دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) خداوندا! هيچ كس در طى مراحل شكرت، به سرمنزلى نمى‌رسد مگر آنكه باز، چندان از احسانت بر او فراهم مى‌آيد كه وى را به شكرى ديگر، ملزم مى‌سازد،

(2) و هر چند كوشش كند، به درجه‌اى از طاعتت دست نمى‌يابد مگر آنكه در برابر استحقاقت به سبب تفضلت، مقصر مى‌ماند،

(3) پس، شاكرترين بندگانت، از سپاسگزارى‌ات عاجز است، و عابدترين ايشان، از طاعتت ناتوان و مقصر مى‌باشد.

(4) هيچ كس، مستوجب آن نيست كه به علت استحقاقش او را بيامرزى، و يا بر اساس شايستگى‌اش، از وى خوشنود شوى،

(5) پس هر كس را بيامرزى، از احسان تو است، و از هر كه خرسند گردى، به لطفت خواهد بود.

(6) كار كمى را كه بپذيرى (كه به شكرانه، انجام دهند) پاداش مى‌بخشى، و طاعت اندك را مزد مى‌دهى، تا آنجا كه گوئى پاداش سپاسگزارى بندگانت را كه واجب فرموده‌اى، و اجرشان را كه عظيم ساخته‌اى، چيزى است كه مى‌توانسته‌اند در پيشگاهت، از آن، امتناع ورزند، بدين جهت، پاداششان دادى، يا گويى سبب آن به دست تو نبوده و از اين رو، به آنان مزد، عطا كردى،

(7) بلكه اى خداى من!، تو مالك امر آنان بوده‌اى پيش از آنكه ايشان مالك عبادتت شوند، و مزدشان را مهيا داشتى قبل از آنكه به طاعتت درآيند، و اين، از آن جهت است كه آيين تو تفضل، و عادتت احسان، و طريقه‌ات عفو است.

(8) پس، همه آفريدگان، معترفند كه هر كس را عقوبت كنى، درباره‌اش ستم ننموده‌اى، و گواهند كه هر كه را مشمول لطف گردانى و عافيت دهى، تفضل فرموده‌اى، و همگى درباره‌ى خويش، به تقصير از آنچه سزاوار آنى، اقرار دارند،

(9) پس اگر نه اين بود كه شيطان، ايشان را از راه طاعتت مى‌فريبد، هيچ معصيتكار، نسبت به تو عصيان نمى‌ورزيد، و اگر او باطل را در جلوه‌ى حق، براى آنان صورتگرى نمى‌كرد، هيچ گمراه، از طريق تو، منحرف نمى‌گرديد.

(10) پس، منزهى تو، چه روشن است كرم تو در رفتارت با مطيع يا معصيتكار: مطيع را در برابر آنچه خود، برايش فراهم ساخته‌اى، پاداش مى‌بخشى، و معصيتكار را در آنچه شتاب در كيفرش به دست تو است، مهلت مى‌دهى،

(11) (و) به هر يك از آن دو، چيزى عطا كرده‌اى كه مستوجب آن نبوده، و بر هر يك، تفضلى فرموده‌اى كه عملش از آن، قاصر مى‌باشد،

(12) و اگر مطيع را بر مجرد عملش كه تو خود، او را بر آن گماشته‌اى، پاداش مى‌دادى، بيم آن بود كه ثواب تو را از كف بدهد، و نعمتت از وى زايل گردد، اما تو، به رسم كرم خويش، او را در برابر مدت كوتاه فانى، به مدتى طولانى جاودانى، (مزد دادى) و در مقابل (كار و) هدف فورى زودگذر، به (نتيجه و) ثواب پايدار مستمر، پاداش بخشيدى،

(13) آنگاه، در برابر رزقى كه از خوان نعمتت خورده، تا بر طاعتت نيرو گرفته، از او مطالبه‌ى عوض نفرمودى، و در رسيدگى به حساب ابزار و وسائلى كه با آنها به مغفرتت رسيده، با او سختگيرى ننمودى، و اگر با وى چنين رفتار مى‌كردى، يكسره، حاصل دسترنج و نتيجه‌ى كوشش او در برابر كوچكترين نعمتها و عطاياى تو، از دست مى‌رفت، و خود، در پيشگاهت، به خاطر ساير نعمتهايت، در گرو مى‌ماند، پس كى و كجا استحقاق چيزى از ثواب تو را داشت؟ نه!... چه وقت؟!...

(14) اين- اى معبود من!- حال كسى است كه جامه‌ى طاعتت را پوشيده، و سرنوشت او است كه در بندگى و عبادتت كوشيده است، و اما آن كس كه نسبت به امر تو عصيان ورزيده، و نهيت را مرتكب شده، پس تو در انتقامش شتاب نكردى، تا مگر حالتى را كه در نافرمانى‌ات دارد، به حال بازگشت به طاعتت مبدل سازد، و راستى كه او در اولين لحظه‌اى كه بر نافرمانى‌ات عازم گشت، مستحق تمام عقوبتهائى شد كه براى همه آفريدگانت مهيا ساخته‌اى،

(15) پس هر عذابى را كه از او به تاخير افكندى، و هر چه در انتقام و عقابش كندى نمودى، حقى از تو است، كه وامى‌گذارى، و به كمتر از آنچه شايسته‌اى، رضايت مى‌دهى.

(16) پس با وجود اين- اى خداى من!- كريمتر از تو كيست؟ و بدبخت‌تر از كسى كه در راه مخالفتت هلاك شود كدام است؟ نه!... كيست؟. از اين رو، تو بزرگتر از آنى كه جز به احسان، توصيفت كنند، و منزه‌تر، كه جز به خاطر عدل، از تو بترسند. بيم آن نيست كه بر گنه‌كارت ستم كنى، و يا از پاداش كسى كه خوشنودت ساخته، غافل باشى، پس بر محمد و آل او رحمت فرست، و آرزويم را برآور، و هدايتت را چندان بر من بيفزاى كه به بركتش در كارم موفق و كامروا گردم، زيرا تو بسيار بخشنده (و) كريمى.