دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه محسن غرویان - عبدالجواد ابراهیمی

(1) خداوندا هيچ كس در سپاسگزارى از تو به نهايتى نمى‌رسد مگر اينكه از احسان تو چيزى به او مى‌رسد كه شكرى ديگر را بر او لازم مى‌كند.

(2) و در طاعت تو هر چقدر هم كسى بكوشد، به جائى نمى‌رسد جز آنكه نسبت به آنچه شايسته‌ى فضل توست، مقصر خواهد بود.

(3) پس شاكرترين بندگانت، عاجز از انجام سپاس توست و عابدترين آنان در طاعت تو مقصر است.

(4) آمرزش نسبت به هيچكس بر حسب استحقاقش، ضرورى نيست و رضايت از احدى به لحاظ درخواستش لازم نمى‌باشد.

(5) پس هر كه را ببخشى از مرحمت توست و هر كه را مورد رضايت قرار دهى، از فضل توست.

(6) كارهاى اندك از آنچه را مى‌پسندى، مورد شكر قرار مى‌دهى و بر طاعت كم، ثواب عطا مى‌نمايى، گويا شكر بندگانت- كه به خاطر آن به آنان ثواب مى‌دهى و پاداششان را بيشتر از شكرشان عطا مى‌كنى- امرى است كه خود مى‌توانند در آن توفيق يابند و تو فقط پاداش مى‌دهى و گويا سبب اين شكر به دست تو نبوده و فقط جزايشان مى‌دهى.

(7) حال آنكه (اى خداى من) قبل از آنكه آنان به عبادت تو بپردازند، تو عهده‌دار امور آنان بوده‌اى و قبل از اينكه آنان در راه طاعت تو قدم بگذارند، ثوابشان را آماده ساخته‌اى زيرا سنت تو اعطا فضل و عادت تو احسان و سيره‌ى تو عفو و بخشش است.

(8) و لذا همگان معترفند كه تو نسبت به آنكه عقوبتش مى‌كنى ظالم نيستى. و همه گواهى مى‌دهند كه تو نسبت به آنكه او را مى‌بخشى، با فضلت رفتار مى‌كنى، و هر كس به خود مى‌نگرد، در انجام آنچه شايسته‌ى توست اقرار به تقصير مى‌كند

(9) اگر مكر و فريب شيطان نبود، هيچكس تو را عصيان نمى‌كرد و اگر شيطان باطل را در چهره‌ى حق جلوه نمى‌داد، هيچ كس از راه تو منحرف نمى‌شد.

(10) پس منزهى تو! و چه روشن است بزرگوارى تو در رفتار با كسى كه از تو اطاعت كند و يا تو را عصيان نمايد. در حق مطيع از آنچه خود برايش فراهم ساخته‌اى تشكر مى‌كنى و در حق گناهكار، در آنچه مى‌توانى به عقوبتش شتاب كنى، مهلت مى‌دهى.

(11) به هر يك از مطيع و عاصى، چيزى عطا مى‌كنى كه برايش لازم نيست و به آنان عطايايى تفضل مى‌كنى كه عمل آنها كمتر از آن است‌

(12) و اگر در مورد اهل طاعت، نسبت به آنچه خود متولى آن بوده‌اى، به عدالت رفتار مى‌كردى، چه بسا شخص ثواب تو را از دست مى‌داد و نعمت تو از او زايل مى‌شد. اما تو با كرم خود، او را با پاداش هميشگى در برابر اعمال ناچيز دنياى فانى جزا دادى و در برابر اهداف نزديك و زوال پذير دنيا، او را به نتايج طولانى و پايدار اخروى رساندى.

(13) و در مقابل آنچه از روزيهاى تو استفاده كرده و بر طاعت تو توانايى يافته، بازخواست ننموده‌اى و نسبت به ابزارى كه با آنها از تو طلب غفران كرده، مناقشه و سخت‌گيرى نكرده‌اى. و اگر چنين مى‌كردى، همه‌ى آنچه براى آن زحمت كشيده و تلاش نموده به عنوان جزاى لطف و منتى كوچك از سوى تو به حساب نمى‌آمد و همچنان در نزد تو نسبت به ساير نعمتها بدهكار بود. پس كى چنين بنده‌اى مستحق ثوابى از جانب توست؟! هرگز، هرگز!

(14) اى خداى من، اين است حال كسى كه مطيع توست و بندگى تو را دارد. و اما تو نسبت به كسى كه امر تو را نافرمانى كرده و نهى تو را مرتكب شده نيز تعجيل در عذاب و گرفتارى نكرده‌اى تا او را از حال معصيت، به حال توبه و طاعت بازگردانى و حال آنكه او، در همان آغاز كه قصد معصيت تو را نمود، استحقاق همه‌ى عقابهائى را كه براى جميع بندگانت مهيا ساخته‌اى، داشت.

(15) پس همه‌ى عذابهائى كه در حق او به تاخير انداخته‌اى و همه‌ى بلاها و عقوبتهايى كه در انجام آنها كندى كرده‌اى، حقى براى تو است كه آن را ترك فرموده‌اى و خشنوديى است كه بر تو لازم نبوده است.

(16) پس اى معبود من، چه كسى كريمتر از توست و چه كسى شقى‌تر از آن كس است كه در مخالفت با تو به هلاكت افتد؟ آيا چه كسى؟! پس تو برتر از آنى كه جز به احسان توصيف شوى و كريمتر از آنى كه كسى جز از عدل تو بترسد. از ظلم تو بر كسى كه تو را عصيان كند، ترسى نيست و از غفلت تو در ثواب دادن كسى كه تو را خشنود سازد، هراسى نمى‌باشد. پس بر محمد صلى الله عليه و آله و آل او درود فرست و آنچه آرزو دارم به من عطا فرما و از هدايتت چندان بر من افزون نما كه توفيق عمل پيدا كنم، كه تو صاحب منتهاى فراوان و اهل كرامتى.