دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه محسن محمود زاده

(1) بارخدايا به راستى كه به پايان شكرى براى تو نمى‌رسد مگر آنكه احسانى از تو برايش فراهم شود كه خود لازمه‌ى شكرى ديگر براى اوست.

(2) و اگر چه بسيار بكوشد به حدى از طاعت تو نمى‌رسد مگر آنكه در برابر شايستگى فضل و احسان تو كم كار است.

(3) پس شكرگزارترين بندگانت از شكر تو ناتوانند، و عابدترين آنها از طاعت ناتوان.

(4) كسى به شايستگى خود مستوجب آمرزش تو نمى‌گردد، و نه اينكه به سزاواريش از او راضى باشى.

(5) پس آنكه بر او آمرزيدى به انعام توست، و كسى كه از او راضى شدى از احسان توست.

(6) كمترين آنچه شكرت كنند را پاداش مى‌دهى، و كوچكترين آنچه در آن اطاعت تو كنند ثواب مى‌دهى، چنان مى‌نمايد كه شكر بندگانت كه پاداششان لازمه‌ى آن كردى، و از آن جهت جزاى بزرگشان بخشيدى، امرى است كه در برابر تو توانايى امتناع از آن داشته‌اند پس از اين رو به آنان پاداش دادى، يا وسيله‌ى آن شكر به دست تو نبوده از اين رو به آنان مزد دادى.

(7) بلكه اى خداى من تو مالك امر آنان بودى قبل از آنكه ايشان مالك عبادت تو باشند. و پاداششان آماده كردى پيش از آنكه در طاعتت درآيند و اين از آن روست كه سنت و آئين تو انعام و عادتت احسان و راه و روشت گذشته است.

(8) پس همه آفريده‌ها اذعان دارند به اينكه هر كه را كيفر كردى ستم نكردى، و شهادت مى‌دهند به اينكه هر كه را معاف كردى احسان كردى، و همه درباره‌ى خود اقرار دارند به اينكه از آنچه شايسته‌ى توست كوتاهى كرده‌اند.

(9) پس اگر شيطان آنان را از پيروى تو نفريبد، هيچ عصيانگرى نافرمانى تو نكند، و اگر او باطل را در صورت حق بر ايشان جلوه ندهد هيچ گمراهى از راه تو گمراه نشود.

(10) پس پاك و منزهى تو، چه روشن است كرمت در معامله با آنكه پيروى تو يا نافرمانى تو كرد: فرمانبردار را بر آنچه خود را برايش پيش آورده‌اى پاداش مى‌دهى، و نافرمان را با آنكه خود توانا در زود كيفر دادنش هستى مهلت مى‌دهى.

(11) هر يك از آن دو را آنچه سزاوارش نيست عطا كرده‌اى، و بر هر كدام از آن دو به آنچه عملش از آن كمتر است تفضل نموده‌اى.

(12) و اگر فرمانبردار را به اندازه‌ى زمان آنچه خود برايش پيش آورده‌اى پاداش مى‌دادى بيم آن بود كه (پس از آن مدت) پاداشت گم كند، و نعمتت از دست بدهد، ولى تو به كرمت بر مدتى كوتاه و از دست شدنى به مدتى طولانى و جاويدانى او را جزا دادى، و برابر زمانى نزديك و زود گذر به زمانى دراز و ماندگار.

(13) سپس در برابر آنچه مصرف كرد از روزى تو كه نيرو يابد بر طاعتت عوضى همانند نخواسته‌اى، و در ابزار و اسبابى كه با بكار بردن آن به سوى مغفرتت سبب ساز مى‌شوى سختى‌هايى متحملش نساخته‌اى، و اگر با او چنين كرده بودى همانند تمام آنچه برايش رنج كشيده و همه‌ى آنچه در آن سعى كرده، در جزاى كوچكترين احسانها و نعمت‌هايت رفته بود، و خودش در پيشگاه تو براى ديگر نعمت‌هايت در گرو مانده بود، پس كى سزاوار كوچكترين ثواب تو مى‌شود؟ نه هيچگاه!

(14) اينست اى خداى من حال كسى كه اطاعت تو كرد، و راه آنكه عبادتت نمود، و اما نافرمان دستورت و انجام دهنده‌ى نهى‌ات، پس به انتقامش شتاب نمى‌كنى باشد تا در طلب تبديل حالش در نافرمانيت به حال بازگشت به پيرويت برآيد، در صورتى كه يقينا در اولين بارى كه به معصيتت همت ورزيد، تمام كيفرهايى كه براى همه‌ى آفريدگانت مهيا كرده‌اى سزاوارش مى‌گشت.

(15) پس تمام عذابهايى كه از او تأخير انداختى، و همه‌ى هجوم‌هاى انتقام و كيفر كه از او واداشتى، واگذارى از حق خود و رضايت به كمتر از لازمه‌ات بوده است.

(16) پس كيست از خداى من كريم‌تر از تو، و كيست بدبخت‌تر از آنكه در راه مخالف تو هلاك گشت؟ نه هيچكس! پس تو والاتر از آنى كه جز به احسان توصيف شوى، و كريمتر از آنى كه جز به عدل از تو بترسند، ترس از آن نيست كه بر نافرمان ستم كنى، و بيم از آن نه كه پاداش آنكه خشنودت ساخته واگذارى، پس درود فرست بر محمد و آلش، و آرزويم برآور، و هدايتت بر من بيفزا چنانكه با آن به توفيق در عملم نايل شوم، به راستى كه تو بسيار نعمت دهنده‌ى كريمى.