دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه محمد حسین سلطانی لرگانی کجوری

(1) خداوندا چه كارى را توانيم كه تا از عهده‌ى شكرت برآييم هنوز از نعمت تو زان يكى را كه شايسته سپاست اندكى را بر آن نگذاشتيم آن رحمت تو رسد بر ما ز جايى نعمت تو كه ما را برگمارد شكر ديگر ز احسانت كه پايان نيست در بر

(2) كه تا بر شكرگويى در قبالش وظايف را به ميزان در كمالش كه نتوانيم ما از رحمت تو و بر آن شكر گو از نعمت تو ز هر چه سعى تا بر تو عبادت و بر آن جهد و كوشش در اطاعت ولى ما همچنان تقصير كاريم و مديونيم بر تو شرمساريم به استحقاق ذاتت در ستودن عبادت را ادا نتوان نمودن‌

(3) و بين بندگانت آنكه برتر سپاس تو گذارد هر چه بهتر ز شكر نعمت تو زان مواهب به عجز آمد ادا در اين مراتب و باز هم در عبادت كرده تقصير بر اين اقرار دارد هست دلگير

(4) كه با اين طاعتش در مرتبت را نه در شايسته‌اى چون مغفرت را و هر چه سعى و كوشش در رضايت به ذات اقدس بى‌انتهايت كه نتوانيم آوردن به دستى مگر فضل و كرم زان ذات هستى‌

(5) كه نتوانيم آوردن به دستى مگر فضل و كرم زان ذات هستى‌ بيامرزد ببخشد داور ما و ديهيم رضايت بر سر ما

(6) كه با اين شكر اندك مزد وافر و در آن موهبت بسيار ظاهر تويى اين شكر كم را كرده چندان ز نعمت بر زيادى كرده احسان اطاعت ناقص از اجر جزيلى مقرر در ثوابى بس جميلى به عبدت مهر تو افزون و بسيار كه انگار از وظيفه اوست مختار كه گر خواهند شكرت را بجايى نخواهندى نمايد امتناعى‌

(7) ولى تو آن خداوندى ز ذاتت كه مالك مطلقى بر كائناتت و حاكم مستبد بر مالكيت بر اين كشور وجودى را حكومت هنوز آنان كمر بهر عبادت نكردندى دو تا بهر اطاعت نياورده بجا از شكر نعمت كه مملوك تو و مخلوق خلقت و محكوم تو باشد در حكومت تويى قادر كه با لطف و عطوفت ثواب طاعتش را برده بالا به بيش از طاعتش بر او مهيا ز تو دورى نباشد مكرمت را به خلق خويش از اين مرحمت را كه زيرا سنت تو هست افضل و انعام تو بر اين خلق اكمل و از ذات مقدس جز ز بخشش كه احسان مغفرت در آن درخشش‌

(8) همه دانند و دارندى گواهى اگر از بنده‌ى خود در مناهى به كيفر بر عذابى را شديدى نكردى تو ستم هر آنچه ديدى و از آنان كه بر مشمول غفران تفضل در تلطف كرده احسان به تقصيرش همه از بهر طاعت بر آن اقرار در نقص عبادت‌

(9) و اين باشد مسلم بهر هر كس اگر اهريمن ناپاك و ناكس فريب بندگانت را به اغوا ز راهش سوى بيغوله كشد پا كسى در اين جهان ناكرده عصيان روا ناداشته از بهر طغيان و هيچ از راهرو ره را ز بيراه نشد بر انحرافى تا كه گمراه و اين شيطان ناپاك است و كوشد كه باطل را لباس حق بپوشد كند اين بندگانت را سيه‌بخت در اغوا و در اضلالش نهد سخت‌

(10) خداوندا بزرگى و حسانت گناه و بى‌گنه زان بندگانت روا دارى بزرگى مهربانى دهى توفيق طاعت همچنانى و از طاعت ز شكر بندگانت فرو بگذارى از لطف و حسانت ز شكرش مزد سرشارى به اعطا به هر كارى تويى قادر توانا ز ننگ و نكبت شخص گنهكار گر اندازى به رويش پرده‌ى عار به تعجيل از عقوبت داده كيفر و اما مقتضى‌ى ذات داور كه منبع از كرم بر خير و رحمت بپوشى راز آنها داده مهلت‌

(11) نه آن بنده مطيع تو ز رفتار كه از شكرش ثوابى را سزاوار و نه آن بنده‌ى عاصى گنهكار كه بر عصيان و بر لطفت سزاوار تو قهارى تو ستارى تو سبحان كه خشمت هست از رحمت گريزان‌

(12) و از آن كس كه بنموده عبادت سعادت يافته در ظل طاعت ز نفسش بر سعادت نعمت از كار كه خود شايسته‌ى شكر است بسيار و من اين چند روزه بر عبادت بپا برخاسته از بهر طاعت از اين طاعت و زين محدود رنجى تلافى از تو نامحدود گنجى ز جاويدان نعمت بر سعادت ز الطاف تو شد بر من عنايت‌

(13) تو ما را در جهان روزى خوراندى و نعمتهاى خود بر ما رساندى كه ما از نعمت تو برده لذت كزين طاعت مساوى شد ز نعمت اگر ميزان حساب است و عدالت كه ما را داده پاداش از عبادت و اما آخرت هرگز از اين كار به استحقاق ما نبود سزاوار ولى افضال و انعامت حسابش ز كاهى كوه گرداند ثوابش و بر يك ذره‌ى ما كرده تمجيد به ميزان كرده روشنتر ز خورشيد

(14) كه حال پارساها اين چنين است اطاعت بر خداوند مبين است و اما جان عصيان كار نادان به بيداى ضلالت هست حيران گناه تو روا دارد به دنيا بود بيچاره و بدبخت و رسوا تو دست انتقامت آنچنان را ز لطف و عفو پنهان دارى آن را و تعجيلى ندارى بر عقوبت كه تا او باز گردد از ضلولت و بر درگاه تو آرد انابت زبان را او گشايد بهر توبت خداوندا از اين فرد گنهكار همان لحظه به زشتيش ز كردار كه بر كيفر عذابى بد سزاوار و اين تو اى خداى حى غفار عذابش را به واپس زين خطايى مدرى پرده‌اش دارى ابايى‌

(15) عذابش را به واپس زين خطايى مدرى پرده‌اش دارى ابايى‌

(16) كه باشد آن كه همچون تو كريمى چو تو بنده‌نوازى و رحيمى كدام است آن شقاوت كار بدبخت رسد بر پايه‌ى عاصى دل سخت ترا اى كردگارم جز به احسان ز افضال و كرم توصيف نتوان و جز بر عدل تو نتوان كه ترسيد كسى زان قدرتت ظلمى نمى‌ديد و كس از مزد نيكوكارى خويش به درگاهت نشد محروم و درويش‌ خداوندا به ارواح محمد (ص) و هم بر آل او اى حى سرمد فرستى رحمتت را هر چه زودى نثار او تحيت با درودى مرا هم تو رسان بر آرزويم فروغى بر هدايت آر سويم رشاد نور در قلبم بيفزا و تا آنجا كمالم را توانا كه تا مطلوب خود دريابم آن را رضاى تو به دست آرم همان را تويى پروردگار حى سبحان كه منبع بر كرم باشى و احسان‌