دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه حسین استاد ولی

(1) خدايا، هيچ كس در سپاسگزارى تو به حد و نهايتى نمى‌رسد مگر آن كه از احسان تو چيزى به او مى‌رسد كه سپاسى ديگر را بر او لازم مى‌دارد.

(2) و در طاعت تو- هر چند سخت كوشى كند- به جايى نمى‌رسد مگر آن كه نسبت به آنچه شايسته فضل توست مقصر خواهد بود.

(3) پس شاكرترين بندگانت از شكر تو عاجز است، و عابدترينن آنان در طاعت تو مقصر است.

(4) هيچ كس در آن حد نيست كه استحقاقش آمرزش تو را ايجاب كند، و شايستگى‌اش خشنودى تو را لازم سازد.

(5) پس هر كه را بيامرزى از سر لطف و مرحمت است، و از هر كه خشنود گردى از روى فضل و رحمت است.

(6) اندك كارى را كه بپذيرى (يا: اندك شكرى را كه از تو شود) سپاس مى‌نهى، و اندك طاعتى را كه از تو به عمل آيد پاداش مى‌دهى، تا جايى كه گويا شكرگزارى بندگانت- كه بدان خاطر به آنان پاداش مى‌دهى و اجر عظيم به آنان عطا مى‌كنى- امرى است كه توا ن بجا آوردن يا نياوردنش در اختيار آنهاست و تو مدخليتى ندارى، از اين رو پاداششان مى‌دهى، و يا سبب آن به دست تو نبوده، و به اين خاطر جز ايشان مى‌دهى.

(7) حال آن كه- اى خداى من- تو زمام امرشان را به دست داشته‌اى پيش از آن كه به عبادتت پردازند، و پاداششان را آماده ساخته‌اى پيش از آن كه به طاعتت دست يازند، زيرا سنت تو بخشش، و عادت تو احسان، و راه و روش تو عفو و بخشايش است.

(8) از اين رو همه آفريدگان معترفند كه تو نسبت به كسى كه او را عقوبت كنى ستمكار نيستى، و گواهند كه تو در حق كسى كه او را عافيت بخشى به فضل و بخشش رفتار كرده‌اى، و همگى به تقصير خود در اداى آنچه تو شايسته آنى اقرار دارند.

(9) بنابراين اگر شيطان از اطاعت تو فريبشان نمى‌داد هيچ كس تو را نافرمانى نمى‌كرد، و اگر باطل را در نظرشان به صورت حق جلوه نمى‌داد هيچ كس از راه تو منحرف نمى‌گشت.

(10) پس منزهى تو! چه آشكار است كرم تو در رفتار با كسى كه تو را فرمان برده و يا نافرمانى كرده است! از فرمانبر در چيزى كه خود برايش فراهم ساخته‌اى قدردانى مى‌كنى، و نافرمان را در آنچه مى‌توانى به كيفرش شتاب كنى مهلت مى‌دهى.

(11) هر يك از آن دو را چيزى عطا مى‌كنى كه در حقش لازم نيست، و به هر يك تفضلى مى‌فرمايى كه عملش كمتر از آن است.

(12) و اگر بنا بود فرمانبر را بر كارى كه (او نكرده بلكه) خود عهده دارش بوده‌اى جزا دهى چه بسا پاداش تو را از دست مى‌داد و نعمتت از كفش مى‌رفت، ولى تو با كرم خود او را در برابر عمل كوتاه مدت زودگذر پاداش دراز مدت جاويد دادى، و در برابر عمل نزديك مدت زوال پذير پاداش دراز مدت پايدار عطا كردى.

(13) وانگهى او را در برابر آنچه از روزى تو خورده و بر طاعت تو توانايى يافته تقاص نكرده‌اى، و با او نسبت به ابزارى كه با به كار بردن آنها به آمرزش تو نايل آمده مناقشه و سخت‌گيرى ننموده‌اى، و اگر با او چنين مى‌كردى، اين تقاص و حساب كشى همه آنچه را كه او برايش زحمت كشيده و كل آنچه را كه در راه آن تلاش نموده به عنوان جزاى كوچك‌ترين لطف و بخشش تو از ميان مى‌برد، و خودش در پيشگاه تو در گرو ساير نعمت‌هايت بر جاى مى‌ماند. پس كى چنين بنده‌اى مستحق ثوابى از سوى توست ؟! هرگز، هيچ گاه!

(14) خداى من! تازه اين حال كسى است كه تو را اطاعت كرده، و راه كسى است كه تو را بندگى نموده، اما كسى كه از فرمان تو سرپيچى كرده و آنچه را كه نهى كرده‌اى بجا آورده، باز در كيفر او شتاب نكردى تا حال نافرمانى از تو را با حال بازگشت به فرمانبرى تو عوض كند، حال آن كه او در همان آغاز كه تصميم به نافرمانيت گرفت سزاوار همه عقوبت‌هايى بود كه براى همه آفريدگانت فراهم كرده‌اى.

(15) پس همه عذاب‌هايى كه از او به تأخير افكنده‌اى و نقمت‌ها و كيفرهاى سختى كه در انجام آنها كندى كرده‌اى، دست كشيدن از حق مسلم و راضى شدن به غير حق واجب خودت بوده است.

(16) پس اى خداى من، از تو كريم‌تر كيست؟ و شقى‌تر از كسى كه در اثر نافرمانى تو به هلاكت افتاده چه كسى است؟! نه، هيچ كس! پس تو والاتر از آنى كه جز به احسانت توصيف كنند، و كريم‌تر از آنى كه جز از عدالتت ترسند، بيمى از ظلم تو بر كسى كه نافرمانيت كرده نمى‌رود، و ترسى از ناديده گرفتن پاداش كسى كه خشنوديت ساخته وجود ندارد، پس بر محمد و آل او درود فرست، و آنچه آرزو دارم به من ببخش، و چندان بر هدايتم بيفزا كه بدان سبب به توفيق در عمل دست يابم، كه تو بسيار نعمت دهنده و كريمى.