دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه فیض الاسلام (تصحیح جامعه مدرسین)

(1) بار خدايا كسى به پايان شكر و سپاس تو نمى‌رسد مگر اينكه از احسان و نيكى تو چيزى بر او فراهم مى‌آيد كه او را به شكرى ديگر وادار مى‌گرداند،

(2) و هر چند كوشش نمايد به حدى از طاعت و فرمانبرداريت نخواهد رسيد جز آنكه در برابر استحقاق و سزاوار بودن تو بر اثر فضل و احسانت ناتوان است،

(3) پس سپاسگزارنده‌ترين بنده‌گانت از سپاس تو، و پرستنده‌ترين آنان از فرمان‌بردارى تو عاجز است،

(4) كسى شايستگى ندارد كه به سبب شايستگيش او را بيامرزى و نه به سبب سزاواريش از او راضى و خوشنود گردى،

(5) پس هر كه را بيامرزى از انعام تو است و از هر كه راضى شوى از احسان تو است،

(6) جزاى بسيار مى‌دهى عمل اندكى را كه پذيرفته‌اى و طاعت و فرمانبرى كمى را پاداش مى‌دهى تا اينكه گويا شكر بندگانت كه پاداششان را بر آن لازم گردانيده‌اى و جزاى آنان را از آن بزرگ نموده‌اى كاريست كه بى تو بر امتناع و باز ايستادن از آن قدرت دارند پس از اين رو آنها را پاداش داده‌اى، يا سبب آن سپاسگزارى به دست تو نبوده پس از اين رو اينان را مزد داده‌اى،

(7) چنين نيست بلكه اى خداى من تو كار ايشان را مالك بوده‌اى پيش از آنكه بر بندگى تو قادر شوند، و پاداششان را آماده نموده‌اى پيش از آنكه به فرمانبريت درآيند، و اين براى آنست كه طريقه‌ى تو انعام، و روش تو احسان و نيكى، و راه تو عفو و گذشت است،

(8) از اين رو همه‌ى آفريدگان اعتراف دارند كه تو هر كه را كيفر نمائى ستمكار نيستى، و گواهند هر كه را عافيت و رهائى داده‌اى درباره‌ى آن احسان نموده‌اى و همه درباره‌ى خود به ناتوانى از آنچه سزاوارى اقرار دارند

(9) پس اگر شيطان آنها را از طاعت و فرمانبرداريت نفريبد گناهكارى تو را نافرمانى نمى‌كرد، و اگر او باطل و نادرستى را براى ايشان به صورت حق و درستى درنمى‌آورد گمراهى از راه تو گمراه نمى‌گشت،

(10) پس منزه و پاكى تو (شگفتا) چه روشن و هويدا است كرم و بزرگواريت در معامله و رفتار با كسى كه تو را اطاعت يا نافرمانى كرده، فرمانبر را براى آنچه خود براى او آماده نموده‌اى پاداش مى‌دهى، و گنهكار را در آنچه (كرده) به شتاب در كيفر او توانائى مهلت مى‌دهى،

(11) به هر يك از فرمانبر و گنهكار چيزى عطا فرموده‌اى كه سزاوار آن نيست، و بر هر يك از آنها چيزى احسان نموده‌اى كه عمل و كردارش از آن كوتاه است،

(12) و اگر فرمانبر را بر آنچه تو او را بر آن وادار نموده‌اى پاداش ميدادى نزديك بود كه پاداش تو را نيابد، و نعمت و بخششت از دست او برود، ولى تو به كرم و بزرگواريت او را بر عمل در مدت كوتاه نيست شدنى (دنيا) به پاداش در مدت دراز هميشگى (آخرت) و بر كردارى كه پايانش نزديك و زايل شدنى است به پاداشى كه پايانش طولانى است پاداش داده‌اى‌

(13) سپس از او در آنچه از روزى تو خورده كه به وسيله‌ى آن بر طاعت و فرمانبريت توانائى يافته عوض نخواسته‌اى، و او را در آلات و ابزار (نيروى ظاهرى و باطنى) كه به كار بردن آنها را وسيله‌ى رسيدن به آمرزش تو قرار داده سختگيرى ننموده‌اى، و اگر با او چنين رفتار مى‌نمودى آنچه (عبادت) براى آن رنج كشيده و آنچه در آن كوشش نموده در برابر كوچك‌ترين احسانها و نعمتهايت از دست رفته بود، و در نزد تو براى باقى نعمتهايت در گرو مى‌بود (و چيزى نداشت تا از گرو رهائى يابد) پس (چون چنين است) كى چيزى از پاداش تو را سزاوار مى‌باشد؟ نه كى (سزاوار باشد)

(14) اين اى خداى من حال كسى است كه فرمان تو را برده و روش كسى است كه تو را بندگى كرده اما كسى كه امر تو را بجا نياورده و نهيت را مرتكب شده پس در كيفرش شتاب نكردى تا حال خود را در معصيتت به حال توبه و بازگشت به طاعتت تغيير دهد، و حقا در نخست چيزى كه به نافرمانى تو قصد نمود همه‌ى كيفرهايت را كه براى همه‌ى آفريدگانت آماده ساخته‌اى سزاوار مى‌شد

(15) پس هر كيفرى را كه از او به تاخير انداختى و هر عذاب و شكنجه‌ى خواركننده‌اى را كه از او باز پس داشتى چشم‌پوشى از حق خود و رضا و خوشنودى به كمتر از استحقاق خويش مى‌باشد

(16) از اين رو كيست كريم و بزرگوارتر از تو اى خداى من و كيست بدبخت‌تر از كسى كه برخلاف رضاى تو تباه گردد؟ نه كيست (كه چنين باشد) زيرا تو بزرگترى از اينكه جز به نيكى وصف شوى و منزه و پاكى كه جز از عدل (تو) از تو بترسند، ترس از آن نيست كه بر كسى كه تو را معصيت كرده ستم كنى و پاداش آنكه تو را خوشنود گردانيده فرو گزارى، پس بر محمد و آل او درود فرست و آرزويم را به من ببخش و هدايت و راهنمائى خود را بر من بيافزا كه به وسيله‌ى آن به توفيق در كردارم برسم زيرا تو بسيار نعمت دهنده‌ى بزرگوارى