دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه اسدالله مبشری

(1) بار خدايا، شكرگزار هنوز شكر تو را به نهايت نرسانده احسان تو شكرى ديگر بر او واجب مى‌گرداند

(2) و هر اندازه در فرمانبردارى تو بكوشند باز به سبب احسان بى‌اندازه‌ى تو به فروتر از سزاوارى احسانت دست مى‌يابند

(3) پس شكرگزارترين بنده‌ى تو از شكر تو ناتوان است و پرستنده‌تر بنده در فرمانبردارى تو تقصير كار

(4) نه شايستگى هيچ كس سزاوار آمرزگارى توست، نه سزاوارى هيچ كس شايسته‌ى خرسندى تو

(5) پس هر كس را بيامرزى به فضل و احسان خود آمرزيده باشى و از هر كس خرسند شوى از سر عنايت و فضل خويش خرسند باشى‌

(6) اندك سپاس را بهاى بسيار مى‌دهى و به اندك طاعت پاداش بسيار مى‌بخشى، چنانكه گويى سپاسگزارى بندگان، كه ثواب آن را بر آنان واجب شمرده‌اى و به سبب آن شكرانه مزدى بزرگ بر آنان مقرر داشته‌اى چنان است كه بندگان، توان آن دارند كه از انجام دادن آن خوددارى كنند. با اين همه آنان را پاداش مى‌بخشى يا گويى سبب آن كار به دست تو نبوده است و از اين رو به آنان مزد عنايت مى‌كنى

(7) حال آنكه اى خداى من، زان بيش كه بندگى و عبادت بندگانت در اختيار آنان باشد در دست توست و زان پيش كه به طاعت تو پردازند ثواب ايشان را آماده ساخته‌اى و اينها همه از آن روست كه سنت تو نعمت بخشيدن است و روش تو احسان كردن و راه تو بخشايش‌

(8) پس همه‌ى آفريدگان از دل و جان بر اين امر معترف‌اند كه هر عقوبت بر هر كس روا دارى ستم نباشد و بر اين گواه‌اند كه بخشايش تو بر هر كس كه خواهى تفضل بر اوست و همه در دل مى‌دانند كه در آن شكر پردازى كه شايسته‌ى تو باشد كوتاهى مى‌ورزند

(9) و اگر شيطان به نيرنگ و فسون آنان را از طاعت تو باز ندارد، نافرمانى تو نكنند و اگر باطل را به صورت حق در نياورد، هيچ كس از راه تو گمراه نگردد

(10) پس، پاكا! در رفتار با فرمانبرداران و نافرمانان چه عظيم كرامتى كه تراست! فرمانبردار را در عملى كه توفيق آن را تو خود به او عنايت مى‌فرمايى پاداش مى‌بخشى و نافرمان را كه توانايى بيدرنگ عقوبت او دارى، مهلت مى‌دهى‌

(11) هر يك از آن دو را چيزى عطا مى‌كنى كه شايسته‌ى آن نيستند و بر هر يك از آنان تفضلى روا مى‌دارى كه پيكر كردارشان از آن تشريف نارساست‌

(12) و اگر آن را كه طاعت تو كند، به اندازه‌اى كه به او توفيق طاعت مى‌دهى پاداش عنايت فرمايى، زودا كه ثواب تو را از دست بدهد و نعمت تو از او زائل گردد، اما تو به كرم خود در مقابل مدتى كوتاه و گذرا به مدتى دراز و پايا جزا مى‌بخشى و در مقابل پايانى نزديك و زودگذر، پايانى دراز و جاويد پاداش عطا مى‌كنى‌

(13) آنگاه اراده‌ى تو چنين است كه آنچه را كه از روزى تو خورده و با آن به طاعت تو نيرو گرفته است عوض نمى‌خواهى و در حسابرسى وسايلى كه با بكار بردن آنها به آمرزش تو مى‌رسد بر او تنگ نمى‌گيرى، اما اگر با او چنين كنى همه‌ى رنجهاى او به هدر رود و همه‌ى طاعات او شكرانه‌ى كوچكترين نعمت و احسان تو باشد و در مقابل ديگر نعمتهاى تو در پيشگاهت گروگان ماند، چه رسد به اينكه سزاوار چيزى از ثواب تو گردد، هرگز! كى چنين تواند بود؟

(14) پروردگارا، اين حال كسى است كه فرمان تو برد و راه كسى است كه پرستنده‌ى تو باشد، اما آن كه از فرمان تو سر پيچد و به مناهى تو دست آلايد در عذاب او شتاب نمى‌كنى كه شايد از نافرمانى انابه كند و از راه ناصواب به طاعت تو باز گردد، چه، در نخستين گام كه به نافرمانى تو بردارد سزاوار همه‌ى عقوبتهايى شود كه براى همه‌ى آفريدگانت آماده كرده‌اى‌

(15) پس هر عذابى كه درباره‌ى او باز پس مى‌اندازى و هر درنگى دراز كه در قهر رنج و عقاب روا مى‌دارى، حق خود وا مى‌گذارى و به كمتر از آنچه بايسته كرده‌اى خشنود مى‌گردى. پس اى دادار،

(16) چه كسى كريمتر از توست و چه كسى نگونبخت‌تر از آن كه در مخالفت تو هلاك شود؟ نه، هيچ كس! پس تو بالاتر از آنى كه جز به نيكويى وصف گردى و بزرگوارتر از آن كه- جز به سبب دادگرى- از تو بيم كنند. هراسى نيست كه درباره‌ى آن كس كه نافرمانى تو كند ستم روا دارى و بيم آن نيست كه پاداش كسى را كه رضاى تو خواهد فروگذارى. پس بر محمد و خاندان او درود فرست، و آرزوى مرا برآور و بر هدايت من چندان بيفزاى كه در كار خود توفيق يابم. همانا كه تويى بخشنده‌ى كريم.