بر آن جزا مرحمت فرمودى.

(7) بلكه اى خداى من! اختيار آنان پيش از آنكه بدست خودشان باشد بدست تست و ثواب آنها را پيش از آنكه به طاعت پردازند آماده ساخته‌اى، چون سنت تو انعام كردن و عادت تو احسان و طريقه‌ى تو بخشش است.

(8) همه آفريدگان اعتراف دارند كه اگر آنها را عقاب فرمائى ستم نكرده‌اى، و گواهى دهند كه اگر بر كسى ببخشائى تفضل فرموده‌اى، و هر كس درباره‌ى خود اقرار مى‌كند كه از آنچه سزاوار تست كوتاهى كرده است.

(9) و اگر نه اين بود كه شيطان فريب مى‌دهد و از طاعت باز مى‌دارد هيچكس معصيت تو نمى‌كرد و اگر باطل را به صورت حق جلوه نمى‌داد هيچكس از راه گمراه نمى‌شد

(10) پاكا خداوندا! كرم تو در معامله مطيعان و عاصيان روشن و هويدا است، مطيع را جزا مى‌دهى به كارى كه تو خود او را توفيق داده‌اى و گناهكار را مهلت مى‌دهى با آنكه مى‌توانى در عقوبت او شتاب فرمائى‌

(11) هر يك را چيزى بخشيدى كه مستحق نيست و بر هر يك تفضل فرمودى به قدرى كه عمل او از آن كمتر است.

(12) و اگر پاداش مطيع را به قدر كارى كه توفيقش داده‌اى عطا كنى شايد مستحق ثواب نباشد و نعمت تو هم از دست او برود، اما تو به كرم خود در ازاى مدت كوتاه گذران به مدت دراز بى‌پايان مزد دادى و در مقابل مسافت اندك و پايان پذير به قدر مسافت بسيار و بى‌كران ثواب ارزانى داشتى.

(13) آنگاه آنچه از روزى تو تناول كرده و بدان بر طاعت تو نيرو گرفته است در شمار نياوردى و در گردن او تاوان ننهادى و در اسبابى كه براى حصول آمرزش تو به كار برده است خرده‌گيرى نكردى و اگر اين جمله را در شمار مى‌آوردى همه رنج او به هدر مى‌رفت و همه كوششهاى او در ازاى خردترين نعمت و احسان تو محسوب مى‌گشت و باز خود او گروگان ديگر نعمتهاى تو مى‌ماند تا چه رسد كه مستحق چيزى از ثواب تو باشد! نه! كى چنين شود؟

(14) اى خداى من! اين حال آن كس است كه اطاعت تو كرد و بندگى نمود، اما گناهكار كه فرمان تو نبرد و به مناهى دست‌آلود در كيفر او شتاب نفرمودى شايد از معصيت به انابت آيد و طاعت كند، و آن هنگام كه آهنگ مخالفت كرد سزاوار هر عقابى بود كه براى بندگان مهيا ساخته‌اى.

(15) پس هر چه در عقوبتى تاخير كردى و از قهر و عذاب درنگ فرمودى از حق خود درگذشتى و به كمتر از واجب خشنود گشتى.

(16) پس اى خداى من! كيست كريمتر از تو و بدبخت‌تر از بنده‌اى كه با وجود چون تو مولائى هلاك شود؟ بدبخت‌تر از او نيست! بدبخت‌تر از او كيست؟ بزرگترى از آنكه تو را به غير نيكى ستايند، و كريمترى از آنكه از ستم تو ترسند، بيم آن نيست كه بر عاصى ستم روا دارى و ترس آن نه كه پاداش مطيعان را فروگذارى. درود بر محمد و آل او فرست و آرزوى مرا برآور و مرا بيشتر راه نماى كه در عمل توفيق يابم كه توئى بخشنده و كريم.